tag:blogger.com,1999:blog-16198190899534516742024-02-06T19:07:41.903-08:00Κλάμα Eξ OυρανούΑπολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.comBlogger60125tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-89781124382879340292012-06-18T06:09:00.003-07:002012-06-18T06:12:03.935-07:00Εγώ, ο Σίσυφος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Μόνο εμείς εμείναμε πίσω.
Να θωρούμε τους αθρώπους-κομμάθκια να πιεννοέρκουνται, ενώ οι φίλοι μας εν
πάντα ένα βήμα μπροστά μας –μπροστά που<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ούλλα. Εμείναμε εμείς να μετρούμε να φύλλα που εππέσαν, την αναλογία
ξερών:χλωρών. Ενώ οι άλλοι ανάφκουν τσιάρα, εμείς ευχούμαστε τζίνο που κρατούμε
να αντέξει για πάντα. Εμείς να ζούμε τις ώρες της ζωής μας ενώ οι άλλοι το
τωρά. Η διαφορά εν ότι εμείς υποφέρουμε. Η διαφορά εν ότι εμείς είμαστε ο
Σίσυφος.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 10pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλλά στασιμότητα εν εν μια λέξη που εν να
εχρησιμοποιουσα. Προυποθέτει πως το εν το αντιθετο της προόδου τζαι τούτη εν
μια λέξη με την οποία διαφωνώ. Ο κύριος λόγος εν ότι εν μια λέξη που ξεφεύγει
διευκρίνησης –το ίδιο ισχύει και για την ευτυχία και αγάπη μεταξύ άλλων. Πιο
απλά, ακόμα τζαι να θέλω εν πιστεύκω στη λέξη πρόοδος εν μπορώ επειδή εν μπορώ
να καταλάβω τί ακριβώς σημαίνει. Τζίνο που ξέρω, τζίνο που με κρούζει εν το ότι
οι σιλουέττες γυρώ μου χορεύκουν ενώ εγώ εν μπορώ να κρατήσω καν το ρυθμό.
Μεινίσκω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πίσω να φλερτάρω με τα ίδια
πρόσωπα, στο ίδιο μπαρ που το λαλούν ζωή. Αλλά όι στάσιμος. Το να είμαι στον
ίδιο τόπο εν ισούται με στασιμότητα. Μπορείς να διανύσεις ηπείρους τζαί να
είσαι στάσιμος –μπορείς να μείνεις ακίνητος τζαί να τα ξέρεις ούλλα. Η διαφορά
εν μεταξύ του να ρωτάς για να μαθαίνεις τζαι να σιωπάς για να μαθαίνεις. Η
διαφορά εν μεταξύ του να μεν είσαι τζαι του να είσαι ο Σίσυφος.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 10pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Να κουντάς τζίντην πέτρα
πας το λόφο απλά για να τη θωρείς να κατρατζιλά πάλε κάτω. Να μεν παρετάς, αλλά
τζαι να μεν θεωρείς τον εαυτό σου ήρωα. Να το κάμνεις σεμνά, δίχως φανφάρες, με
λλία παράπονα, δίχως ελπίδα, γιατί τούντο πράμα εν ξέρεις τι σημαίνει. Γιατί τί
εν η ελπίδα; Να κλείεις τα μμάθκια τζαι να ππηδάς. Ευχαριστώ δε θα πάρω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θέλω να έχω τα μμάθκια ανοιχτά τζαι να θωρώ
τη μάχη, την ατέρμονη, που συγκινεί θεούς τζαι γίνεται μύθος. Αν το τίμημα ενι
να μείνω βιγλάτορας του πόστου μου, ενώ οι άλλοι προχωρούν, εγώ εκατό φορές θωρώ το τιμή μου τζαι προνόμιο.<o:p></o:p></span></div>
</div>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-12402887045497526962012-06-14T14:41:00.003-07:002012-06-14T14:41:55.239-07:00Αγαπώ την αγάπη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 10pt;">
<span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">I love New York. I love
my bag. I</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">love</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">vodka</span><span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> κλπ. Πιθανόν,
μια βόλτα στην πόλη να εν αρκετή για να δεις κάποιο/α να φορεί μια φανέλα που
να τα γράφει τούτα, ή να κρατά μια τσέντα, ένα πορτοφόλι ή άλλο μέσο με τη
γνωστή φορμουλαρισμένη στάμπα. Εννοείται πως οποιαδήποτε σημασία ή αξία είχαν
κάποτε τούτες οι ‘αποκαλύψεις’ εχάθηκε ευθής αμέσως με τη μαζική τους παραγωγή.
Αλλά εν εν με το ουσιαστικό που έχω πρόβλημα. Εν με το ρήμα. Αν η αγάπη εν ένα
σεμεδάκι που κρέμεται πάνω στη ζωή μας σαν πέπλο τζαι απλώνεται σε ούλλες της
επιφάνειες της, τότε σίουρα εν ξεχειλωμένο. Τρεις συλλαβές -μια ανυποψίαστη
λέξη- που όμως αρνείται επίμονα επεξήγηση. Κάπου στο βάθος του χρόνου εψελλίστηκε
που ένα αρχαίο στόμα με άγνοια των επιπτώσεων. Σήμερα τα πάντα φαντάζουν αγάπη,
αλλά εγώ νομίζω τούτο εν λλίο ανώμαλο.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 10pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Ίσως να εν η φτήνια που με
χαλά.. Η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να πει ότι αγαπά την Νέα Υόρκη ή
τη βόντκα ή ίσως η ανάγκη να το ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι. Προσωπικά, η μόνη
αγάπη που θέλω να ξέρω εν τζίνη που εν προφέρεται, που εν εγράφτηκε ποτέ. Σίουρα
μιαν αγάπη που εν κάτι ανώτερο που μιαν ατάκα σε μια φανέλα. Κάτι που να μεν
βρωμεί ιδρώτα, να μεν ξοβάφει τζαι να μεν ξεφυλλίζει. Κάτι που το λαλείς τζαι
πονείς. Που τρέμει η φωνή σου. Να σε κάμνει να θέλεις να ανάψεις τσιάρο –να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πρέπει</i> να ανάψεις τσιάρο. Να ακούσεις
Τσανακλίδου. Όι κάτι ρομαντικό –σίουρα όι. Απλά αληθινό. Ένα συναίσθημα που εν
αντικαθίσταται που μιαν κόκκινη καρδια (τόσο εύκολο να την προδώσεις!). Κάτι
δίχως φανφάρες, κάτι που πάλλεται. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0in 0in 10pt;">
<span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Βασικά μιαν αγάπη
μη-εμπορεύσιμη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-τον Κωνσταντίνο Βήτα των
συναισθημάτων. Ή τουλάχιστον θέλω τζίνοι που φορούν κάτι που λαλεί ‘</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">I</span><span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> (</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-GB;">heart</span><span lang="EL" style="font-family: "Century","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">) ...’, να
έχουν συνέχεια μιαν έκφραση πόνου, για να δείχνουν ότι ξέρουν. Τούτο εν ευχή
τζαι κατάρα.<o:p></o:p></span></div>
</div>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-36108596609328188312011-10-01T18:01:00.000-07:002011-10-01T18:05:20.388-07:00Ποίοι διάττοντες αστέρες?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinHzfCl6aaVKsKZZFhG5Du4kAq50E0wywqOUWIcoaoGuPU-3zjRr9Y2EOJ-p5tK6OrAWH1gzwfVzyxE5Dr1g-eWv7v94BHKhqx3UYidDQii1nYNfwAqJnpdhfZgp52nzVsRHryL8UWdMCs/s1600/200px-John_Pendlebury.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 263px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5658694202972836690" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinHzfCl6aaVKsKZZFhG5Du4kAq50E0wywqOUWIcoaoGuPU-3zjRr9Y2EOJ-p5tK6OrAWH1gzwfVzyxE5Dr1g-eWv7v94BHKhqx3UYidDQii1nYNfwAqJnpdhfZgp52nzVsRHryL8UWdMCs/s320/200px-John_Pendlebury.jpg" /></a><br /><br /><div><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Άκουα μιαν συνέντευξη της Γαλάνη στο ραδιόφωνο, όταν μιαν φάση είπε πως οι αθρώποι πολλές φορές λέμε πράματα που εν ισχύουν, αλλά επειδη εν σκεφτούμαστε τζαι αναπαράγουμεν τα, καταλήγουν να θεωρούνται αλήθκεια </span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Όταν η συνέντευξη ετέλειωσε, έκατσα να σκεφτώ μερικά πράματα τούτου του είδους. Υπάρχουν πολλά, αλλά <i style="mso-bidi-font-style: normal">ένα</i> τέτοιο πράμα που έμεινε στο νου μου. Το όταν μιλούμε για τζίντους τραουδιστές ή ηθοποιούς που κάμνουν μιαν επιτυχία, άτε θκιο τζαι μετά χάννουνται, τζαι ονομάζουμεν τους διάττοντες αστέρες.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Τί τεράστια αδικία, μα το θεό, για τα αστέρια! <o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Επειδή τα αστέρια εν ππέφτουν, ούτε σβήνουν. Τα αστέρια, φλέγουνται. Μες το μαύρο πανόραμα, μια μπάλα φωτός που μες το κύκνειο άσμα της χάνεται. Τζαι μετά που τούτο το συμβάν, ο κόσμος εν πιο φτωχός. Τζαι λλίο πονώ με τη σκέψη ότι το φως χάνεται. Ότι κάτι που εν εγνώρισα ποττέ, κάτι που μόνο εφαντάστηκα, όι καν τζίνο, την ιδέα του, επέθανε.<o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Τούτη την αδικία ένιωσα την πριν λλίες μέρες πολλά έντονα. Μετά που ένα πρόσφατο ταξίδι, εξεκίνησα να θκεβάζω την βιογραφία ενός Βρεττανού, που επισκέφτηκε την Κρήτη, επολέμησε, επέθανε τζαί εθάφτηκε τζιαμέ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μετά που έκαμε για χρόνια –σοβαρές- αρχαιολογικές ανασκαφές. Με το όνομα του, Τζον Πεντελμπιούρι, να αναφέρεται ακόμα τζαι σήμερα με μια γλυτζιά νοσταλγία σε κάτι χωρκά απόμερα της Κρήτης, που πρώτος τζίνος, ο Βρεττανός, ο 20χρονος, με το γυάλινο μάτι, επάτησε. Είσσιεν μάθει σχεδόν ούλλες τις τοπικές διαλέχτους, εξεκινούσε τη μέρα του με ένα ποτήρι τσικουδιά τζαί έβαλλε κάτω τον οποιοδήποτε Κρητικό στες μαντινάδες. <o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Να’ μουν που μια γωνιά να άκουα τες λέξεις να φκένουν που το στόμα του. Να ακούσω τί είσσιε μέσα η ψυσσιή τζίντου αθρώπου, τη μορφή επιάναν οι πόνοι του, κρυμμένοι πίσω που τη μουσική τζαί το ποτό τζαί το γλέντι τζαί το πάθος, το πραγματικό πάθος που στάζει αίμα, που χτυπά με παλμό, για την ιστορία.<o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Τζαι τί δεν έκαμε ο άθρωπος τζίνος. Η προσφορά του στην Κρητική ιστορία, τεράστια. Με ένα ειρωνικό τρόπο, με τον θάνατο του στον πόλεμο τζιαμέ, έγινε μέρος της ιστορίας που ο ίδιος έκαμε τόσα πολλά για να ανακαλυφτεί. Ελαλούσε πράματα που κανένας εν είσσιε το θάρρος να πει. Τα γράμματα του στον παπά του, ακόμα τζαί σήμερα, που τα είδαμε τζαι ακούσαμε ούλλα, σοκκάρουν με την ειλικρίνεια τους. Περιγράφει τους αθρώπους με ένα τόσο αποστασιοποιημένο τρόπο, κάποτε σχεδόν σκληρό, αλλά την ίδια ώρα με μια βαθιά κατανόηση που προδώνει τον κόπο που έβαλε για να τους ερμηνεύσει, να τους καταλάβει. Σαν να έγραφε για κάποιον άθρωπο ο ίδιος ο θεός, κατά κάποιον τρόπο.<o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Στα 36 του, με ούλλη τη ζωή να απλώνεται –ένδοξα, αν αναλογιστούμε την τεράστια του επιτυχία σαν αρχαιολόγος- μπροστά του, μέσα σε μια στιγμή που σίουρα ούλλα πρέπει να του εφανίκαν για πρώτη φορά ξεκάθαρα, επήδησε που το αυτοκίνητο που επέβαινε με διάφορους Κρητικούς αγωνιστές, ενώ εκατατρέχαν τους Γερμανοί στρατιώτες, τζαί άρκεψε να πυροβολά. Τζαι επέξαν τον.<o:p></o:p></span></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Αλλά, μια σφαίρα εν σκοτώνει έτσι εύκολα ένα άθρωπο της πάστας του. Έζησε. Την άλλη μέρα, με τις γάζες, εστήσαν τον στο εκτελεστικό απόσπασμα, τζαί δίχως να ξέρουν ποιον εσκοτώναν, οι Γερμανοί επυροβολήσαν στον κεφάλι τζαί στο στήθος. Όταν έππεσε, σίουρα η γη ετραντάχτηκε. Σίουρα κάπου, μακριά, ένα μωρό εσταμάτησε ότι έκαμνε τζαι εδάκρυσε. Σίουρα τα πουλιά εχάσαν τη φωνή τους . Όι για μια στιγμή, για πάντα. </span></span><br /><br /></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Γιατί τζίντην μέρα, το πιο αψεγάδιαστο παράδειγμα που μπορεί να δείξει η αθρώπινη φυλή, επέθανε.</span></span><br /></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Γιατί, τζίντην μέρα ένα αστέρι εσβήστηκε. Αν κάποιος πενθεί τζαί εν ξέρει γιατί, λαλώ του το εγώ: εν για τζίνον, τζαί για άλλους σαν τζίνο. Εν ήταν ήρωας. Ένας απλός άθρωπος ήταν. Ένα αστέρι όπως τα πολλά άλλα γυρώ του. Αλλά τζίνος αποφάσισε να δώκει τέλος σε όσους λαλούν ότι τα αστέρια ππέφτουν, τζαι να αποδείξει με τον πιο φωτινό τρόπο, ότι τα αστέρια κρούζουν, εκρύγνηνται μες τη νύχτα δίχως εξήγηση, δίχως μετάνοια, τζαί στην ησυχία που επικρατεί, τζαι στη σκοτεινιασούρα που ππέφτει, ο κόσμος, χωρίς να το ξέρει, μετρά πλέον μια νέα, μεγάλη, αθεράπευτη πληγή.</span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><br /><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;">Για κάτι που εν εγνώρισε ποττέ, κάτι που μόνο εφαντάστηκε, όι καν τζίνο, την ιδέα του.<o:p></o:p></span></span></p></div>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-70642285973926719992011-07-08T02:29:00.000-07:002011-07-08T02:34:23.292-07:00Σαν ποίημα του Καββαδία<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="font-size:85%;">Μεσημέρι. Μες το αυτοκίνητο, κολλημένος στη κίνηση τζαι κάτω που τον ήλιο. Δίπλα μου ένα μπλε λεωφορείο, με τες κουρτίνες τραβημένες. Τζίνον που κρούζει, που εν τον κόφτει αν φορείς τα καλά σου τζαί εν να δρώσεις. Απλά καλεί σε στο παιχνίδι του, το καυτό του παιχνίδι, όπως ένα μωρό πιέζει σε να παίξεις ακόμα τζαί όταν εσύ δείχνεις –τζαι είσαι- κουρασμένος. </span></span></span></span><br /></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;">Ούλλες οι κουρτίνες εχτός που μια. Εχτός που τζίνη με την κορούα τη μαυρομάλλα με τα λυπημένα μμάθκια. Τζίνη που εν τη ένοχλούσε ο ήλιος, η ζεστή του παράκληση για παιχνίδι, για λλίη σημασία. Η κορούα που αψήφησε ό,τι έκαμε τους άλλους να κρυφτούν πίσω που τραβημένες κουρτίνες. Έθελε να θωρεί έξω. Τον κόσμο όπως ένι. Θηρείο που παράγει ενέργεια. Που σε καλεί στο καυτό του παιχνίδι, σαν τον ήλιο, δίχως όρεξη.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></span></p><br /><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="font-size:85%;">Μεσημέρι. Οδηγούσα τζαί δίπλα μου ήταν η κορούα. Η μια. Η μια. Που ετόλμησε. </span></span></span></span><br /></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;">Τι τόλμη μπορεί να ρωτάς? Να θωρεί έξω που το παραθύρι?