Αγκάλιασμε πελανίβερσι

Όπως εξανα'ί'πα, αρέσκει μου ο κόσμος. Οι αθρώποι. Να τους παρατηρώ. Τους δικούς μου αθρώπους αρέσκει μου να τους τζίζω. Να επικοινωνώ μαζί τους με την αφή, να τους δείχνω ότι νιώθω άνετα μαζί τους. Να μιλούμε τζαί τα σώματα μας να εν σε κάποιο σημείο ενωμένα (συνήθως στα χέρια ή πόθκια) σαν να μεν συμβαίνει τίποτε. Σαν να εν μια φυσική επέκταση του σώματος μου τζαί τους. Εν ξέρω αν το καταλάβουν. Μπορεί να πιστέφκουν ότι εν καταλάθος. Μπορεί να νευριάζουν αλλά εν νομίζω.

Πειράζει με καλό όταν θωρώ άτομα μετά που τζαιρό, ή ακόμα τζαί μετά που λλίες μέρες τζαί εγώ αννίω τες αγκάλες μου να τους υποδεχτώ τζαί τζίνοι εν καταλάβουν το σινιάλο τζαί πιάννουν με που τη ράσσιη τζαί σκάζουν μου 2 φιλιά πας τες βούτσιες. Αν εν κανένας που εν τον αντρέπουμαι, εν να τους πω Ε ΔΩΣ ΜΟΥ ΜΙΑΝ ΑΓΚΑΛΙΆ ΓΙΕ/ΚΟΡΗ ΜΟΥ.
Πειράζουμαι γιατί εγώ νιώθω ότι θέλω να τους δείξω πόσο τους αγαπώ τζαί εχτιμώ, πόσο τους επεθύμησα, πόσο πολλά θέλω να τους δείξω τα φιλικά μου συναισθήματα, τζαί τζίνοι στήννουν με στα 5 μέτρα με 2 παγωμένα, τυπικά φιλιά.

Νομίζω τούντο πράμα μπαίνει στην κατηγορία των πραμάτων που οι Κυπραίοι εσταματήσαν να κάμνουν ή αρκέψαν να κάμνουν, τωρά που επίαμε δήθεν μπροστά. Όπως πιχί, να πήνουμεν τη φραπεδιά μας αργά τζαί βασανιστικά στο καφέ. Όπως να γοράζουμε μάρκες ακόμα τζαί αν κοστίζουν όσον ούλλος μας ο μισθός. Να κρύφκουμεν τα συναισθήματα μας πίσω που το "είμαι καλά, εσύ", να μασκαρέφκουμεν την αδιαφορία μας πίσω που το "hi ti kanis?". Να παρακολουθούμε τες ζωές των άλλων με τες ώρες που το Facebook αλλά να μεν ενδιαφερούμαστε αρκετά για να τους πιάμε ένα τηλέφωνο. Να μεν μας ενδιαφέρει αν εν καλά, αλλά να θωρούμε ούλλες τους τες φωτογραφίες. Να ξεγυμνώνουμε τες σκέψεις μας στο status αλλά καμιά να μεν εν ειλικρινείς. Ξυσμένο ξανθό μαλλί, 12ποντες γόβες, ύφος νεκρής αγελάδας, λυπημένα μάθκια, ροζ νύσσια, κινητό στο σσέρι, σπαστικός τόνος φωνής, ανασφάλειες. Ξυρισμένο στήθος, στενή μπλούζα, κοντή βερμούδα, πρησμένοι μύς, ωραία πρόσωπα που εν έχουν κάτι να πουν. Μεγάλα στήθοι που κρύφκουν ανελέητες καρδιές. Μεγάλο "πακέτο" που τη νύχτα απογοητέφκει. Φουσκωμένα πορτοφόλια που μεινίσκουν χωσμένα άμαν εν ώρα να πιερώσουν. Ανειλικρίνεια, ανταγωνισμός, ανασφάλειες.

Σε έναν κόσμο που ούλλα γίνουνται σε ταχύτητες που εν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, σε έναν κόσμο που ο ανταγωνισμός τσακίζει, σε έναν κόσμο μοναχικό πασπαλισμένο με μέικ απ για να κρύψει τες ατέλειες τις ψυσσιής, σε ένα κόσμο σκληρό που εν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς, έσσιε τα μάθθκια σου ανοιχτά για όσους θέλουν να σε αγκαλιάσουν τζαι εν ζητούν τίποτε. Για όσους θέλουν να δουν μες τη καρκιάν σου αλλά να μεν σε διαπομπεύσουν, για όσους θέλουν για μια μικρή, σπάνια στιγμή να φέρουν την καρκιάν τους πάνω στη δική τους τζαί να σου δείξουν πως η σκληρή ζωή, μαλακώνει με έναν απλό άγγιγμα, τζαί πως οι ανασφάλειες ενός ατόμου γίνουνται καπνός, με μιαν καλή ειλικρινή κουβέντα.