</span></span></span></span><br /></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;">Έννεν η πράξη, απαντώ. Εν ο συμβολισμός της πράξης. Όπως ας πούμε ο συμβολισμός που κρύφκεται πίσω που την λέξη νοιάζομαι ή σκέφτομαι. Εν το ότι ήταν η μόνη. Η μια, η μια. Εν το ότι εκοίταζε έξω, το θηρίο, με μμάθκια λυπημένα. Με μμάθκια που θέλω να έχω άμαν κοιτάζω τη δύση το ήλιου, με μμάθκια που θέλω να έχω όταν γεράσω τζαί θωρώ τη δύση του ήλιου. Την τελευταία δύση του ήλιου. Εν το ότι είσσιεν τόσο δρόμο μπροστά της. Όι με το λεωφορείο. Εν το ότι έμεινε δίπλα μου για λλίο, όπως τόσοι πολλοί. Εν τζίντο συναίσθημα ότι έκλεψα της κάτι. Μια στιγμή που ήταν ο εαυτός της. Το άτομο που θωρεί το ταβάνι όταν ακούει ραδιόφωνο. Εν το ότι εν έξερα το όνομα της. Ότι μπορεί να ήταν Μαρία, ή Χριστίνα ή μπορεί να προτιμά το Κρίστη ή το Χρύση. Σαν ποίημα του Καββαδία. Μπορεί Στέλλα, μπορεί Σύλβια, μπορεί Μαρίνα -σε ένα άλλο λιμάνι, πατώντας μιαν άλλη γη.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><br /><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:verdana;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="font-size:85%;">Έννεν η πράξη. Εν το ότι ήταν η μία. Η μόνη. Η μια. Η μόνη. Στον ήλιο, δίπλα μου. Βλέποντας το θηρίο. Οι θκιό μας σαν ένα. Αλλά κυρίως το ότι ήταν μόνη της. Μόνη σε τζίντην επικίνδυνη περιοχή ανάμεσα στο μαύρο τζαί στο άσπρο. Εν ο συμβολισμός. Όπως άμαν είσαι κουρασμένος τζαί ένα μωρό τραβά σε στο παιχνίδι του, τζαί συ υποκύπτεις. Έννεν η πράξη, το ότι υποκύπτεις. Αλλά το ότι εν μόνο ένα μωρό, το μόνο, το ένα. Τζαί το ότι εν ένα παιχνίδι, μόνο ένα παιχνίδι. Όπως το να κοιτάζεις έξω που το παράθυρο άμαν οδηγάς τζαι να διάς σε αγνώστους ονόματα.<o:p></o:p></span></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-957629212108016012011-07-01T01:57:00.000-07:002011-07-01T02:00:31.974-07:00Αθρωποπούλλια<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"></span></span><span style="color:#003300;">“Είδες το αθρωποπούλλι?” ερώτησε με ξαφνικά ο παππούς μου. Ήταν πριν θκιό χρόνια αλόπως, μπορεί τζαι τρία, τζαι ήμασταν στο Πάρκο της Αθαλάσσας. “Ποιό?” είπα εγώ τζαί με το νού μου έπλαθα εικόνες των Στυμφαλοίδων Όρνιθων, να μας παρακολουθούν μες τες θημωνιές, με ανάσα που αχνίζει τζαί με πείνα για αθρώπινο κρέας. Πουλιά με μένος, για τον κόσμο που εν τες καταλάβει, που τες οστράκισε να ζουν αγρίμια μια ζωή δίχως αγάπη, γεμάτη φόβο. Έβαλλα εικόνες μες το νού μου για το πώς εσαλέψαν μετά που λλία χρόνια διωγμού. Μη μπορώντας να ζήσουν σαν αθρώποι, μήτε σαν πουλιά, εζούσαν σαν τέρατα, διχασμένα θερκά, τραγικές μαινάδες. Τζαι σε έναν κόσμο που εν κατανοεί, φυσικά εν να θέλαν μόνο εκδίκηση. Εφαντάστηκα την υπομονή τους να εκρήγνυται μες τη νύχτα σε σσίλια μικρά θρύψαλλα, ενώ επιτίθενται σε ανυποψίαστους αθρώπους –καλή ώρα-, το ίδιο ένοχοι για την απραξία τους με τους πραγματικούς φταίχτες. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><br /><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Πάντως εν μας επιτεθήκαν. Κατ’ ακρίβεια, εν έτυχε να τα δω τζίντην ημέρα, ούτε κάποια που τες επόμενες φορές. Ακόμα τζαί έτσι η φαντασία μου εσυνέχισε να οργιάζει τζαι εικόνες της αρχαίας μυθολογίας –μένος, θεική τιμωρία, τερατώδεις μορφές, τζαι των μεγαλύτερων μου αθρώπινων φόβων –οστρακισμός, μοναξιά, εκδίκηση, εσμίξαν τζαι εκατακλύσαν με. Πολλά σύντομα έμαθα πως πρόκειται απλά για πουλιά που φέρουν μια διακριτική ομοιότητα με άθρωπο στον πρόσωπο. Νομίζω όμως πως εν να παραμείνω πιστός στην φαντασία μου, ακόλουθος τζίντης παράδοσης των παλιών να περικλείουν τους φόβους τους τζαί όσα αδυνατούν να καταλάβουν –τη διαφορετικότητα, τη ζήλια, το αντίποινο- σε πράματα υπαρκτά, χειρόπιαστα, όπως ένα πουλί που μοιάζει με άθρωπο.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><br /><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Γιατί, κατά μιαν έννοια, νιώθω ότι οι φοβίες μας εν αρκετά κοινές με τους αθρώπους τζίντης άλλης εποχής. Η διαφορά εν ότι τότε είχαν το κουράγιο να δώκουν σάρκα τζαι οστά στους φόβους τους, ενώ στες μέρες μας απλά προτιμούμε να παραβλέπουμε την ύπαρξη τους τζαί ας τους νιώθουμε να μας κοιτάζουν που τες θημωνιές. Έσσιει κάτι να πει για μας τούτο νομίζω. Εξάλλου η κατανόηση του κόσμου που έχουμε, η ιδέα μας του τι είμαστε μέσα στο σύμπαν, κρύφκεται πάνω που ούλλα στο τι φοούμαστε, στες μικρές τζαι μεγάλες ανασφάλειες μας. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><br /><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Λλίο ανησυχεί με που εφοούμουν να κοιτάξω τα αθρωποπούλια (γιατί νομίζω εν τούτο που εν τέλει εμπόδιζε με να τα δω έστω μια φορά). Ανησυχεί με επειδή τωρά καταλάβω πως τα αθρωποπούλια εν η σωματοποιημένη μας ελπίδα στον άθρωπο. Η ελπίδα πως τούντο τόσο παράξενο ον, που εν γεμάτο φόβο για το αν ανήκει, για το ποιος εν ο ρόλος του, για τους λόγους που ώρες-ώρες νιώθει σαν τραγικό, διχασμένο θερκό, γεμάτο μοναξιά, εν να καταφέρει κάποτε, διακριτικά μες τη ζωή του, να μεγαλώσει φτερά, έστω τζαι αν δεν θα τα καταφέρει τέλεια. Έστω τζαι αν αντί για πουλλί, καταφέρει να γίνει κάτι μεταξύ αθρώπου τζαι πουλιού, έναν, ας πούμε, αθρωποπούλλι.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-29008251999223771642011-06-23T17:12:00.000-07:002011-06-23T17:15:04.926-07:00Καταπληκτικά<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="mso-spacerun: yes"><span style="color:#003300;"></span></span><span style="color:#003300;">«Καταπληκτικό! Δεν αισθάνομαι τίποτα». Είπε η κοπέλα της διαφήμισης. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-ansi-language: EL">«Νιώθω σε», εσκέφτηκα εγώ. Ήταν μια που τζίνες τις στιγμές που η ζωή αντιγράφει την τηλεόραση. Αθρώποι πιόνια σε μια ζωή 5 εκατοστών σε πάχος, όσο η οθόνη της </span><span lang="EN-GB">LCD</span><span style="mso-ansi-language: EL">. Αντιγράφουν μας αλλά ταυτόχρονα διδάσκουν μας πώς να ζούμε με κάτασπρα σεντόνια, με τυρί με χαμηλά λιπαρά τζαί με βούτυρο χωρίς χοληστερόλη.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;">Θωρούν μας να τους θωρούμε να μας θωρούν να τους θωρούμε να μας θωρούν τζαί στο τέλος εν ξέρουμε ποιος παρακολουθά ποιον. Ποιού η ευτυχία εν στημένη? Ποιος ζει θκεβάζοντας υπότιτλους? Ποιος γελά τζαί ποιος κάμνει ότι γελά?<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><o:p><span style="font-family:Times New Roman;color:#003300;"></span></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Στες μέρες μας η απόσταση μεταξύ διαφήμισης τζαί πραγματικότητας μιτσιανίσκει επικίνδυνα. Μπορεί να εν τζαί καλλύτερα έτσι. Να ζεις σε έναν κόσμο που η σωστή οδοντόκρεμα μπορεί να σου χαρίσει την ευτυχία. Που όποια έσσιει τον Άντρο άντρα τζαί πάει Ορφανίδη, μπορεί να διατηρεί χαμόγελο κονσέρβα, φκαρμένο που τους μαγνήτες της Κόκα κόλας του 1960. Γιατί τουλάχιστον άμαν έρτει μια που τζίντες μέρες που ξυπνάς τζαί η ζωή σου φαίνεται κακοζωγραφισμένη καρικατούρα τζαί λαλείς «Εν αισθάνουμαι τίποτε», εν να ξέρεις ότι εν κάτι καταπληκτικό, αν τζαί εν θα ξέρεις γιατί –μάλλον κάπου το άκουσες.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><o:p><span style="font-family:Times New Roman;color:#003300;"></span></o:p></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Το ευτύχημα με το να μεινίσκει κάποιος στην Παλιά Πόλη, εν τζίνη η περίεργη μίξη αθρώπων διάφορων (όι τόσο σε χρώμα-γλώσσα-θρησκεία, αλλά σε παρελθόν-παρόν-μέλλον). Δεκάδες ξεχωριστές ιστορίες σε λλία μέτρα απόστασης. Μια κοτζακαρουά που σσιερετώ μπορεί να σκέφτεται τη γρούτα της μάνας της. Η Σριλανκέζα που την προσέχει, τζαί στέκεται πάντα τζιαμέ στο πρώτο όροφο του χαμόσπιτου του σσίλια εννιακόσια τριαντακάτι μετά που το μπάνιο με μια πετσέτα τυλιμένη που τη μέση τζαί κάτω, μπορεί να νιώθει σαν το άσπρο γιασεμί σσίλιες τζαί μια νύχτες πριν, όταν ήταν στη χώρα της, που εν ούλλα πάντα ανθισμένα. Οι Ινδοί που κάμνουν πάρτι γενεθλίων στον τρίτο του διπλανού τζαί τραουδούν: «</span><span lang="EN-GB">Hapi</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span lang="EN-GB">Berdei</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span lang="EN-GB">Do</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span lang="EN-GB">Y</span><span style="mso-ansi-language: EL">ο</span><span lang="EN-GB">u</span><span style="mso-ansi-language: EL">», σαμπώς τζαι ρωτούν «</span><span lang="EN-GB">Do</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span lang="EN-GB">you</span><span style="mso-ansi-language: EL">? </span><span lang="EN-GB">Do</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span lang="EN-GB">you</span><span style="mso-ansi-language: EL">?». Ο Σλάβος που στέκεται στο παράθυρο δίχως φανέλα γυρισμένος πλάτη εν σαν που όνειρο του Καβάφη σε μια που τζίντες νύχτες που εμετρούσε τα λεπτά να φέφκουν τζαί αντί λεπτά, ετζοιλούσαν τα χρόνια που τα δάχτυλα του. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Η ζωή μες σε έτσι ιστορίες εν γνήσια, δίχως σενάρια καταναλωτικής φαντασίας τζαι<span style="mso-spacerun: yes"> </span>χωρίς την κορεσμένη μας πείνα. Ούλλοι υπάρχουν τζαί ούλλα λειτουργούν που μιαν έξαλλη, έμφυτη ανάγκη για επιβίωση. Στον σκληρό κόσμο των παλιών γειτονιών, που ζούν κάτι εξωγήινες γιαγιάδες μια άλλης εποχής τζαί κάτι βιοπαλαιστές που κάμνουν την ζωή τέχνη, εν υπάρχει η ευχέρεια να ταΐζει κανένας τες άγριες φαντασιώσεις του. Η ζωή σχεδόν φαντάζει με ιστορία του Ντοστογιέφσκι. Ούλλα εν ρεαλιστικά, ίσως υπερβολικά ρεαλιστικά. Εν υπάρχει το περιθώριο του ονείρου, χρόνος να πλάσεις έναν παράλληλο σύμπαν για να ταΐσεις τες μικρές σου φοβίες. Μα με λλίη σκέψη, τούντες φιβίες φαίνεται ποιος μα τες πλασάρει. Σκέφτου λλίο τες πιο επιφανειακές: εν άσπρα τα δόντια μου? Εν καλό το άρωμα μου? Πίνω πράσινο τσάι οξά σπατζιά? Εν να ξοβάψουν τα ρούχα? Τελικά το </span><span lang="EN-GB">acai</span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EL"> </span><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="mso-spacerun: yes"></span>εν αντιοξειδωτικό? Ψιλή ευκρίνεια σημαίνει η τηλεόραση εν πιο καθαρή? <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span>Ναι. Πιο καθαρή για να θωρείς όσα εν να αγοράσεις αλλά εν χρειάζεσαι πραγματικά, όσα εν να σε φαν σιγά σιγά όπως ο σκόρος. Ναι. Εν να θωρείς πιο καθαρά, όπως ο λύκος είσσιεν πιο μεγάλα μμάθκια για να θωρεί την Κοκκινοσκουφίτσα (το αχαλίνωτο πλάσμα που θα μπορούσαμε να είμαστε) καλύτερα. <o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-62599442739647427562011-04-25T07:43:00.000-07:002011-04-25T07:47:03.886-07:00Όλα γυρίζουν<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;">Στο καθιερωμένο τραπέζι σήμερα, επάγωσα μιαν σκηνή τζαι επαρακάλεσα το χρόνο να περπατήσει πάνω σε ότι αναπνεύσαμε τζαι ότι αγαπήσαμε λλίο πιο σιγά, έτσι για να την απολαύσω, να τη χωνέψω। <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span>Μες την κουζίνα, η γνωστή, η λλίο κιτς, που με είδε να πετώ που μέσα της βιαστικός με φευγαλέα αόριστα «γειά!» στην εφηβεία, που με εκάλυψε στο πρώτο μου κρυφό τσιάρο, που εμεγάλωσε τζαί εμαύρισε το άσπρο της μαζί με μένα που μεγάλωνω τζαι μαυρίζει το άσπρο μου.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span>Η κουζίνα τζίνη, που αγάπησα τόσο, γεμάτη αθρώπους, σαν πάντα, γεμάτη κατσιάρισμα τζαί πιρούνια που χορέφκουν πας τες πορσελάνες, γεμάτη ποτήρκα με κρασί τζαι όπως κάθε χρόνο με ένα καινούριο μωρό να βουρά μες τα πόθκια μας, να φουτουνιάζει τη γιαγιά μου τζαι να καταλήγει κάτω που το τραπέζι μπρούμουττα να κλαίει (κάποτε ήμουν εγώ) <span style="mso-spacerun: yes"></span>·έτω σαμπώς τζαί μαζί με τον μιτσή μας φέτος είμαι τζαί γω τζι κάτω, να γυρέφκω σημασία τζαι ζεστασιά πας την κρυάδα του πατώματος, με ένα κρυφό χαμόγελο που κάτω που το σσειλούι μου. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Τζαι ενώ τούτο φαίνεται μου πως εγίνετουν που πάντα, ότι πολλά φυσικά, που την αιωνιότητα, εμαζέφκούμασταν ούλλοι στη γιαγιά μου, η κ.Ντίνα τζαί ο κύριος Νίκος, η Καίτη, η Μαίρη, η Φρόσω,ο Λάκης, ο Παναής, ο βούρκαρος ο παππούς μου, τζαί πως τούτο εν να γίνεται για πάντα, υπάρχουν νέες ενδείξεις πως σιγά σιγά ούλλα αλλάσσουν τζαι ότι ο κύκλος εν να κάμει το γύρο του με νέες φάτσες γυρώ που το τραπέζι που είμαστεν εμείς τωρά, που αγάπησα τόσο, με άλλη χρυσοσσιέρα πας τες κατσαρόλλες, με άλλου τη σούβλα να παινέφκεται τζαί όι του παππού μου. Με άλλα μωρά κάτω που το τραπέζι που εν τα ξέρω τζαί για άλλα ονόματα να σσιονόννουσην κρασί χαμέ «για τζίνους που εννεν μαζί μας», μπορεί για τα δικά μας. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Μες τούντο πνεύμα επαρακάλεσα το χρόνο να ξαπολύσει το σσοινί για λλίο τζαί να κάμει ότι εν το είδε, να γελάσουμε λλίο του τροχού τζαι να δώκουμεν αλλόνα γύρο δίχως να γραφτεί στα πραχτικά, δίχως να αφαιρεθεί που την πούγκα μας που στενέφκει. Ξέρω ότι εν ακούει όμως. Εννεν αίμα που τρέσσιει μες τες φλέβες του μα λεπτά που περνούν τζαι εν κοιτάζουν τα συντρίμμια-τους αθρώπους που μεινίσκουν να κλαίν για ότι έφye Παρασέρνουν μας στον αδιέξοδο το δρόμο που τζίνον μόνο ξέρουν. </span></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="color:#003300;">Τζαί μπορεί εν τέλει τούτο να εν το Πάσχα. Η υπέρτατη πίστη στο ότι ο δρόμος που είμαστε εννεν μονόδρομος, πως η κουζίνα εν θα αλλάξει –η Φρόσω τζαί ο Νίκος τζαί ο Λάκης εν να εν τζιαμέ τζιας φορτώνουνται με πιο πολλά χρόνια από όσα τους αξίζουν, από όσα μπορούν να αντέξουν, πως η σούβλα εν να εν καλή τζιας γεμώνει αλτσχάιμερ σιγά σιγά, πως το μωρό κάτω που το τραπέζι εν να μείνει παντα το ίδιο, πως η θυσία, η αιώνια αγάπη υπάρχουν τζαι πως ο τροχός γελιέται τζαί ο θάνατος μπορεί να νικηθεί –ναι.</span> <o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-67244795231908201862011-04-09T17:50:00.000-07:002011-04-09T17:51:15.542-07:00Ο βασιλιάς του '76<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;">Το απόγευμα ήρτε μες το νού μου μια εικόνα που παλιά, ένα μικρό κάδρο με μια κινέζικη ζωγραφιά πάνω, με ένα πελεκάνο τζαί ένα σπίτι-παγόδα πάνω σε ένα ποταμό με λωτούς. Μιλώντας μετά με τη μάνα μου ερώτησα την αν έσσιει υπόψη της για τί πράμα μιλώ. Είπε μου πως θυμάται το τζαί πως φιλάει το ακόμα κάπου μες την αποθήκη. Άρκεψε μετά που τούτο να μου λαλεί για την αγάπη που είσσιε μιτσιά για οτιδήποτε κινέζικο, που τον τζαιρό που εθκέβασε που ήταν ροκόλα, τα μικρά κινεζάκια, ή τα χίλια μικρά κινεζάκια ή κάτι έτσι. Έξερα τα τούτα γιατί εξαναίπε μου τα, αλλά εν είπα τίποτε γιατί σπάνια ακούω τη μάνα μου να μιλά για την παιδική της ηλικία.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;">Είπε μου πως εν θα ξεχάσει ποτέ που ο παπάς της –υποβλητικός άθρωπος ο παππούς, ένα πράμα που έμαθα που τζίνον εν πως το μουστάτζι τζαί η τιμή του αθρώπου εν πρέπει να στραβώνει, 2 μέτρα, ακόμα τζαί τωρά στα 68 του, με μάθθκια μαύρα, τα άσιλα κυπριακά, που είδαν γέρους να φορούν βράτζιες τζαί κοράσες να πιέννουν στη βρύση- αν τζαί γονιός αυστηρός που εν του αρέσκαν τα πολλά πολλά, αγκαλιές τζαί γλυκόλοα (άιστον τωρά), όταν εκατάλαβε την πόρωση της κόρης του με τους Κινέζους –σε ένα τζιαιρό που κινέζος εν επάτησε πόι ποττέ στην Κύπρο- επίε τζαί εγόρασε της μια μάσκα κινέζου για να βάλει στη γιορτή την καρναβαλίστικη του σχολείου. Τζαί είπε μου για τη χαρά που έκαμε γιατί πού να δουν οι άλλοι οι μαθητές, τζίντης τάξης, του ’76, μάσκα. Ούλλους εβάφαν τους οι μανάες τους, εβάλλαν τους καμιά βράκα του παππού, κανένα κολιέ τζαί εστέλλαν τους σχολείο. Αλλά όι η μάνα μου τζίνη τη χρονιά. Έβαλε μια ρόπα της γιαγιά μου, κλάτσες χοντρές άσπρες με σάνταλα, τζαι επίε να κάμει την Κινέζα. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;">Είπε μου πως τζίντα χρόνια, μετά τον πόλεμο, άρκεφκεν τζαί ανέβαινε το επίπεδο της ζωής, αλλά όι για ούλλες τες οικογένειες. Είσσιεν ένα μιτσήν, εστείλαν τον έτσι. Ήταν που τες πιο φτωσσιές οικογένειες τζαί εν είχαν την ευχαίρια να του κάμουν το χαττήρι. Επίε μες το σχολείο άβαφτος, με τα ρούχα που εφορούσε κάθε μέρα, με τα μούτρα ως το πάτωμα, μούγια μες το γάλα που βαμμένα μωρά, ούλλα τζαί μια άλλη ταυτότητα. «Να δεις την καλοσύνη των δασκαλούων» λαλεί μου η μάνα μου, τζαί για ένα δευτερόλεπτα ένιωσα σαν την εγγλεζοκαλαμαρού που το Νησί που της λαλεί την ιστορία της Σπιναλόγγας η ταβερνιάρισσα, «επιάσαν εφημερίδα τζαί εκάμαν του κορώνα τζαί εκάμαν τον βασιλιά».<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;">Με τούντην κουβέντα εγυαλίσαν τα μμάθκια της, επίεν πίσω μες τζίντην τάξη, του ’76, την σαν που<span style="mso-spacerun: yes"> </span>όνειρο, την γεμάτη αθρώπους τζαί πράματα αγνά, με τον καλό βασιλιά να κάθεται στο θρόνο του τζαί να τους κοιτάζει ούλλους με ευγνωμοσύνη, τες ωραίες κυρίες, τους βρακάες μάγκες, τζαί<span style="mso-spacerun: yes"> </span>τζίντη περήφανη, την ευτυχισμένη κινέζα.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-62089387688119265052011-04-05T17:15:00.000-07:002011-04-05T17:17:27.104-07:00Νυχτερινό σκολειό<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Έσσιει κάτι το να περπατάς τη νύχτα μες το δρόμο. Ειδικά μιας ξένης χώρας, όταν το δώδεκα της ώρας σε έναν άλλο κόσμο εν να εσήμαινε καλή παρέα τζαί μετά Ζορπά για λουκανικόπιττα τζαι το ροχαλητό του σσίλου έξω που την πόρτα, τζαί όι ότι ακόμα μια μέρα ετέλειωσε πας τούντον εξωγήινο κόσμο.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Η νύχτα, κάτι έσσιει. Έβρεξε, τζαι το πορτοκαλί που τα ηλεχτρικά φώτα έκαμνε το δρόμο τζαί έλαμπε σαν μελίσσι. Τζαί εγώ σαν τον Φρεντ Αστερ επερπατούσα πάνω του, σε έναν άλλο κόσμο εν να εχόρεφκα κλακέτες τζαί εν να έπαιζε μουσική που πίσω.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Τζαί οι ήχοι. Όπως τζαι να το κάμεις, ακούουνται άλλωσπως τη νύχτα. Η μικροκαμωμένη ινδή με τα τακκούνια, τακ τακ τακ τακ, εδιούσε το ρυθμό σε ότι υπήρχε. Τζαί εκατάλαβα πως αρέσκει μου ο ήχος τζίνος. Σε έναν άλλο κόσμο εν να ήταν η υπόσχεση μιας ωραίας νύχτας τζαι<span style="mso-spacerun: yes"> </span>τα τακκούνια εν να εκάμναν τον ίδιο περήφανο θόρυβο πας τα πλακάκια κάτι πέτρινων γειτονιών στη Φανερωμένη. Μιας νύχτας παρέα με μια γυναίκα που κουβαλά μυστήριο μέσα της, σε ένα κόσμο που το μυστήριο εν εφκήκε σε πληστηριασμό στο ίμπει ακόμα. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Η νύχτα μαθαίνει σου τζιόλας πράματα. Οι θκιό Γάλλοι που με ενευριάζαν μες τη βιβλιοθήκη με τα πσου πσου πσού τους, μες τη νύχτα εν θκιο φιγούρες χωρίς πρόσωπο, που κρατούν σσιέρκα, τζαί λάμπουν για ένα δευτερόλεπτο μες το πορτοκαλί φως πριν χαθούν˙ σαν σε ένα κόσμο που η ζωή εν νουάρ ταινία, στιλιζαρισμένη, στωική, φορτωμένη συναίσθημα.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Η νύχτα θυμίζει σου, τζαι υπενθυμίζει σου, το ρητό: εγνώρισα τον άθρωπο τζαί αγάπησα τα ζώα. Γιατί ο σσίλλος που εψηλοχάθηκε (ακούεται που μακρυά η φωνή του μάστρου του-γελά) δείχνει σου τόσην αγάπη με τζίντα αθρώπινα τα μμάθκια που για μια στιγμή χάνεις τα. Αθρώπος εν είδε άθρωπο σε κανένα κόσμο, τζαί σε καμιάν εποχή, σαν είδεν ο σσίλλος τον άθρωπο.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Τζαί εν η νύχτα που όπως το σμιλί, πιάνει κλωστή κλωστή τες σκέψεις σου τζαί βάλλει τες σειρά –για πρώτη φορά μέσα σε εφτομάδες- τζαί κάμνει σε να εστιάσεις στα μικρά μικρά, για να δεις τη μεγάλη εικόνα. Τζαί τζίνα που σε βασανίζουν άδικα, απλά φέφκουν, σκόνη που πάνω σου, τζαι τζίνα που αμέλησες έρκουνται τζαί κάθουνται, πουλλούθκια με φτερά ελαφρυά. Τζαι εμένα πόψε έμεινε μου ο τζίνος, ο καθηγητής της Σαξωνικής Αγγλίας, ο ψηλός, ο προβληματισμένος, με το βλέμμα το ΄Σιδηρόπουλος-στον-Απροσάρμοστο’. Τζίνος που εν σαν τη σκιά που μακρυά, παστόρεγγα τζαι που φορεί μιαν κλάτσα κότσινι τζαί μια πράσινι. Τζίνος όμως που άμαν τον δεις που κοντά φαίνεται Σάξωνας αρχηγός, με τζίντα μμάθκια τα περήφανα που εν διούν πολλά. Τζίνος που άμαν δεις που ακόμα πιο κοντά άμαν σηκώσει το σσιέρι του φαίνουνται τα σημάθκια που εκόφκετουν, σιωπηλές ραγάδες πόνου τζαί ενθύμιο, τζαι απόδειξη μιας ακριβά κερδισμένης νίκης. <o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Τζαί η νύχτα μαθαίνει μου ότι αν εδιδάχτηκα κάτι που τον άθρωπο τζίνο, εν πως τζαί οι αρχηγοί πονούν, αλλά σε έναν κόσμο που οι Σάξωνες αρχηγοί επεθάναν, μεινίσκουν πίσω οι πληγές τους για να μας διδάσκουν να έχουμε μμάθκια περήφανα, που εν διούν πολλά.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-1431448667708800252011-03-28T10:58:00.000-07:002011-03-28T10:59:58.273-07:00Έσσιει κάτι νύχτες που πεινώ<p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Κάποτε ξυπνώ τζαί πεινώ. Έχω μιαν τεράστια πείνα τζαί νομίζω εν να φάω τον κόσμο ούλλο. Φαντάζουμε μπροστά μου τεράστια τραπέζια σε φωτεινά δωμάτια γεμάρα λαχταριστά κέικ. Τζαι κάποτε κάμνω το χατήρι του εαυτού μου τζαί ταίζω τον με τζίνα που θέλει τζαί με παραπάνω πράματα ακόμα. Τζαί νιώθω καλά, χορτάτος, ευχαριστημένος. Πριν πεινάσω εν έξερα ότι υπήρχε μέσα μου τζίνη η πείνα η ανεκπλήρωτη τζαί έπρεπε να πεινάσω για να κάμω κάτι.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><o:p><span style="font-family:Calibri;color:#330000;"></span></o:p></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Έσσιει κάτι άλλες φορές που αγνοώ την πείνα, απασχολώ τον εαυτό μου με άλλα, λλιότερο σημαντικά πράματα, ικανά να με κάμουν να την ξεχάσω ή να την κάμουν υποφερτή.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><o:p><span style="font-family:Calibri;color:#330000;"></span></o:p></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330000;">Κάποτε ξυπνώ τζαί φοούμε. Έχω έναν τεράστιο φόο τζαί νομίζω εν να με φάει ούλλος ο κόσμος. Φαντάζουμε μπροστά μου αθρώπους άγριους, μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους γεμάτο παγίδες. Τζαί κάποτε κάμνω το του εαυτού μου τζαί ταίζω τον με τζίνα που φοάτε τζαί με ακόμα παράπανω, πράματα που με τρων τζαι τζίνα με τη σειρά τους. Τζαι νιώθω χαμένος, πληγωμένος, νικημένος. Πριν φοηθώ εζούσα σε άγνοια, εν έξερα ότι ούλλα τζίνα που με φοητσιάζουν υπάρχουν τζαι υποθάλπτουν με σιγά σιγά τζαί έπρεπε να φοηθώ για να το καταλάβω.<o:p></o:p></span></span></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><o:p><span style="font-family:Calibri;color:#330000;"></span></o:p></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#663333;"><span style="color:#330000;">Έσσιει κάτι άλλες φορές που αγνοώ τον φόο, απασχολώ τον εαυτό μου με άλλα, σπουδαιότερα πράματα, ικανά να με κάμουν χορτάτο, ευχαριστημένο. Πράματα που στη ζωή μου απλώνουνται σε δωμάτια φωτεινά, που κάμνουν τον φόο υποφερτό, που τον κάμνουν να εν ακόμα ένα κομμάτι τζίντου<span style="mso-spacerun: yes"> </span>κέικ, στο οποίο οι μέρες που ακολουθήσαμε προς τα πίσω τα βήματα μας, τζαί ότι αγγίξαμε τζαί ότι αγαπήσαμε τζαί κρατούμε μέσα μας σα θησαυρό τζαί όσα χέρια εσκουπίσαν τα δάκρυα μας τζαί όσα μαλλία ετζοιμίσαν μας με τη μυρωθκιά τους σιγά σιγά γίνουνται γλυκά, μικρά ψίχουλα.</span> <o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-42134817726679534322011-03-23T13:33:00.000-07:002011-03-23T13:34:46.407-07:00Σαν τις αγελάδες<p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Τα γεγονότα, είπε κάποιος, εν σαν τις αγελάδες. Όταν τα κοιτάζεις πολλήν ώρα φεύφκουν.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Ο κόσμος λειτουργεί υπερβολικά πολλά βασισμένος σε γεγονότα. Πως έγινε κάτι, γιατί, με ποιές επιρροές,ποιούς παράγοντες. Ούλλα περιστρέφουνται γυρό που το να σηκώσουμε την κάθε πέτρα τζαί να δούμε τί έσσιει που κάτω. <o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Πόσο βαρετοί εγίναμε!<o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Σκέφτουμε τον τζαιρό που ήμουν μωρό, που εζούσα τζαί έκρουζα που τη γέννα τόσον ιδεών τζαί ειλικρινά εν ξέρω αν τωρά ξέρω παραπάνω που τότε. Μπορεί να εφτώσσινα που τότε νομίζω. Αν μου πεις τωρά: γράψε μιαν ιστορία με ένα λύκο τζαί 3 γουρούνια, μάλλον εν να φκεί θρίλερ με κάμποσο μυστήριο. Αν μου πεις γράψε μιαν ιστορία με μια όμορφη γυναίκα τζαί 7 νάνους, μάλλον εν να σκεφτώ σενάριο κακοστημένου πορνό. <o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Είσσιεν ένα τζαιρό που η Ινδία ήταν μια τεράστια αγορά με στοίβες μπαχαρικά, σκοτεινή, καπνισμένη, σχεδόν απόκοσμη, με κόσμο μυστηριώδη τζαί θεούς που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Κάποτε η θάλασσα ήταν γεμάτη Βίκινγκς, που διψούν για αίμα τζαί σφυρούν μέσα που κέρατα τον πόλεμο. Κάποτε οι θάλασσσα ήταν γεμάτο γοργόνες με καρύδες για σουτιέν. Κάποτε ο θεός ήταν πίσω που το πιο μεγάλο σύννεφο. Κάποτε εφκέναν νεράιδες τζαί επιάναν τα δόντια μας που κάτω που το μαξιλάρι. Είσσιεν μιαν εποχή που ένα μπιζέλι εξεχώριζε τες πριγκίπισσες που τες χωριατοπούλες. Μια φορά θυμούμαι ο κόσμος ήταν γεμάτο κάστρα με ψηλούς πύργους που εγεμώναν τον ουρανό πυροτεχνήματα κάθε νύχτα χωρίς λόγο. Κάποτε ήμασταν αθώοι τζαι είχα πει της γιαγιάς μου να μεν γεράσει για να την παντρευτώ που εν να εμεγάλωνα. Κάποτε τα ζώα εμιλούσαν αθρώπινα. Κάποτε το πιο λαμπρό αστέρι ήταν ο Μουφάσα. Κάποτε η Αφρική ήταν έναν τεράστιο δάσος γεμάτο δεινόσαυρους. Κάποτε ήσσιεν μιαν κορούα που την ελέαν Μακκουπέ.Κάποτε είχα έτοιμες τρεις ευχές γιατί ποτέ εν ξέρεις πότε εν να έρτει το τζίνι.Κάποτε έθελα να ήμουν ο μπλέ πάουερ ρέιτζερ. Κάποτε άμαν έππεφτες χαμέ τζαί εχτυπούσες, η μόνη έννοια ήταν να δείς το λυμπουράκι που σύμφωνα με τον παππού σου εσκότωσες. Κάποτε οι πόνοι εφέφκαν με ένα μμάκια που τη μάμμα τζαί αν όι : “ώσπου να παντρευτείς εν να γιάνει».Κάποτε εκάμναμε μουστάκι με το γάλα. Είσσιεν μιαν εποχή που ο πόνος εγίνετουν παραμύθι.<o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Τούτα ήταν η ζωή κάποτε. Σιγά σιγά ούλλα απλά εσβηστήκαν που τη μνήμη. Χωρίς να το καταλαβαίνω εδιάψευδα τα ένα ένα όσο εμεγάλωνα. Τωρά αννοίω κάτι απρόσωπα βιβλία τζαι μαθαίνω γεγονότα. Τζαί τα γεγονότα λαλούν μου να κοιτάζω την αγελάδα. Αλλά όσο μαθαίνω ξεχνώ.<o:p></o:p></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; COLOR: #403152; FONT-SIZE: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-themecolor: accent4; mso-themeshade: 128" lang="EL"><span style="font-size:100%;">Μια φορά τζαί ένα τζαιρό είσσιεν ένα αγόρι που εν έξερε τί σημαίνει να μεγαλώνεις τζαί να ξεχνάς, αλλά εμεγάλωσε τζαί εξέχασε, τζαί περιμένει ακόμα να εξαργυρώσει τες τρεις ευχές του.<o:p></o:p></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-84704609641414612012011-03-17T11:51:00.000-07:002011-03-17T11:59:52.921-07:00Τα πάντα, φορτούνα.<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:12;" lang="EL" ><strong><span style="color:#330000;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Υπάρχει η φορτούνα, η τύχη των Ιταλών, τζαί υπάρχει τζαι η φουρτούνα που λαλούμε στα ελληνικά. Θκιο διαφορετικά πράματα. Αλλά νιώθω με τον τζαιρό ότι έρκουνται ούλλο τζαί πιο κοντά καμιά φορά. Χωρίς φορτούνα, δύσκολα εν να περάσεις να δεις τζαι άλλη φουρτούνα ή τζαί οτιδήποτε άλλο καλό ή κακό για να είμαστε ακριβής. Τζαί πόση φορτούνα μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι έσσιεις άμαν εν περάσεις τζαί που μια φουρτούνα τζαί να δείς τον εαυτό σου νικητή?<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></strong></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:12;" lang="EL" ><strong><span style="color:#330000;">Οι φουρτούνες εν συγκεκριμμένες. Εν κάτι που εν να γίνει τζαί εν να ταράξει το καράβι σου, εν να νιώθεις ότι πνίεσαι έστω τζαί αν δεν εν αλήθκεια (όπως κάτι βασανηστήρια που κάμνουν σου εικονικό πνιγμό). Εν μπορείς να περάσεις που μια φουρτούνα τζαί να μεν το πάρεις χαπάρι. Εν να το πάρεις χαπάρι, εν να σε πάρει τζαί τζίνο με τη σειρά του τζαι εν να σε σηκώσει τζαί εν να γυρέφκεις το λάθος.<o:p></o:p></span></strong></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:12;" lang="EL" ><strong><span style="color:#330000;">Αλλά η φορτούνα? Πόσο εύκολα την προσέχεις? Σίουρα αν κερδίσεις το λαχείο εν να το καταλάβεις, αλλά εν μόνο τούτο η τύχη? Τα άλλα τα πράματα, τες μικρές φορτούνες, προσέχεις τες? Αν όι, τότε εν θα φαίνουνται παραπάνω οι φουρτούνες? Για παράδειγμα, η τάρτα που έκαμα τζαί κάθεται στο παράθυρο έννεν φορτούνα? Έσσιει τζαί κάτι ταπεινά φκιορούθκια δαμέ που κάποτε μιλούν μου, έννεν φορτούνα? Τζαί 5-6 παιθκιά που με τιμούν τζαι δέχουνται τη φιλία μου έννεν φορτούνα? Καποιά φορά ψήνω τζαί ψωμί τζαί μυρίζει το σσιέρι μου μαγιά ως την άλλη μέρα, τζαί θωρώ το, το γέννημα μου τζαί χαμογελώ, έννεν φορτούνα? Τζαι κάθε μέρα αφήνω ένα κομματούι σιοκολάτα να λιώσει μες το στόμα μου τζαί να μου πει με το πάσο του κάτι ιστορίες πικρές που ξεχνιούνται που εν να άκουε ο Κορτέζ στην αχτή της Λατινικής Αμερικής. Πόσο φορτούνα να εν τούτο?<o:p></o:p></span></strong></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:12;" lang="EL" ><span style="color:#990000;"><strong><span style="color:#330000;">Τωρά που το σκέφτουμε έκαμα λάθος στην αρχή. Έννεν θκιο διαφορετικά πράματα η φορτούνα τζαί η φουρτούνα. Γιατί άμαν έσσιει φουρτούνα, μπορείς να σταθείς στην πρύμνη, να φωνάξεις δυνατά, να βρυγχηθείς τζαί να ταράξει η γη, η κόλαση τζαί ο παράδεισος, μπορείς να επαληθέψεις ότι είσαι βασιλιάς του εαυτού σου, να γονατίσουν που φόο όσα σε τρών σιγά σιγά κάθε μέρα σαν τον σκόρο. Φορτούνα.</span> <o:p></o:p></strong></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-63239868523686663172011-03-12T06:39:00.000-08:002011-03-12T06:42:34.806-08:00Γουίνι δε ππού-και άλλα τέρατα της παιδικής ηλικίας<p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Εχτές ήμουν στην βιβλιοθήκη του πανεπηστημίου τζαί είπα να κάμω ένα ‘περίπατο’ μέσα στα ράφια των βιβλίων να τεντώσω λλίο τα πόθκια μου, να ξιττιλλάρει ο νούς μου। Ενώ επερνούσα που ένα διάδρομο είδα στα αριστερά μου μια σειρά που ράφκια που είσσιε παιδικά βιβλία। Μα ότι βιβλίο φανταστείς.Εγώ εστάθηκα μπροστά που μια συγκεκριμένη στοίβη βιβλίων. Του Γουίνι δε ππού, του Α.Α.Μίλν. Πρώτη φορά είδα το βιβλίο, επειδή εσυνηθίσαμεν τον ππού στην τηλεόραση ή πιο συγκεκριμμένα, σε πλαστικά πιάτα για πάρτι, σε μπαλόνια, βρακάκια για μωρά που θέλουν να κουβαλούν τον Γούινι όπου, μα όπου παν, σε κασεττίνες τζαί σε τούρτες γενεθλίων. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Με μια δόση ντροπής αλλά τζαί υπερηφάνιας επία στο ‘ταμείο’ να το νοικιάσω τζαί με τη στάμπα, τζαί τη νύχτα είχα το δίπλα που το κρεβάτι μου έτοιμο να το θκεβάσω. Αννοίω το τζαί άρκεψα να θκεβάζω. Ήβρα το πολλά εμπνευσμένο τζαί αρκετά για ενήλικους. Το χιούμορ –επίτηδες- έν απευθύνεται μόνο σε μωρά, κατ’ ακρίβειαν, πάω στοίχημα ότι μερικά αστεία εν θα εμπορούσαν να τα καταλάβουν τα μωρά σε οποιανδήποτε εποχή τζαί να εζούσαν τζαί όση Ελίτα τζαί να δουν. </span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Το θέμα όμως εν άλλο. Που την πρώτη σελίδα τζαί πάρακατω, είσσιε σημειώσεις με μολύβι μέσα στο βιβλίο για διάφορα αποσπάσματα, με μικρές παρατηρήσεις του συγκεκριμένου αναγνώστη. Ο λόγος που εν να έβρισκες ένα βιβλίο σαν τούτο σε βιβλιοθήκη πανεπιστημίου, εν για να αναληθεί σε κάποια ψαγμένη διατριβή, τούτο καταλάβω το. Αλλά που άνοιξα το βιβλίο εφανήκαν μου πολλά εχτός τόπου. Σαμπώς τζαί με κάθε ενήλικη λέξη επληγώνετουν η σελίδα, εχάνετουν η ουσία του παιδικού βιβλίου. Θυμούμαι κάποια άλλη μέρα είχα δεί ένα βιβλίο κάτι σαν «Η γυναικία παρουσία στον Γουίνι δε ππού».<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Επροσπάθησα να το αγνοήσω αλλά εν εμπορούσα. Κάθε σελίδα που εγύριζα νέες σημειώσεις, νέες παρατηρήσεις κάποιου ατσίδα που εξεσκέπασε ανεπανόρθωτα τη δυναμική των δύο φύλων στον παιδικό βιβλίο του Μιλν. Μα το θεό εν εμπορούσα να το αγνοήσω.<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >‘Ηταν πολλά επώδυνο να θωρείς την προσπάθεια ενός ενήλικα να καταλάβει, να βαλει κανόνες, να διαμελήσει τζαί να αναλήσει τον παιδικό τούτο βιβλίο. Πολλά ειρωνικό που ο μόνος τρόπος να φκάλουμε νόημα που τούντον κόσμο που κάποτε ήμασταν μέρος του πριν μας παρασύρει το ρέμα της ενηλικίωσης, εν με το να μολύνουμε με τη λογική μας, τη τόσο ψυχρή, τον κόσμο τούτο. Πόσο πολλά απομακρυνθήκαμε που ότι απλό, ότι αγνό τζαι χωρίς συνέπειες ευχάριστο πράμα! Τζαί με πόση έλλειψη ντροπής εισβάλλουμε σε έναν κόσμο που εν καταλαβαίνουμε τζαί εν θέλουμε να καταλάβουμε με τί κανόνες λειτουργεί, με τί νόμους.<o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Εν άντεξα. Έπια ένα μολύβι τζαί στην πρώτη σελίδα που έγραφε κάπου μέσα στες σημειώσεις για “</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EN-GB" >sub</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >-</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EN-GB" >text</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >”, γράφω: <o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Όταν αρκέφκεις να μιλάς για “</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EN-GB" >sub</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >-</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EN-GB" >texts</span><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >”, μάλλον κάπου έχασες το νόημα του Γουίνι δε ππού. <o:p></o:p></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="COLOR: #17365d; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 191font-family:'Georgia', 'serif';color:#0e002;" lang="EL" >Αλλά μάλλον εν θα το δεί ποττέ. Εν να συνεχίσει, όπως τζαί άλλοι, να αναλύουν τον Γούινι, τζαί άλλα απρόσιτα, άγρια τζαί επικίνδυνα τέρατα της παιδικής ηλικίας.<o:p></o:p></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-62511075370248625852011-03-08T11:33:00.001-08:002011-03-08T11:34:48.707-08:00Dolce di far niente<p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="color:#003300;"><strong><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'">H</span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL"> <span lang="EL">χαρά του να μεν κάμνεις τίποτε, έτσι απλά. Ξέρουν καλά οι Ιταλοί που τούτο. Εμείς μπορεί να μεν είμαστε τέλειοι αλλά μια φορά τεμπέληες εν είμαστε ποτέ. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></strong></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="color:#003300;"><strong><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL">Θέλω, τζαί προσπαθώ, να κάμω το </span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">dolce</span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EN-GB"> </span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">di</span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EN-GB"> </span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">far</span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EN-GB"> </span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">niente</span><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL">, τι χαρά του να μεν κάμνεις τίποτε, μέρος της ζωής μου. Θαυμάζω τους κάττους που μπορούν να κάτσουν με τες ώρες σε ένα τόπο τζαί απλά να μεν κάμνουν απολύτος τίποτε. Εν ξέρω αν σκέφτουνται κάτι, εν ξέρω πως μπορούν, αλλά θέλω να μάθω να το κάμνω. Ελαλούσα το κάποτε σε κάποιον τζαί είπε μου: μα εν γι’αυτό που στους αθρώπους αρέσκουν οι κάττοι. Εν τζίντην ηρεμία που εκπέμπουν που ζητούμε. Τζίντην συνέπεια στη ρουτίνα που αγαπούν. Οι σσίλοι βαρκούνται άμαν εν μόνοι τους, κάμνουν ζημιές, κλαιν. Οι κάττοι εν να κάτσουν σε ένα τόπο τζαί απλά εν να εν τζιαμέ όταν έρτεις πίσω, ο κόσμος να χαλάσει. Τούτο εν κάτι που το παραδέχουμαι αν τζαί είμαι φαν τον σσίλλων παραπάνω. Οι σσίλλοι εν συντροφκιά για μια ζωή, εν παρηγοριά για ότι κακό υπάρχει, εν σύμβολο όλων των πραμάτων που εν αγνών λόγω της άγνοιας τους. Αλλά σαν οι κάττοι, ξέρουν τα ούλλα, ξέρουν τί γίνεται, νιώθουν το παραμικρό, αλλά απλά παρακολουθούν.<o:p></o:p></span></strong></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="color:#003300;"><strong>Να περνούν οι ώρες που μπροστά μου τζαί γώ απλά να είμαι τζιαμέ. Όι να χάσκω ούτε να είμαι αχάπαρος, εννεν τούντο πόιντ, τόσα χρόνια τι εκάμναμε στο σχολείο άλλωστε? <o:p></o:p></strong></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="color:#003300;"><strong>Έσσιει μια σοφή κουβέντα ανάμεσα στους λεβαντήνους ελαιοπαραγωγούς που λαλεί πως υπάρχουν 3 σταθερά πράματα στη ζωή. Ο θάνατος, η αλλαγή τζαί τα ελιόδεντρα. <o:p></o:p></strong></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="color:#003300;"><strong>Έχουμε την δυνατότητα να κάμνουμε επιλογές, να καθορίσουμε τη ζωή μας τζαί το ρυθμό της. Τζαί ίσως να εκουράστηκα να βουρώ. Ίσως να μαζεύκω μαζεύκω ελιές τζαι στο τέλος να μου μείνει η αρμύρα.<o:p></o:p></strong></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="color:#003300;"><strong>Εν θέλω να είμαι τζίνος που μαζεύκει τες ελιές, θέλω να είμαι το δέντρο.<o:p></o:p></strong></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-75870022726928411192011-02-28T13:04:00.000-08:002011-02-28T13:06:58.511-08:00Όσο σε παίρνει<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><strong><span style="mso-spacerun: yes"> </span><span style="color:#660000;">Εβαστουσε ‘Π’. Ήταν περιπου 22-23 χρονών όμορφο παιδί. Είδα τον που απόσταση, επέρασα που δίπλα του, επερπάτησα αλλο 2 λεπτα, εγύρισα πίσω τζαί ενώ επερπατούσε ή επροσπαθούσε να περπατήσει, ήταν σχεδόν στο ίδιο σημείο. Εκσαναίδα τον τζιαμέ στο δρόμο πολλές φορές αλλά πάντα πρωί, όι νύχτα όπως σήμερα. Εν φοιτητής. Πάντα θωρώ τζαί τον παπά του μαζί. Σήμερα ήταν μόνος του. Που επέρασα που δίπλα του ελαχάνιαζε. Προφανώς εδυσκολέφκετουν. Τα ππόθκια του ήταν στραβά, σχεδόν εννεν με τες πατούσες που επατούσε αλλά με όποιο σημείο του ποθκιού έντζιζε πρώτο χαμέ. Κάποτε με τα δάχτυλα, κάποτε με το πέλμα, κάποτε με το πάνω μέρος του ποθκιού. Κάποτε κουβαλά τζαί τη τσέντα του τζαί κρέμμεται που πάνω του ενώ προχωρά με αμήχανες κινήσεις. Αλλά τζίνος εννεν αμήχανος. Εν υπερβολικά απαιτητική η προσπάθεια να πάει τζιαμέ που θέλει για να σκεφτεί κάτι, να νιώσει άβολα.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></strong></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Τζαί μετά, εμείς πως μπορούμε να του φαινούμαστε? Αθρωπούθκια που περπατούν που δίπλα του βιαστικά τζαί κανονίζουμε τες ρουτίνες μας. Που έχουμε τόσα πολλά πράματα που γινούμαστε σσίλλια κομμάθκια να πάμε σε ούλλους τους τόπους που πρέπει. Τζίνος τί νιώθει? Ζήλεια? Μίσος? Κατανόηση? Τζαί για ποιόν? Για τον εαυτό του ή εμάς? Τζαί πως ένι η ζωή του που κάθε μέρα εν δύσκολη μέρα? Που εν έσσιει χαλαρές τζαί απαιτητικές?(οι απαιτητικές ένι να πρέπει να φκάλεις φωτοτυπίες τζαί να πάεις σούπερμαρκετ). Απλά μέρες που εν να ξυπνήσεις τζαί που τα πρώτα 2 βήματα ως την ώρα που εν να ππέσεις να τζιμηθείς λαχανιάζεις.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Πριν τον δω εμιλούσα με μια κορούα που επέρασε πολλά που ήταν μιτσιά. . Η τελευταία κουβέντα που της είπα εν πως άλλο να ζεις τζαί άλλο να <i style="mso-bidi-font-style: normal">ζεις.<o:p></o:p></i></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Τζαί μετά είδα τούτο το παιδί। Τζαί εκατάλαβα ότι έκαμνα λάθος। Ότι εν άλλο να ζείς, άλλο να <i style="mso-bidi-font-style: normal">ζεις </i>τζαί άλλο να ΖΕΙΣ.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Το πρώτο εν όταν απλά αναπνέεις που την μια μέρα στην άλλη, τζαί απλά για λλίες ώρες έσσεις τα μμάθκια σου ανοιχτά.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Το δεύτερο εν να θωρείς γυρώ σου. Πόσο πράσινα εν τα δέντρα, πόσο αρωματικά τα μήλα σήμερα κύριε γεωργέ. Να ακούεις τα πουλιά που κελαηδούν. Τζαί όι απλά να ακούεις, αλλά να διας τζαί σημασία. Να κοιτάζεις τον κόσμο με μμάθκια που εν σαμπώς τζαί τυφλώνει τα ο ήλιος.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#660000;"><strong>Το τρίτο, εν ο φίλος μας. Να ΖΕΙΣ σημαίνει να θωρείς μπροστά τζαί να θωρείς το δρόμο να απλώνεται μπροστά σου. Να ξέρεις την πιο γλυτζιά πλευρά της ζωής αλλά να ξέρεις την πικρή καλλύτερα. Να λαχανιάζεις, τζαί κάθε ανάσα δική σου να διά ζωή σε 10 πλάσματα γυρώ σου. Να εμπνέεις τζαί να μεν το ξέρεις, να συγκινείς τζαί να μεν σου το λαλούν, να σε συνοδέφκουν τη μέρα αλλά να ξέρεις ότι τη νύχτα είσαι μόνος σου. Η μέρα σου να εν αγώνας, ο αγώνας η ζωή σου, η ζωή σου παράδειγμα. Τέλος, σημαίνει να νομίζει ο κόσμος ότι περπατάς αργά, αλλά εσύ να ξέρεις ότι πετάς, δίχως έννοιες, δίχως προορισμό. Απλά να αννοίεις κάτι τεράστιες φτερούγες τζαί να πετάς. Όσο σε παίρνει.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-18910173491844608882011-02-24T14:28:00.000-08:002011-02-24T14:32:15.093-08:00Ο Γουίλι Γούνκα της Αγγλίας.<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Ο Γουίλι Γουόνκα της Αγγλίας ονομάζεται Χέστον Μπλούμενταλ. Το εστιατόριο του έσσιει 3 αστέρια Μισελέν.</strong></span></span></span><br /></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Εξεκίνησε μια νέα εκπομπή που η δουλειά του ένι να ανατρέψει την ιδεά του κόσμου για φαγιά διαφόρων θεσμών στην Αγγλία π.χ.νοσοκομεία, στρατός,σινεμα,αεροπλάνα κλπ.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></strong></span></span></span></p><div align="center"><br /></div><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Στην πρώτη του εκπομπή επισκεύτηκε ένα νοσοκομείο τζαί η εκπομπή επικεντρώθηκε στα παιδιά. Τωρά, αν είσαι μωρό τζαί αρρωστήσεις τζαί τύχει να είσαι στην Αγγλία, να περιμένεις να φάεις έτοιμες τηγανιτές πατάτες, μακαρόνια με γκρέιβι έτοιμα σε πακέττο, τζαί μπέικτ μπίνς. Την ίδια ώρα, οι κουζίνα του νοσοκομείου, εν να μαειρέφκει τάρτες με μπλέ τυρί, σπιτικά κανελλόνια κλπ. Αλλά εν θα εν για σένα. Εν να εν για το προσωπικό του νοσοκομείου. </strong></span></span></span><br /></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Το λοιπόν, ο Χέστον ήβρε το τούτο λλίο λάθος, τζαί αποφάσισε να κάμει κάτι. «Γιατί το φαί για τα μωρά να μέν εν τόσο καλό αν όι καλλίτερο όσο των υπαλλήλων» εσκέφτηκε. «Γιατί το φαί άρρωστων μωρών, να μεν εν διασκεδαστικό? Να ακούετε ωραίο, να φαίνεται ωραίο τζαί να εν νόστιμο?» είπε.</strong></span></span></span><br /></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Που λέτε, έκαμε ζαχαρωτά που λαχανικά που εμοιάζαν με σκουλούτζια τζαί «χώμα» σοκολάτας. Έκαμε σούπα μίξας, με λαχανικά, έκαμε γλυφιτζούρκα που φινόκιο, έκαμε σάντουιτς ούφο τζαί βώλους μμαθκιών ντομάτα-ελιά. Εσέρβιρε τα πάνω σε ένα τρόλλει με μπαλόνια τζαί τούτο θέλει να το κάμνει κάθε μέρα. Για βραδυνό ήταν λλίο σκεφτικοί οι υπεύθυνοι αλλά για μεσημερινό εσυμφωνήσαν τούτο να εν κάτι που εν να γίνεται. Οι σκεφτικοί σεφ της κουζίνας εζητηθήκαν να ανεβούν πάνω στην πτέρυγα(που εν είχαν πάει ποτέ) για να δουν τα μωρά της ώρα που τρων.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><div align="center"><br /></div><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><?xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /><v:shapetype id="_x0000_t75" stroked="f" filled="f" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t"><v:stroke joinstyle="miter"></v:stroke><v:formulas><v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"></v:f><v:f eqn="sum @0 1 0"></v:f><v:f eqn="sum 0 0 @1"></v:f><v:f eqn="prod @2 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @0 0 1"></v:f><v:f eqn="prod @6 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="sum @8 21600 0"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @10 21600 0"></v:f></v:formulas><v:path gradientshapeok="t" extrusionok="f" connecttype="rect"></v:path><o:lock aspectratio="t" ext="edit"></o:lock></v:shapetype><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><v:shape style="WIDTH: 337.5pt; HEIGHT: 224.25pt" id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 213px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5577387032221753986" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-Ntt7-CJ9J4nU9gdu3zr8vwy1iojjtWemrwEDiAvNPcO2vbRKosoQDlsRwJ129gKOjRlq03MByw_Vw2Kmag7x5QOO4rOW8lYWGf6BIBCE9JHAPvsYwOQB12lwhv9senZUNpe9d7GGHXOk/s320/image-6-for-yourlife-telly-money-22-02-2011-gallery-602083610.jpg" /></v:shape></p><o:p></o:p></span><div align="center"><br /></div><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#330033;"><strong>Τα μωρά ενομίζαν ότι τούτο που εγίνηκε εφκήκε που ένα παραμύθι. Εκαρτερούσαν να μπεί όπου να’σαι που την πόρτα, δράκοι τζαί πριγκίπισσες, βασιλόπουλα τζαί ζώα που μιλούν. Να ανοίξει η πόρτα τζαί να ανοίξει ένας κόσμος που εν έσσιει αρρώστιες, που κανένα μωρό εν πάει καθημερινά νοσοκομείο που τριών ημερών όπως το αγόρι στη φωτογραφία, τωρά 17, που τα φαγιά έννεν νερόβραστες μαλακίες, αλλά κάτι που εν να έτρωε ο Ρόαλντ Νταλ στο πιο εμπνευσμένο όνειρο του. Πράματα που δηλαδή αξίζουν, τζαί πράματα που εν να έχουν τωρά, κάθε μεσημέρι, όσο χρειστεί, ώσπου να γίνουν καλά.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-13504923698433371912011-02-06T14:44:00.000-08:002011-02-06T14:45:45.172-08:00Πικρά Λεμόνια<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#000000;"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL">Το 1953 ήρτεν στην Κύπρο ένας Εγγλέζος ταξιδιώτης για να γράψει το πιο έγκυρο τζαί το πιο όμορφο ιμπρεσιονιστικο βιβλίο για την Κύπρο. Με ιμπρεσιονιστικό εννοώ πως ήταν σαν ένας ταξιδιωτικός οδηγός της Κύπρου, μέσα που εικόνες που του εκάμαν εντύπωση τζαί όι για το πού να φάεις το πιο καλό σσιεφταλί ή πού να μείνεις. Λλίο παράδοξο που το πιο έγκυρο βιβλίο για τους Κυπραίους έγραψεν το ένας Εγγλέζος τζαί ειδικά στα χρόνια της Αγγλοκρατίας, αλλά εν αλήθκεια πως ούλλη η ποίηση της Κυπριακής φύσης με τα καλά τζαί τα κακά της, βρίσκεται στο βιβλίο του. Στα Πικρά Λεμόνια (</span><span style="mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">Bitter</span><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EN-GB"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-GB" lang="EN-GB">Lemons</span><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL">). Ο τίτλος αναφέρεται σε τζίνους τους λλίο ξινούς, λλίο γλυκούς, λλίο πικρούς αθρώπους που τους λαλούν Κυπραίους. Τζίνους που μέσα που φωθκιά τζαί σίδερο επεράσαν που τα σσιέρκα πολλών για να φκεί ένα κράμα αθρώπου μοναδικού. Όι τέλειο, όι το καλλύτερο αλλά, μοναδικό. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#000000;">Μέσα έσσει ωραίες εικόνες της Κυπριακής ζωής, μερικές γνωστές, άλλες εν τες επρόλαβα εγώ. Εικόνες συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους, σε μια ζωή δίχως τηλεόραση, που ένα ποτήρι ούζο, ένας μεζές για τσίλλιμα τζαί το να νιώθεις το μελτέμι με θέα το Κάστρο της Κερύνειας ήταν η επιτομή του Κυπραίου της εποχής. <o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#000000;"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL">Εικόνες όπως τζίνες του παπά που όταν του μιλά ελληνικά ο Εγγλέζος τραβά με περιέργια πίσω την κκελλέ του, «σαν τεντωμένο τόξο», για να το φέρει μπροστά ξανά τζαί να εξφενδονίσει ένα χαμόγελο. Μπορείς να το δεις να γίνεται μπροστά σου. Ή όπως την άλλη που λαλεί ότι εν εγίνετουν να περάσει που ανοιχτή πόρτα το μεσημέρι τζαί να μεν δει μέσα κκελλέδες να γυρίζουν τζαί πριν καλά καλά σκεφτούν να λαλούν «</span>K<span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL">οπιάστε!». Κάτι που εν να μου εφένετουν υπερβολικό αν δεν το εβίωνα πιο μιτσής στο χωρκό μας τα Λεύκαρα.<o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#000000;">Πως μπορείς να μεν γελάσεις όταν περιγράφει συγχισμένος, κινήσεις μοναδικές της Κυπριακής κουλτούρας? Όπως για να δείξουμε ότι ο άλλος εν πελλός, ή ότι εν έξυπνος, τί κάμνουμε με τους ώμους μας για να δείξουμε ότι εν ξέρουμε, ή το τσού, για να πούμε όι.<o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#000000;">Πως μπορείς να μεν λυπηθείς άμαν μιλά για πράματα που τα είχαμε αλλά εχάσαμε τα? Τζίντην αφοπλιστική φιλοξενία, τζίντον έμφυτο, σχεδόν Ανατολίτικο κανόνα, του ο χρόνος ΔΕΝ είναι χρήμα, κάτι εικόνες που περιγράφει για το λιμανάκι της Κερύνειας το απόγευμα ή για το δρόμο προς το Πέλλαπαις? Εν τούτα που με εκάμαν να σκεφτώ πόσο λάθος ήταν τζίνος ο θεσμός στα δημοτικά, του Δεν Ξεχνώ στα τετράδια με φωτογραφίες, που το Αββαείο του Πέλλαπαις, το Λιμανάκι της Κερύνειας, το Κάστρο του Βουφαβέντο τζαί άλλα που εν θυμούμαι. . Το μεγάλο λάθος για μένα εν ότι εκάμαν τζίνες τες εικόνες γραφικές, σαν που καρτούν, να μεν σημαίνουν τίποτε, πιο πολλά συνηφασμένες με το μάθημα της ορθογραφίας ή των οικοκυρικών παρά με τον τόπο. Νομίζω εν θα τους συγχωρήσω τούντο λάθος. Που όταν ήμουν στην πιο τρυφερή μου ηλικία, τότε που εμάθαινα τί σημαίνει σπίτι, δικό μου τζαί δικό σου, που εν μου εμάθαν ότι τζίνο εν δικό μου. Ότι τζίνο είμαι εγώ. Ότι το Αββαείο εν τόπος που υπάρχει, έτο λλίο πάρακατω, τζαί όι απλά μια φωτογραφία. Που έπρεπε να γίνω είκοσι χρονόν τζαί να έρτω Ουαλλία για να μάθω για πρώτη φορά τί σημαίνει Κύπρος, τζάι όι απλά Λευκωσία, Λάρνακα, Πάφος, Λεμεσός τζαί Αμμόχωστος. Που έπρεπε να γίνω είκοσι χρονόν για να δω το αληθινό πρόσωπο της μάνας που με εγέννησε τζαί όι απλά μια φωτογραφία. Που έπρεπε να γίνω είκοσι χρονόν για να αφήκω το πρώτο μου γλυκόπικρο χαμόγελο πάνω που ένα βιβλίο που έγραφε κάτι αστείες, άγνωστες αλλά τζαί οικείες ιστορίες που εν επεριορίζουνταν στες θκιό εύκολες λέξεις του Δεν Ξεχνώ.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-64640004918736035522011-01-26T12:23:00.000-08:002011-01-26T12:24:18.450-08:00Νίκη<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong><span style="mso-spacerun: yes"> </span>«Στραφείτε, κοιτάχτε γύρω σας, σκύψετε, κοιτάχτε τη ψυχή σας. Τί μίσερο περπάτημα, τί αναντρία, τί φρόνιμοι συφεροντολόγοι υπολογισμοί! Ένα γραμμάρι χρυσάφι είναι αξεδιάλυτα μπλεγμένο, τυλιγμένο σ’ένα τόνο σκουριές[...] Κι αντίθετα: Κι η πιο μεγάλη σου ατιμία είναι κρυφά βουτημένη στο κλάμα. Κλέφτεις, μοιχεύεις, σκοτώνεις, λες ψέματα, και, χωρίς να το θες ή να το ξέρεις, απο μέσα σου ή απόξω, κοκκινίζεις. Πάντα απομένεις μίσερος[...] Και γι’ αυτ’ο νιώθουμε ανεξήγητη ανακούφιση στο τέλος της τραγωδίας. Μιαν παράξενη συμφιλιώση με τη Δύναμη που σκοτώνει. Συμφιλίωση μονάχα? Μπορεί, θαρρώ, κι ευγνωμοσύνη. Γιατί η Δύναμη αυτή πρώτη φορά μας δίνει την ευκαιρία να μαντέψουμε, βλέποντας τον ήρωα να συντρίβεται όρθιος κάτω απο το βάρος αλάκερου του Σύμπαντου, πως η ψυχή του αθρώπου πρέπει να’ ναι κάτι φοβερό, και μέσα στη ψυχή του αθρώπου μια άλλη δύναμη, πιο φοβερή ακόμα, όλο ποιότητα, που καταφρονάει, και πέρα απο το θάνατο, την τυφλή, όλο αξίωση και χτηνωδία, ποσότητα.»<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Ο Καζαντζάκης, πιστεύκει ότι μπροστά στο φόβο εν πρέπει να στρουθοκαμηλίζουμε. Ότι το πιο αγνό πράμα που μπορούμε να κάμουμε σαν αθρώποι, εν να σηκώσουμε το βλέμμα τζαί να κοιτάξουμε τον φόβο κατάμματα. Λαλεί ότι στις τραγωδίες, όπως της αρχαίες Ελληνικές ή του Σαίξπηρ, πάντα υπάρχει ο ήρωας που καταστρέφεται, διαλύεται, που πράξεις όι μόνο δικές του αλλά τζαί ανυπέρβλητες δυνάμεις πέραν του ελέγχου του. Εξηγά ότι ούλλοι ζούμε, λλίο νερόβραστα, χλιαρά τις ζωές μας. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Έχουμε καλές στιγμές τζαί κακές στιγμές, αλλά πάνω που’ ούλλα είμαστε σε μια ευθεία. Πιστέφκει ότι είμαστε ικανοί για παραπάνω. Πιστέφκει στον άθρωπο. Πράμα σπάνιο σήμερα. Ίσως να μεν επίστεφκε ακόμα αν εζούσε σήμερα. Σήμερα που «φτάσαμε που εκατό δρόμους στα όρια της σιωπής» που λαλεί τζαί ένας ποιητής. Ο ίδιος θέλει να θωρεί τους αθρώπους να πέρνουν φόρα προς ένα τοίχο, που πίσω κρύφκεται ένας ωραίος κήπος, η αλήθκεια, η ολοκλήρωση, τα όρια του αθρώπου που πλέον εν να έχουν ξεπεραστεί, τζαί που προσπαθούν να τον σύρνουν κάτω. Ξέρει ότι οι πιο πολλοί-αν δοκιμάσουν- εν να αποτύχουν, αλλά εν τους θεωρεί χαμένους. Εν η απαραίτητη θυσία για να πετύχει το σύνολο. Να πετύχει να ζεί ο άθρωπος καταπληκτικά, σε ένα ρυθμό τζαί με έναν τρόπο που εν έζησε ποττέ. Σαν ένα τεράστιο ερείπιο χωρίς ελπίδα, που το ξέρει τζαί ευχαριστιέται το, ή σαν ένας μεγάλος, σοφός δάσκαλος της ζωής.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Τον Καζαντζάκη αγαπώ τον. Αν εζούσε εν να επίεννα να τον βρώ. Να του πιάω το σσιέρι, να το φιλήσω, να φίω τζαι μετά να σκέφτουμαι σσίλια πράματα που εν να έπρεπε να του πω για να εντυπωσιαστεί. Αλλά εν ζεί. Τζαί με το πουπάνω πράμα που υποστήριζε διαφωνώ. Τζαί νομίζω εν εν κακό να διαφωνώ. Σίουρα εν να έθελε να άκουε τα επιχειρήματα μου, αν εζούσε τζαί αν με έξερε, τζαί έξερε πόσο σημαντικός εν για μένα, τζαί έξερε ότι διαφωνώ. Η αλήθκεια, μάλλον εν να τον απογοήτεφκα, τζίντον λάτρης της συζήτησης τζαί της κόντρας. Επειδή εν τζαί έχω τζαί τίποτε για να υποστηρίξω το ότι διαφωνώ. Αγαπώ τον άθρωπο, τζαί μπορεί να είμαι πολλά ρομαντικός, ή πολλά λλίο ρεαλιστής, αλλά εν θέλω να τον θωρώ να καταστρέφεται. Για μιαν ιδέα. Ή για ένα ιδανικό. Ειδικά στους τζαιρούς μας, που πίσω που κάθε ιδέα, όπως της πατρίδας ή του θεού κρύφκεται η απάτη τζαί το χρήμα. Ειδικά τωρά που είδαμε ότι ούλλες τζίνες οι ιδέες για τις οποίες επεθάναν σπουδαίοι αθρώποι, πολλά λλίες αποδώσαν τους καρπούς που είχαν υποσχεθεί. Οι μεγάλες μάχες νομίζω εδοθήκαν, ίσως για πάντα. Οι επόμενοι πολέμοι εν να εν ανούσιοι, οι επόμενες θυσίες περιττές, οι επόμενες νίκες πλαστές. Ίσως να εκάμαμεν το γυρώ μας? Ή ίσως να εν πολλά λλίη η φαντασία μου? </strong></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong> Τζίνες οι μάχες όμως, που περιγράφει ο Καζαντζάκης, μεταξύ φόβου τζαι ψυχής, που ο τραγικός ήρωας πλέον κατάκοιτος, γεμάτο αίματα πραγματικά ή μεταφορικά, στη μέση πραμάτων που ήταν αλλά εν θα ενι ποιον καταλάβει ότι έχασε, τζαί που συνάμα τζιαμέ εν η αποθέωση του, τζαί η άφιξη της μόνης νίκης που επλάστηκε για τζίνον, εν υπάρχουν ποιον. Τωρά υπάρχουν νίκες στη μάππα, στους Ολυμπιακούς αγώνες, σε τηλεπαιχνίθκια, σε στημένα ριάλιτι, σε ρεκόρ Γκίνες, σε βραβεία μουσικής αλλά όι τζίνες που μας δείχνουν «πως η ψυχή του αθρώπου πρέπει να’ ναι κάτι φοβερό» ούλλο ποιότητα, ενάντια στην απλόχερη, μέτρια, χλιαρή ποσότητα.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-43269572619518884732011-01-17T09:12:00.000-08:002011-01-17T09:13:26.593-08:00Σήμερα εγνώρισα ένα δράκο<p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span> </p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>‘Εσσιει ένα Κινέζο δαμέ που είμαι που τον θωρώ κάθε μέρα σχεδόν. Που μέσα μου αποκαλώ τον ρομπότ, έπειδη τα πάντα πάνω του εφανήκαν μου που την πρώτη μαθκιά ρομποτικά. Το περπάτημα του, τα μμάθκια του, η στάση του σώματος του. Πάντα θωρώ τον στον ίδιο δρόμο. Εν απλά ένας τυχαίος άθρωπος, εν είμαστε γείτονες, εν κάμνουμε το ίδιο μάθημα αλλά θωρώ τον ή θωρώ το, αφού εν ρομπότ, σχεδόν κάθε μέρα, μια τζαί θκιο φορές. Αρχικά ενευρίαζε με, τζίντα 3 δευτερόλεπτα που τον εθωρούσα, ακριβώς επειδή ήταν σαν το ρομποτ. Σβηστό ύφος, κινήσεις μηχανικές ετσέτρα. Εσκέφτουμουν, καλά τί τους κάμνουν? Ρομπ’οτ τον ανέβαζα, μέσα μου, ρομπότ τον εκατέβαζα.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Σήμερα εσκέφτηκα, καλά ρε.. εν άθρωποι τζαί τούτοι. Σίουρα νιώθει πράματα, σίουρα σκέφτεται, σίουρα έσσιει αθρώπους που τον αγαπούν.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Πριν λλίο είδα τον ακριβώς έξω που το παράθυρο μου. Εκατάλαβα έθελε να μπει στο χτήριο μου (είμαι ισόγειο εγώ). Λαλώ του θέλεις να σου ανοίξω?<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Τζαί τί θωρώ?<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Θκιό μμάθκια φωθκιά.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Μιλά μου με μια φωνή που με ξιππάζει, φωνή που εν να είσσιε κάποιος δράκος κινέζικος αν εμπορούσεν να μιλήσει. Συγκρατημένη, ζυγισμένη, περήφανη. Τζαί εγώ σαν τον μαλαππάπα μπροστά του. Του ρομπότ. Που ελαλούσα ότι εν τζαί ΤΖΙΝΟΙ αθρώποι. Όι τζαί τούτοι, αλλά τζαί τζίνοι. <o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><span style="color:#003300;"><strong>Καμιά φορά οι αποστάσεις που δημιουργούν τα στερεότυπα, οι πλάνες πρώτες μμαθκιές τζαί ο εγωισμός μας, εν πιο μεγάλες που δαμέ ως την Κίνα.<o:p></o:p></strong></span></span></span></p><p style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal" align="center"><span style="mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:Calibri;"><strong><span style="color:#003300;">Σήμερα εγνώρισα ενα δράκο</span>.<o:p></o:p></strong></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-21702023395375919152011-01-08T14:36:00.000-08:002011-01-08T14:40:03.820-08:00Δάκρυα<p class="MsoNormalCxSpFirst"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;">Υπάρχουν πολλών ειδών δάκρυα. Ένα που τα πιο συνηθισμένα εν το μυξόκλαμα. Το στύλ που κάμνουν τα μωρά άμαν θέλουν κάτι, επειδή εν κακομαθημένα, ή καλομαθημένα ή έχουν έλλειψη ευγλωττίας λόγω ηλικίας. Συνοδεύεται που μύξες τζαί αδυνατεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές οποιουδήποτε, εχτώς ίσως, που κανενού παππού ή γιαγιάς.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Υπάρχει το κλάμα ευτυχίας, τζαί δυστυχίας, απελπισίας, ελπίδας, απογοήτευσης, επιτυχίας, άγχους, επιβράβευσης, χαράς, λύπης τζαί οποιουδήποτε συνδυασμού που τούτα που ανέφερα.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" >Βασικά υπάρχει ένα κλάμα τζαί για κάθε αθρώπινο συναίσθημα. Εν λλίο παράξενο αν το δούμε έτσι που έν περπατούμε στο δρόμο τζαί απλά να θωρούμε διάφορους τυχαίους αθρώπους να κρατούν που ένα πακέτο κλίνεξ τζαί να κλαιν για ποικίλους λόγους. Εν όπως τα περιστέρκα στη Λευκωσία. Εν παντού, εν πολλά, αλλά εν τα θωρούμε ποττέ πεθαμένα, μόνο τσιλλιμένα μερικά άτυχα. Εθκέβασα στο </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EN-GB" >Big</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EN-GB" >Fish</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" >πριν χρόνια την ίδια ερώτηση τζαί ο δημοσιογράφος εκατέληξε, χαριτολογώντας, πως είτε τα περιστέρκα εν αθάνατα, είτε τα περιστέρκα θάφκουν τους νεκρούς συγγενείς.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Τζαί η αθρώποι, ή εν κλαίμε ποττέ ή εν κλαίμε ποττέ στο δρόμο. Ίσως μόνο στην τηλεόραση.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;">Τζιαμέ νομίζω εν ο μόνος τόπος που το κλάμα εν τόσο ελεύθερα εμπορεύσιμο χωρίς ντροπή. Δάκρυα <span style="mso-spacerun: yes"></span>χαράς τζαί ψεύτικα, δάκρυα λύπης που εγωισμό, δάκρυα παράπονου που έλλειψη μετριοφροσύνης. Οι κάμερες σαν θύτες ππέφτουν πάνω στο δακρυσμένο θύμα, με μάσκαρες να μαυρίζουν το πρόσωπο, ενώ λεπτά, κρύα σσιέρκα ‘’σκουπίζουν’’ τα δήθεν δάκρυα που εν τζιλούν πέρα που τη γωνιά του μμαθκιού. Καμιά φορά ως τζαί τούντα ψεύτικα τα δάκρυα εν συγκινητικά, μέσα στο ψέμα τους. Για παράδειγμα το Πάμε Πακέτο. Άλλες φορές εν σχεδόν κωμικό. Να τρώεις ας πούμε αφκά με λουκάνικα τζαί να θωρείς την Όλγα Ποταμίτου να κλαίει, σε μεγάλα εισαγωγικά, επειδή στο Βάλε Αντέννα εφέραν της... την κόρη της τζαί της αγγόνισσσα της. Πέρκει να επήαν με ένα αυτοκίνητο στο στούντιο.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Υπάρχουν τζαί τα άλλα τα δάκρυα. Τζίνα που κρούζουν πέτρες. Τζίνα που νομίζεις εν θα ξιάσεις ποττέ. Που τζιλούν μέστο στόμα σου τζαί αφήνουν μιαν γλυκόπικρη αλμύρα. Κάτι δάκρυα που ππέφτουν μέσα που αναφιλητά, τζαί νιώθεις την καρδιάν σου να ραγίζει κυριολεχτικά. Κάτι δάκρυα πασσιά, μεγάλα που πρέπει να τζιλήσουν. Κάτι δάκρυα που σαμπώς τζαί μόνο στα ποιήματα εθκέβασες ότι υπάρχουν-τζίνα που μοιράζουν βουνά, που σπαράζει ο Θεός ο ίδιος να τα θωρεί. Δάκρυα σπάνια, εξαγνιστικά, απαραίτητα. Σημάθκια μιας ζωής πλούσιας, ούλλο πάθος τζαί φωθκιά, ούλλον αλάτι. Σημάθκια ενός τέλους απαραίτητου, σίουρου, ασυμβίβαστου τζαί αδιαπραγμάτευτου. Κλάμα που ππέφτει πας τους ώμους του άλλου τζαί ζυγίζουν εκατό κιλά. Που σε τσακίζουν, που σε γονατίζουν τζαί που σε ακολουθούν ακόμα τζαί όταν σκουπιστούν. Που σε χαράσσουν ανεξίτηλα.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Τα περιστέρκα εν θάφκουν τους πεθαμένους τους, ούτε εν αθάνατα. Απλά όταν καταλάβουν ότι ήρτεν η ώρα τους βρίσκουν μιαν ήσυχη γωνιά μες το πράσινο, τυλίουν τες φτερούγες τους τζαί κλείουν τα μμάθκια τους.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormalCxSpMiddle"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Times New Roman', 'serif';" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#003300;">Τζαί οι αθρώποι. Εν είμαστε αδάκρυτοι, ούτε κλαίμε μες το δρόμο. Τα δάκρυα που μας πουλούν στην τηλεόραση, εν τους είπε κανένας ότι εξιάσαν να φκάλουν την τιμή που πάνω. Όπως τα περιστέρκα, έτσι τζαί μεις, άμαν έρτουν τζίντα δάκρυα τα πολύτιμα, πάμε στο δωμάτιο μας, καθούμαστε τζαί δεχούμαστε τα όπως μας τα έφερεν η ζωή.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-59235179586639393722010-12-20T09:10:00.000-08:002010-12-20T09:12:47.720-08:00Αλμυρές Αλχημείες<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span><span style="mso-spacerun: yes"> <span style="color:#006600;"> </span></span><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>«Άδε, Άδε!!», λαλεί ο θείος με μια κάποια περηφάνια σηκώνοντας το πιρούνι του θριαμβευτικά. Ένας τεράστιος καράολος κρέμεται που πάνω, τζαί ούλλοι είμαστε κάπως «Όι ρε, μάσσιαλλα»…<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Καθούμαστε σε ένα τραπέζι πιο γεμάτο που άλλες φορές, με φαγιά που εν κολλούν μεταξύ τους (σουπιές, καραόλους<span style="mso-spacerun: yes"> </span>με ρύζι, μανιτάρκα αναδρύκας, ψητό, σαλάτα, λαός ξυδάτος), τα πιάτα γεμάτα με ούλλα που τούτα τα φαγιά τζαί ούλλοι μιλούμε για φαί. Η κουβέντα ππέφτει στες χύτρες ταχύτητας, τζαι εγω διηγούμαι κάτι που έγινε στην Πολίτικη κουζίνα, ενώ η θεία μου συνεχίζει με μιαν παρόμοια ιστορία που της εσυνέβηκε, όπου εκράγηκε η χύτρα, επετάχτηκε ως το ταβάνι τζαί έππεσε κάτω για να μοιράσει την κουζίνα που έψηνε στα 2 ενώ ταυτόχρονα να βρέχει παραβρασμένο φασολάκι. Γελούμε ούλλοι τζαί συνεχίζουμε να τρώμε. Ο παππούς μου εξηγά σε ούλλους πως ένας τρόπος να φκεί ο καράολος που μέσα εν να του φκάλεις μια τρύπα, να φυσήσεις δυνατά τζαί τζίνος, αρκετά σίουρα, εν να πεταχτεί έξω, τίτσιρος τζαό πεντανόστιμος. Για του λόγου το αληθές, φυσά μες τους καραόλους τζαί γίνεται πρασινομπλέ που την προσπάθεια, ενώ οι καράολοι πετάσσουνται δεξιά αριστερά, πετάσσοντας καφέ ζουμιά πας το τραπέζι με τη γιαγιά μου να σκέφεται «ούφφου τούτος ο άντρας μου».<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Τρώμε, σπάζουμε, τζαί επειδή η κουβέντα τζαί η διάθεση τραβά το, πάμε για ακόμα ένα γύρω, βιώνοντας τζίνο που λαλούν η Γάλλοι σαν τρύπα στο στομάχι, που ενώ έφαες ήδη αρκετά, κάτι έγινε τζαί μπορείς να συνεχίσεις χωρίς πρόβλημα. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Στο τέλος εν έσσιει γλυκό. Η γιαγιά μου φέρνει κάτι τέλεια φοινίτζια τζαί καρύθκια πίκανς. Σπάζει τα ο θείος μου τζαί μοιράζει τα σε ούλλους σαν να κάμνει αρχαίο δώρο όπως τζίνα των πρώτων αθρώπων, που εμεινίσκαν σε σπηλιές. Δεχούμαστε το δώρο με ασυναίσθητη ευλάβεια τζαί εντικτωδώς, κάμνουμεν ούλλοι «σάντουιτς» κλείοντας τα καρύθκια σε φοινίτζια. Το καλύτερο πράμα για μετά το φαί. Ούτε γλυκά του ζορπά ούτε τίποτε. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Στην Κύπρο το φαί εν μέρος της καρδιάς μας. Μια διαφήμιση ψωμιού μπορεί να μας συγκινήσει, ούλλη μας η ζωή περικλείεται σε συγκεκριμένες γεύσεις. Για μένα η λουκανικόπιττα σφραγίζει το σχολείο, οι σοκολάτες τα Χριστούγεννα στο χωρκό, το μήλο τζαί το τυρί σε ένα πλαστικό μπωλ τη γιαγιά μου, την αναρή τζαί την τομάτα την μάνα μου, τες σοκολάτες του αεροδρομίου τες Λίντ, τον παπά μου. Το σάντουιτς σύκου με αμύγδαλο μέσα τον παππού μου. Το κέικ ιντοκάρυδο τη θεία μου σε μιαν εποχή που η απόσταση εν μας εχώριζε, που την αγαπούσα τζαί έδειχνα της το.Την Άντρεα τη πρώτη μου αγάπη στα 7-8 μου εσφράγισε την η ανά,μηση του να καθούμαστε σε ένα παγκάκι, τζαί να τρώμε κούννες πανέ, εγώ το πόξω τζαί τζίνη το μέσα, κάμνωντας την δική μας θεία κοινωνία. Τζίνη του αθώου του έρωτα. Τη Νικόλ των παιδικών μου χρόνων, σφραγίζει την η Κιτ Κατ που μου εχάρισε για να μου πει πως με αγαπά στην εκδρομή. Την αρφή μου οι τρούφες, που ως τα σήμερα πιστέφκω εν οι καλλίτερες που υπάρχουν. Πλάθωντας τες κρυφά την ώρα που τζοιμάται η μάμμα μας, για να μεν θυμώσει. Το πρώτο φαί που έκαμα, πίτσα με σλάις, πουμαρό τζαί τυράκι, βάζωντας την στο μάικρογουέιβ, με το ψωμί να γίνεται παπάρα. Ενστικτωδώς της επόμενη φορά βάλλω ρίγανη, ακόμα εν ξέρω γιατί τζαί γίνεται το αγαπημένο μου σνακ. Ακόμα τζαί σήμερα, κάμνω μιαν βελτιωμένη έκδοχή με σπιτική ζύμη. Τα αχλάθκια αρέσκουν μου μόνο τζαί μόνο επειδή έχω μιαν ανάμνηση να είμαι πολλά μιτσής τζαί να τρώω αχλάδι μπροστά στην τηλεόραση. Έσσιει τουλάχιστον 3-4 χρόνα να φάω, αλλά αν με ρωτήσεις εν τω αγαπημένο μου φρούτο.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Το γυμνάσιο σφραγίζει το η φεττόποττα της καττίνας τζάι οι κίντερ οι σοκολάτες. Τον φίλο μου τον ένα σφραγίζει τον η βάρκα αμυγναλωτού, την άλλη τα προν κράκερς, το πρώτο πράμα που έφα που τα σσιέρκα της. Όταν ήμουν τελειόφοιτος, εσφραγίστηκε η χρονιά που τα πικ νίκ στην αυλή. Κάθε φορά τζαί πιο μεγάλα. Με αποκορύφωμα το (αποτυχημένο) φοντύ.<o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Στην Κύπρο έχουμε παροιμίες για το ψωμί τζαί το αλάτι, για τα παιδιά του φρονίμου, ξέρουμε ότι αν δεν φάεις το αυγό σου εν θα μεγαλώσεις, αν δεν πιεις το γάλα σου εν θα ψηλώσεις, αν δεν φάεις το φαί σου εν θα γίνεις δυνατός. Στα δημοτικά μας μαθαίνουμε τα μωρά μας να μαιρέφκουν στα οικοκυρικά, ήντα τταλαττούρκα, ήντα δούκισσες θυμούμαι εκάμναμε. Στην Κύπρο η ζωή μας συνοψίζεται στα πισκόττα μόρνιν κόφι. Βουττημένα μες τον καφέ. Στην Κύπρο γιορτάζουμε την ζωή με φαί τζαί αποχαιρετούμε την με φαί. Κόλλυφα. Γλυκό για να πολεμήσουμε το πικρό σε μια μάχη χαμένη. Εν τζαί τζίνο μια κάποια παρηορκά. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Σε μια χώρα που εν απόλυτα φυσιολογικό να σηκώσεις κάτι τόσο ταπεινό όπως έναν καράολο με θρίαμβο, ξέρεις πως εν να βρείς αθρώπους που σαν τζίνους εν έσσιει ο κόσμος. Που η κάθε τους μέρα που αξίζει να θυμάται ο ανθρώπινος νους σφραγίζεται τζαί που ένα συναίσθημα. Τζαί τζίντο συναίσθημα που μια γεύση. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="mso-ansi-language: EL"><span style="font-family:Times New Roman;"><span style="color:#006600;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Που είμαι στο εξωτερικό, οι συγκάτοικοι μου θωρούν με να αννίω φύλλα, να κάμνω πίττες, να ξεκινώ τη μέρα μου με μέλι, να στολίζω το δωμάτιο μου με λεμόνια, να τσιγαρίζω, να καβουρδίζω, να σωτάρω, να κόφκω, να παραγεμώνω, να μοιρίζω την κανέλα, να βάλλω αλάτι με το μμάτι, να σύρνω πράματα μες την κατσαπόλα που εν ξέρουν τι ένι: δάφνη, κάρδαμο, άγριο θυμάρι. Κάθε μέρα θωρούν με συγκαταβατικά, παράξενα, αφού ξέρουν ότι μπορείς να σύρεις κάτι της μιας λίρας μες το μάικρογουέιβ. Αλλά αν τζίνοι θωρούν με συγκαταβατικά μια, εγώ θωρώ τους δέκα, γιατί ξέρω ότι εν απλά θεατές. Θεατές σε μια παράσταση που διώ ξεδιπλώνοντας ούλλες τζίντες θύμησες, τες μεταμφιεσμένες πίσω που γεύσεις άγνωστες σε τζίνους. Γεύσεις-κλειδία του γρίφου που είμαι για τζίνους, όταν μαιρέφκω τες αλχημείες μου πάνω που καζάνια που βράζουν κάτι νύχτες που σσιονίζει τζαί η μοναξιά μου εν πιο μεγάλη που την πείνα μου.<o:p></o:p></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-50524414875467723352010-12-09T13:55:00.000-08:002010-12-09T13:58:27.655-08:00Γιορούμπα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqZQh-FFWMJkc7xebBSHe3RLOGvDuWTdm7y075Xp3yeaT4MHg8vQTZPTfCmzNrn8vLH5KiEucmzS2atCHLFYItqBvteGkkGUXAlDhynjKzXgSSWbT_RHzVXPqflmEPeolGcOhZrxQN6DRS/s1600/5405.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548804798612981122" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqZQh-FFWMJkc7xebBSHe3RLOGvDuWTdm7y075Xp3yeaT4MHg8vQTZPTfCmzNrn8vLH5KiEucmzS2atCHLFYItqBvteGkkGUXAlDhynjKzXgSSWbT_RHzVXPqflmEPeolGcOhZrxQN6DRS/s320/5405.jpg" /></a> <p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Times New Roman', 'serif'; FONT-SIZE: 12pt; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Οι Γιορούμπα, ήταν μιαν Αφρικάνικη φυλή που έζησε στην Δυτική Αφρική, κάποια φάση μ.Χ. Απόγονοι τούτης της φυλής υπάρχουν ακόμα τζαί σήμερα σε κομμάθκια της ηπείρου. Στην πόλη Ίφε, οι Γιορούμπα άκμασαν όσο, πιθανόν, καμιά άλλη Αφρικανική φυλή. Η τέχνη τους έφτασε σε ένα επίπεδο που έκαμε πολλούς να την συγκρίνουν, όι σε στύλ, αλλά σε ποιότητα, με έργα της Αναγέννησης. Πολλοί αρχαιολόγοι, επιστέφκαν για χρόνια πολλά ότι τα δείγματα τέχνης που εβρίσκαν ήταν του λαού της χαμένης Ατλαντίδας, γιατί εν εμπορούσαν να πιστέψουν ότι μια Αφρικανική φυλή, ήταν ικανή να δημιουργήσει κάτι τόσο εξαιρετικό, τζαί συγκεκριμμένα τις μάσκες τους τες ξύλενες.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Times New Roman', 'serif'; FONT-SIZE: 12pt; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Συνήθως οι λαοί, όταν πρόκειται να αφιερώσουν τον χρόνο τους, τους πόρους τους, την ενέργεια τους για τη δημιουργία τέχνης, σημαίνει εφτάσαν σε ένα σημείο που έχουν την άνεση η τέχνη να αποχτήσει θέση στη ζωή τους. Ας πούμε, άμαν πεινάς, έν εν η πρώτη σου δουλειά να αφιερωθείς στην τέχνη, αλλά να έβρεις φαί, να χτίσεις μιαν κοινωνία δυνατή που να μπορεί να εκμεταλλευτεί τους πόρους της. Όταν εν να δημιουργήσεις κάτι δηλαδή, εν επειδή γεννιέται πλέον η ανάγκη για τζίνο τζαί όι έτσι για το χάζι. Εύκολο να καταλάβει κάποιος την ανάγκη για τα αγγεία, τα ρούχα, τες προσφορές στους θεούς που εν μια μορφή τέχνης. Αλλά τες μάσκες? <o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Times New Roman', 'serif'; FONT-SIZE: 12pt; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Τί σπρώχνει, όι έναν άθρωπο, αλλά μιαν φυλή, να δημιουργήσει μάσκες? Τζαί όι ότι τζαί ότι.. Μάσκες αγριωπές, στο χρώμα της καμένης γης, με χαραχτηριστικά σκληρά, που σε παγώνουν με το βλέμμα τους έστω τζαί αν τα μμάθκια τους εν όφκερα.<o:p></o:p></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Times New Roman', 'serif'; FONT-SIZE: 12pt; mso-ansi-language: EL" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Σκέφτουμαι συχνά τα πιθανά γιατί. Σκέφτουμαι συχνά τζαί πως όταν μια κοινωνία έσσιει την ευχέρεια να ασχολείται με την τέχνη, σημαίνει ότι τότε ξεκινούν τζαί τα προβλήματα. Η απομυθοποίηση όσων έθελε να δημιουργήσει έρκεται σε ένα μοιραίο κύμα ντεστρούδο τζαί αφήνει πίσω αθρώπους συντρίμμια. Η διαφθορά, η ζήλεια, η ανισότητα, η εκμετάλλευση, γεννιούνται σιγά σιγά τζαί τρων τες ψυσσιές των κάποτε αγνών αθρώπων που απλά εθέλαν μιαν πιο άνετη ζωή. Νομίζω εν σε τζίντο σημείο που αρκέφκει ένας λαός να δημιουργεί μάσκες. Μόλις ανεβεί στην κορυφή (λιμπίντο) τζαί εν θέμα να αρκέψει να ταλαντεύεται τζαί εν τέλει να ππέσει (ντεστρούδο). Μόλις εν ανάγκη να δημιουργηθούν τζαί οι μεταφορικές μάσκες. Τζίνες που προσπαθούν να κρύψουν την ανειλικρίνεια πίσω που ένοχα μμάθκια. Τζίνες που κρύφκουν τα χαμόγελα ικανοποίησης που εξεγελάσαν κάποιον. Τζαί τζίνες που εν τέλει κρύφκουν τα δάκρυα πριν τα δεί κάποιος τζαί σαν θύτης επιτεθεί στην τραυματισμένη λεία.<o:p></o:p></span></span></span></p><span style="LINE-HEIGHT: 115%; FONT-FAMILY: 'Times New Roman', 'serif'; FONT-SIZE: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA" lang="EL"><span style="font-family:georgia;"><span style="color:#003300;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Όταν έμαθα για τούτες τες μάσκες εκατάλαβα ότι στη ζωή μου, όταν έφτανα στο ποιο ψηλό σημείο τζαί η πτώση ήταν θέμα χρόνου, είχα μια μάσκα των Γιορούμπα να με κοιτάζει. Με τζίνο το βλέμμα της καμένης γης. Που εν αφήνει τίποτε να φυτρώσει. Τζαί πράγματι όταν έππεφτα, ήταν σαμπώς τζαί η ίδια μάσκα εθώρεν με τζαί εγελούσε. Λλίο παράδοξο, μιας τζαί πολλές φορές οι μάσκες τούτες έχουν δάκρυα χαραγμένα πάνω τους. Μια ξύλενη φάτσα εθωρούσε με χαρά τζαί λύπη. Χαρά επειδή για τούτον εφτιάχτηκε. Για να θωρεί τους αθρώπους να ππέφτουν, σαν μοιραία ντόμινο σε ένα παιχνίδι χαμένο που την αρκή. Όμως τζαί με λύπη, γιατί πίσω που τζίνην τη μάσκα, κρύφκεται ενα πρόσωπο, που τα δάκρυα μετάνοιας του ήταν τόσο ασυγχώρητα, που εχαράξαν τον δρόμο τους πάνω στην μάσκα. Τζίνη, της καμένης γης.</span></span></span><br /><div></div>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-86704537752490178142010-11-14T02:56:00.000-08:002010-11-14T02:58:04.704-08:00Ο θεός των μικρών πραγμάτων<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Μερικές φορές γίνουνται πράματα που μας κάμνουν να παραμελούμε ότι αγαπούμε. Ότι έσσει σημασία. Λαλούμε στους εαυτούς μας ότι τζαί τούτο που κάμνουμε εν σημαντικό, ότι πρέπει να έχουμε προτεραιότητες, ότι, ότι, ότι. Η ουσία εν ότι στο τέλος της ημέρας εβουρούσαμε σαν τους πελλούς κοιτάζοντας χαμέ, επαρακαλούσαμε –με λλίες τύψεις, να μεν έβρεσσιε για να γίνει η μέρα μας λλίο πιο εύκολη, επροσπεράσαμε τον άθρωπο που μας αρέσκει κρυφά χωρίς ένα γειά ή ένα χαμόγελο, έστω τζαί αν τζίντην ώρα επονήσαμε που μέσα μας, εμιλήσαμε 2 λεπτά κλεφτά με τον παπά μας γιατί «Σόρι παπά, έχω μάθημα», ενευριάσαμε με τα πατημενα φύλλα χαμέ που γλιστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Είμαστεν όμως αθρώποι, τζαί αρέσκει μας να νιώθουμε ότι βουρούμε, ότι έχουμε να φτάσουμε κάπου, να είμαστε στην ώρα μας, να κάμουμε τζίνο που πρέπει, τζαί να το κάμουμε καλά -για μας όι για τους άλλους, να προσπερνούμε με χάρη τζαί αδιαφορία άλλους αθρώπους που περπατούν νωχελικά γιατί εμείς έχουμε να πάμε κάπου. Τζαί τούτο έννεν κακό. Εν αθρώπινο. Αρέσκει μας το μπράβο. Όι το Καβαφικό, το αδιάφορο τζαί το ψεύτικο της σατραπείας. Τζίνο της περηφάνειας, τζίνο που εν να δώκεις εσύ του εαυτού σου στο τέλος της ημέρας που επήαν ούλλα καλά.<o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Πάλε όμως τελειώνει η μιά μέρα με το μπράβο της τζαί ξεκινά ή άλλη προς μια νέα αναζήτηση του μπράβο.<o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Έσσιει φορές όμως που τούτο αλλάσσει. Γλυκανίσκει τον δειν σου. Θωρείς πως ο άθρωπος εννεν μόνον για να προσπερνά δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη τον δίπλα του, αλλά για να εκπληρώνει τζίνον των ποιο ωραίων σκοπών του, του να ένι ο θεός των μικρών πραγμάτων. Τίτλος κλεμμένος βέβαια που βιβλίο, αλλά νομίζω η συγγραφέας πρέπει να τον εσσύλαβε σε μια στιγμή πανανθρώπινης έμπνευσης όι προσωπικής περισυλλογής, τζαί νιώθω ταιρκάζει απόλυτα για να τον χρησημοποιήσω. <o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Ο θεός των μικρών πραμάτων. Τζίνων που προσπερνουμε δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη, μαζί με τους αθρώπους, τζίνων που αγαπούμε αλλά παραμελούμε για ένα μπράβο, τζίνων που μας κάμνουν να λαλούμε ότι, ότι, ότι για να δικαιολογηθούμε. Το μπράβο, εστέρησε μου πολλές αγκαλιές. Εστέρησε μου την αγάπη, ή την απάτη της αγάπης. Το μπράβο που έδωκα του εαυτού μου ελησμόνησα να το δώκω τζιαμέ που πρέπει. Σε τζίνα τα μικρά, τα απλά, τα διακριτικά, που εν μιλούν αλλά εν τζιαμέ, όπως ένας καλός φίλος, τζίνα που χωρίς πομπώδη λόγια τζαί παρελάσεις εν πάντα μα πάντα τζιαμέ για σένα, είτε με πτυχίο είτε χωρίς, είτε με επιτυχία ή δίχως. Τζίνη η βροσσίη που καταριέσαι εν τζιαμέ για σένα. Εν τζιαμέ για <i style="mso-bidi-font-style: normal">Σενα. </i>Τζαι εν θα σταματήσει ώσπου να την προσέξεις, τζαί ακόμα τζαί όταν κρυφτείς σπίτι σου, εν να διά πας το παράθυρο για να την προσέξεις. Τζαί όταν τζιλά πας το ζεστό σου παράθυρο εν να μοιάζει επίτηδες με δάκρυα, άμπας τζαί χτυπήσει καμιάν αρχέγονη χορδή τζαί καταλάβεις ότι εν για σένα που ππέφτει, για <i style="mso-bidi-font-style: normal">Σενα.</i> Τζαί τζίντα φύλλα που πατάς, τί άλλο πρέπει να κάμουν για να δείς το χρυσοκαφέ χαλί που απλώσαν για σένα. Για <i style="mso-bidi-font-style: normal">Σ</i>ένα. Γλυστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ. Τα φύλλα, ρε, μιλούν σου τζαί φέφκεις που το πεζοδρόμιο για να μεν τα ακούεις. Τζαί το νερό μπαίνει μες τα παπούτσια σου τζαί σκέφτεσαι, την ώρα τζαί την στιγμή, α. Τζαί το νερό εν μαζί σου ως το τέλος της ημέρας. Για <i style="mso-bidi-font-style: normal">Σένα.</i><o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Τζαί προσπερνάς τα, τζαί προσπερνάς τα, τζαί μαζεύκεις μπράβο τζαί το είναι σου γεμώνει μπράβο. Τζαί τα μπράβο πνίουν σε, τζαί εν ξέρεις τί να τα κάμεις. Πού να τα δώκεις, αφού ούλλους τζαί ούλλα προσπερνάς τα δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη. Τζαί θεός των μικρών πραμάτων γίνεσαι μόνο άμαν εν να φκάλεις καμιά φωτογραφία τζαί εν να δώκεις επιτέλους σημασία να έσσιει ωραία δέντρα που πίσω τζαί να πατάς τα φύλλα γιατί το καφέ που κάτω εν πιο ωραίο που το γκρίζο του δρόμου.<o:p></o:p></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="FONT-FAMILY: 'Georgia', 'serif'; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'" lang="EL"><span style="color:#003300;">Μα η βροσσίη εν θα σταματά ώσπου να τη δείς. Ο ήλιος εν να σε βράζει ώσπου να γυρίσεις πάνω του, τα φύλλα εν να κάμνουν σκουίκ σκούικ ώσπου να αρκέψεις να χαμογελάς, τα δάκρυα στο παράθυρο εν θα στερέψουν άμαν έσσιεις την κουρτίνα σου κλειστή, τα περιστέρκα εν να παρετήσουν να πετούν μες τα μούτρα σου για να τα προσέξεις μόνο όταν τζίνα τα εγωιστικά μπράβο, φκάλεις τα προς τα έξω σε μιαν άλλην μορφή, τζίνη του ευχαριστώ. Γιατί το μπράβο, εν η μαύρη μεριά του ευχαριστώ. Ευχαριστώ που είσαι δαμέ για μένα, που ανθίζεις για μένα, που είσαι τα δάκρυα που τζιλούν στο παράθυρο μου τζαι πότε πότε αγγίζουν μιαν ευαίσθητη, αρχέγονη χορδή. Σκουίκ σκουίκ.<o:p></o:p></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-45097818308747629872010-11-03T09:02:00.000-07:002010-11-03T09:05:30.164-07:00Λεμόνια<p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:12;color:#ace030;" lang="EL" ><span style="mso-spacerun: yes"><span style="font-family:georgia;"></span></span></span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Ο χυμός του λεμονιού περιέχει περίπου 5% κιτρικό οξύ, το οποίο δίνει στα λεμόνια τη χαρακτηριστική ξινή τους γεύση και pH από 2 μέχρι 3, είπε μου η Βικιπαίδεια. Ανήκει στην ομάδα των εσπεριδοειδών, τζαί<span style="mso-spacerun: yes"> </span>εν ο καρπός του υβριδικού δέντρου λεμονιά, είπε μου μετά.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Εγώ ξέρω το σαν όξινο, τζίτρινο, που οι ανθοί του μυρίζουν ωραία τζαί φυτρώνει στην αυλή του παππού μου. Βάλλουμεν το στο φαγητό μας, στην τασσήν, πας το κρέας το ψάρι τζαί αν δεν μας αρέσκει το ξύδι, στη σαλάτα. Ο Σάντρη Λυσάντρου έμαθε την κυπριακή οικογένεια να το χρησιμοποιά τζαί στα γλυκίσματα ειδικά το ξύσμα.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="color:#333300;">Πρόσφατα έμαθα στην κιθάρα ένα τραούδι, το </span></span><span style="color:#333300;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >Somewhere</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >over</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >the</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >rainbow</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >. Σε</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >κάποια</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >φάση</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >λαλεί</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >: when trouble melts like lemon drops. </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >Για όσους εν λλίο σκουριασμένα τα αγγλικά τους, λαλεί όταν ο πόνος λιώνει σαν κουφέττες λεμονιού.Ενέπνευσε με τζαί όταν ήβρα σε έναν τόπο καραμέλλες λεμονιού, εγόρασα τζαί έβαλα τες σε ένα ποτήρι<span style="mso-spacerun: yes"> </span>μπροστά που το παράθυρο μου δίπλα που την </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >Calanchoe</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >μου την άσπρη. <o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Σε μια σειρά που έβλεπα εχτές, ένας που τους χαραχτήρες ήταν να πεθάνει με θανατική ποινή (με ένεση) τζαί πριν είσσιεν πει ότι ο παππούς του που ήταν να πεθάνει ελαλούσε τους για μισή ώρα ότι εμύριζεν ο τόπος λεμόνια. Ο ίδιος αναρωθκιέτουν αν ήταν αλήθκεια του, αλλά που την άλλη ο παππούς του ήταν αρχιψεύτης. Όταν επεθάνισκε που την ένεση, εχαμογέλασε τζαί είπε ότι εμύριζε λεμόνια.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Σήμερα τα σσείλη μου επιάν να τραουδούν ένα τραούδι λλίο ανορθόδοξο για τους τζαιρούς μας. Της Βουγιουκλάκη, το κάντε υπομονή μια λεμονιά αρχίζει στη γειτονιά.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Ήταν μια σειρά που αναφορές στα λεμόνια, που με έβαλε σε σκέψεις. Τί έχουν τα λεμόνια τζαί κατέχουν τούτη τη σχέση με τον πόνο, με το τέλος, αλλά ταυτόχρονα με την ελπίδα? Αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο τί σημαίνουν τα λεμόνια για τζίνο, σίουρα εν θα σκεφτεί έτσι πράμα, όπως ούτε τζαί γω πριν που σήμερα. Άλλά όπως έδειξα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που προκύπτουν που την πνευματική αναζήτηση, πχ. Μουσική, τέχνη τζαί δημιουργία που διουν τη βάση για επιχειρήματα όπως τούτο. Άρα τί έχουν?<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;">Καταρχήν η ξινή ιδιότητα τους μπορεί να τα ταυτίσει με μια δύσκολια, με τον πόνο, με κάτι που πάει κόντρα στη γλυκύτητα που θέλουμε που τη ζωή. <span style="mso-spacerun: yes"></span><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;">Ταυτόχρονα, τούτη η οξύτητα εν μας αποτρέπει που να τους διούμε μιαν αρκετά ψιλή θέση στο τραπέζι μας. Σκεφτείτε πόσα πράματα κάμνεις με το λεμόνι που εν μπορείς να κάμεις με άλλα εσπεριδοειδή. Φαντάζεστε σούπα αυγοπορτόκαλο? Ή </span></span><span style="color:#333300;"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >grapefruit</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >meringue</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" > </span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EN-GB" >pie</span><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" >? Ή να σφίγγουμε κλεμεντίνες πας το στέικ μας? Μανταρίνι στην τασσίη? Ούτε εγώ. Εν ξινό. Εν τόσο ξινό που μόνο του λλίοι αθρώποι μπορούν να το φάουν. Εν εν γλυτζίην. Αν θα το κάμεις λεμονάδα θέλει ζάχαρη ή μέλι. Αλλά πάλε εν τζιαμέ, πάνω που ούλλα. Χρειαζούμαστε το. Θυμίζει μας την απαραίτητη ισορροπία στη ζωή. Εν μπορούν να εν ούλλα γλιτζιά μέλι. Πρέπει να εν τζαί ξινά, πρέπει να εν τζαί αλμυρά τζαί πικρά (σκεφτείτε τη δάφνη ή τα πισκόττα που πικραμύγδαλο Αμαρέτο). Μπορεί να παρακαλούμε η ζωή μας να εν γλιτζιά, αλλά εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε το ξινό στη ζωή μας, για να ισορροπήσουμε. <o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Νομίζω ότι έννεν μόνο η γευστικές του ιδιότητες που το καθιστούν τόσο σημαντικό. Πάλε εν εξηγουν τούτη την ταυτοποίηση με την τέχνεη, με τη ζωή. Αλλά άμαν τα δείς, εν μπορεί να μεν αποκρυπτογραφήσεις την απάντηση. Για ούλλους σημαίνουν κάτι. Ούλλοι μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε κάποια σημαντική φάση της ζωής μας, συνήθως στην παιδική ηλικία, ή με κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Έννεν απλά ένα εσπεριδοειδές. Εν νιώθεις το ίδιο άμαν κοιτάζεις έναν αγγουράκι ή ένα χρυσόμηλο. Εν ποίηση στην πιο καλή της έννοια. Εν πηγή έμπνευσης , εν η αρχή του ξινού τζαί το τέλος του γλυκού. Εν μια στιγμή, ένα πρόσωπο κλεισμένο σε ένα κίτρινο μυρωδάτο φλοιό, σαν ένα μενταγιόν που κλείει μέσα μιαν ανάμνηση. Τζαί όταν το κόφκεις έννεν τζαί πολλά διαφορετικό συναίσθημα που τζίνο του να αννοίεις ένα μενταγιόν. Χτυπά σε αμέσως μια δύναμη που εν μπορείς να αγνοήσεις. Κάτι που σε κάμνει να σούσεις την κκελέ σου για να φέρεις τα συγκαλά σου.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Η λεμονιά του παππού μου έκαμε πολλές «τζοιλλιές» φέτος όπως λαλεί ο ίδιος. Δηλαδή έκαμε 3-4 δόσεις λεμόνια. Πολλήν όξινο για ένα χρόνο. Αλλά που την άλλη σημαίνει ότι σε 3 διαφορετικές στιγμές του χρόνου, τζίνη η μυρωθκιά του ανθού, του ανθού που μοιάζει με το γιασεμί αλλά που εν πιο σεμνό, εγέμωσε την αυλή, το σπίτι τη γειτονιά τζαί καμιά φορά νομίζω ότι έφτασε δαμέ, στο Κάρντιφ, με τον δυνατό αέρα που φαίνεται να μεν σταματά ποττέ.<o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><o:p><span style="font-family:georgia;font-size:100%;color:#333300;"></span></o:p></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="color:#333300;"></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-theme: 128font-family:'Georgia', 'serif';font-size:8;" lang="EL" ><span style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"><span style="color:#333300;">Μια φίλη είπε μου να της πώ κάτι γλυτζίην για να γλυκάνει πριν λλίες μέρες. Εν απάντησα γιατί εν έξερα τί να πω, τί επερίμενε που μένα. Σήμερα προσφέρω της κάτι ξινό, αλλά εν φοούμε γιατί ξέρω ότι εν την γλυκάνει παραπάνω.<o:p></o:p></span></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1619819089953451674.post-91845514310791283042010-10-20T11:05:00.000-07:002010-10-20T11:10:19.876-07:00Ήλιος<p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:9;" lang="EL" ><span style="font-size:100%;"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span> Είμαστε οι άθρωποι του ήλιου. Οι Κυπραίοι. Στην Ουαλία ο κόσμος εν φαίνεται να εχτιμά πολλά τον ήλιο. Εν κάμνει πολλή διαφορά για τον ξένο αν έσσιει ήλιο ή αν βρέσσιει. Εμένα ούλλη μου η διάθεση κρίνεται που τα λλία κομματούθκια ήλιου που έσσιει ποτζί ποδά. Φαίνεται μου πως ούλλα αλλάσσουν. Γίνουνται ούλλα πιο ευχάριστα. Χαμογελώ τζαί θωρώ τον ουρανό που εν μπλε. Τί να τον κάμεις τον ουρανό άμαν εν γκρίζος? Οι ξένοι χαβά τους. Εν εμπιστεύκουνται τον ήλιο επειδή ποττέ εν είχαν σταθερή σχέση. Μιαν έρκεται μιαν φέφκει, αλλά πάνω απ’ όλα λείπει. Εμάθαν να βράζουν που τη θέρμανση τζαί να φκένουν έξω μες τη συννεφκιά. Ήβραν ωραίους τρόπους να επιβιώνουν μες την σσιοννιά. Με ένα καφέ στο σσιέρι, με μιά διατροφή ιδιαίτερη, πλούσια σε βαρετές γεύσεις που κάμνουν τους Κυπραίους να βαριστομασσιάζουν. Βούτυρος, μπέικον, σχεδόν καθόλου χόρτα, πατάτες, μετά μούρα τζαί μήλα. Μες την καρκιάν του χειμόνα προσφέρουν μιαν σίουρη ασφάλεια στους εγγλέζους. Εδημιουργήσαν μιαν κουλτούρα χειμόνα τζαί εν πολλά ενδιαφέρον. Όι μόνο επιβιώνουν, αλλά ανθίζουν μες το σσειμόνα. Οι Κυπραίοι είμαστεν αδέξιοι με τον σσειμόνα. Εν ξέρουμε<span style="mso-spacerun: yes"> </span>πως<span style="mso-spacerun: yes"> </span>να συμπεριφερτούμε. Πως να ανθίσουμε. Παγώνουμε τες ρίζες μας τζαί καρτερούμε τον ήλιο.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:9;" lang="EL" ><span style="font-size:100%;"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Εθκέβασα ότι παλιά υπήρχε μια θεωρία πως οι αθρώποι στες βόρειες χώρες, εν πιο δουλεφταράες που εμάς του νότου. Ότι ο ήλιος κάμνει μας να είμαστε τεμπέλιες, νωχελικοί, ενώ η απουσία του στες βόρειες χώρες κάμνει τους να εν συνέχεια σε εγρήγορση.. Στην Ιταλική ιστορία, είσσιεν μιαν φάση πως η μόνη δικαιολογία που εδιούσε <span style="mso-spacerun: yes"></span>η Αυστρία τζαί η Γαλλία για το ότι είχαν την μερίδα του λέοντος στην Ιταλία, ήταν επειδή, οι ηλιοπαρμένοι Ιταλοί, εν εμπορούσαν να οργανωθούν λόγω της ηλιόλουστης διάθεσης τους. <o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:9;" lang="EL" ><span style="font-size:100%;"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span><span style="mso-spacerun: yes"></span>Ο Καζαντζάκης επερίγραφε μιαν συζήτηση που είσσιεν με ένα εγγλέζο φίλο του, που του ελαλούσε πως όσες θρησκείες τζαί να αλλάξαμε πάντα ένα θεό έχουμε. Τον Απόλλωνα, το θεό του ήλιου. Ίσως να έσσει δίκαιο. Πόσες φορές το χρόνο πάμε θάλασσα? Πόσες πάμε εκκλησία? Εσυνέχισε τζαί είπε πως αγαπά μας ο ήλιος εμάς τους νότιους, ένας ήλιος καλόβολος που εν μας αφήνει να μάθουμε τη σημαίνει να ζείς μιαν άγρια συννεφιασμένη ζωή που πάντα βρέχει. Εμείς είμαστε «ότι βρέξει ας κατεβάσει». Ξέρουμε ότι εν να έρτει ο ήλιος μετά τζαί σε μια μέρα εν να ξιάσουμε τη βροσσίη. <span style="mso-spacerun: yes"></span><o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:9;" lang="EL" ><span style="font-size:100%;"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Τούτη η αγάπη προς τον ήλιο μεταφράζεται σε πολλά πράματα. Στη συμπεριφορά μας. Εν εν έτσι χλιαρή, προβλεπόμενη(εννα βρέξει λλίο οξά εν να βρέξει πολλά?)όπως τον εγγλέζικο καιρό. Εν πυρά ο χαραχτήρας μας. Ότι κάμνουμε, κάμνουμε το με υπερβολή. Όπως ο κυπριακός τζαιρός. Αν θα έσσιει ήλιο εν να εν πύρουλλος, αν πει να βρέξει, ποιος τον είδε τζαί δεν εφοήθηκε. Αν θα λυπηθούμε εν να είμαστε καταθλιπτικοί, αν θα σσιερούμαστεν πετούμε, αν νευριάσουμε, ποιός μας είδε τζαί δεν μας εφοήθηκε. Τζαί όπως είπα, είμαστε αδέξιοι χωρίς τον ήλιο. Έξω που τα νερά μας. Τζαί κοιτάζουν μας παράξενα οι ξένοι που οι ηλιοκαμένοι Κυπραίοι θκιαλέουμεν την Αγγλία. Που καρτερούμε να μπούμε της πόρτας για να βράσουμε. Που βρέσσιει τζαί πιάνει μας η κατάθλιψη, κόφκεται μας η όρεξη για οτιδήποτε. Καθούμαστεν μες το δωμάτιο μας τζαί εν λαχτούμε. Πέρνουμεν ομπρέλα όπου πάμε. Φαινούμαστε αδέξιοι, τζαί νωχελικοί. Τραγικά παιθκιά του Ήλιου που τον απορρίψαν τζαί τωρά πιερώνουν τα σπασμένα. <span style="mso-spacerun: yes"></span>Φαινούμαστε τεμπέλιες τζαί απροστάτευτοι στους παγωμένους Εγγλέζους που εμάθαν να ζουν στην παγωμάρα που μας αηδιάζει. Απροσάρμοστοι. <o:p></o:p></span></span></span></span></p><p style="MARGIN: 0in 0in 10pt" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%; mso-ansi-language: ELfont-family:'Georgia', 'serif';font-size:9;" lang="EL" ><span style="font-size:100%;"><span style="color:#003300;"><span style="font-family:georgia;"><span style="mso-spacerun: yes"></span>Αλλά άμαν φκεί ο ήλιος... Εν το γέλιο του Κυπραίου που ακούεις μες το δρόμο να σπάζει την παγωμένη ησυχία των Εγγλέζων. Εν την Κυπριακή καρδιά που θκιαλέει ο Απόλλωνας να σσιερετήσει. Εν του Κυπραίου η σκέψη που γίνεται καθαρή, που αστράφτει σαν τα νερά του νησιού μας. Εν ο Κυπραίος που ανεβαίνει δέκα σκαλιά πάνω που τους άλλους, για να φτάσει τον ήλιο, όι ότι θέλει τζαί καμιάν ιδιαίτερη προσπάθεια. Εν για μας που χτυπά η φλογερή καμπάνα τζαί για τούτο που είμαστε τζαί μεις φωθκιά.<o:p></o:p></span></span></span></span></p>Απολ Ταρτ Τατανhttp://www.blogger.com/profile/01804562940761423470noreply@blogger.com3