Δέκα σταγόνες βροχής στη Λήδρας

Ήμουν σήμερα στη Λήδρας με μια φίλη. Τη νύχτα. Επήαμε για γύρο που το Σαλονικιό τζαί επειδή εν είσσιε χώρο έξω να φάμε, επήαμε λλίο πάρακάτω. Τζιαμέ έσσιει σχεδόν πάντα ένα ζευγάρι σχετικά μεγάλων αθρώπων που ο άντρας βαστά κιθάρα τζαί η γυναίκα/φίλη/σύντροφος του κάθεται δίπλα του έξω που το Peacocks.

Παίζουν τραούθκια στιλ 60s, 70s τζαί η φωνή του άντρα μοιάζει τέλεια με του Μπόμπ Ντίλαν. Εκάτσαμε απέναντι τους, πάνω σε ένα πεζουλούι. Ακούαμεν τους τζαί σε λλίο ήρτε ένας άντρας που εφαίνετουν Βόρειοευρωπαίος τζαί έκατσε δίπλα τους. Ήταν μόνος του, επερνούσε που τζιαμέ τζαί απλά έκατσε. Έστριψε τσιάρο τζαί ετραουδούσε τα τραούθκια. Εμείς απέναντι να παρατηρούμαι. Έκαμε μας εντύπωση ο τύπος.

Μετά που λλίον, εστάθηκε ένας Κυπραίος μπροστά τους, έβαλε λεφτά τζαί άκουε. Ήρτε τζαί ένας φίλος του τζαί ακούαν μαζί, τουλάχιστον 15λεπτά.

Ήρτε δίπλα τους τζαί μια με δερμάτινα τζαί ταττούς, έπιαν τους κουβέντα, άψαν το τσιάρο της τζαί ακούαν μαζί.

Τζαί μεις τζιαμέ. Έσκέφτηκα, ήντα ωραία, πολλά αυθόρμητο ξαφνικά να εμαζευτήκαμε τόσα άτομα τζιαμέ. Βλέποντας το κόσμο να περνά μπροστά που το ζευγάρι που έπαιζε μουσική, κόσμος που εν τους εδιούσε σημασία, ή καμιάν κλεφτή μαθκιά το πολλή, κόσμος με τα προβλήματα τους, τες σκέψεις τους τζαί ξέρω γω, έκαμε μου μεγάλη εντύπωση πως ο πιο ευτυχισμένος άθρωπος τζιαμέ, ο πιο πλήρης, ο πιο ικανοποιημένος ήταν τζίνος που έπαιζε κιθάρα. Μπροστά του επαιρνούσαν αθρώποι που εν εκαταδέχουνταν να τον κοιτάξουν, αλλά αν εγυρίζαν πάνω του θα τους εκοίταζε στα μάθκια. Επαιρνούσαν αθρώποι καλοντυμενοι, περιποιημένηοι, όμορφοι, αλλά γυμνοί μες στες ακριβές τους μάρκες, άσσιμοι με τη μάσκα της αδιαφορίας τους.. Τζίνος εκάθετουν χαμέ με ένα ξιφτισμένο τζιν τζαί μια ξοβαμμένη, πολλοφορεμένη μπλούζα τζαί ήταν πλούσιος μες την απλότητα του, πανέμορφος τυλιμένος με την αύρα της μουσικής του.

Τζαί σήμερα τζιαμέ, μπροστά στον κόσμο τούτο εθυμήθηκα ένα σημαντικό μάθημα. Μιαν αρχή τεράστιας σημασίας. Πως όταν εν εσσιεις τίποτε, εν υπάρχει κάτι που μπορείς να χάσεις. Πως αν με λλίη μουσική είσαι πλούσιος τζαί ευτυχισμένος, εν να είσαι πάντα έτσι. Πως όταν επενδύεις στους αθρώπους, όταν τα όνειρα τζαί οι προσπάθειες σου καταλήγουν στον Άθρωπο, πάντα μα πάντα φκένεις κερδισμένος, τζαί ποττέ μα ποττέ εν είσαι μόνος σου. Εθυμήθηκα πως ευτυχισμένος είσαι όταν ζεις απλά. Όταν η τσαχπινιά στο παίξιμο μιας κιθάρας κάμνει σε τζαί γελάς. Όταν τα λαθκιασμένα σου δάχτυλα που μυρίζουν γύρο εν αρκετά για να αναστενάξεις που ευχαρίστηση. Όταν ο άθρωπος δίπλα σου νιώθει ελεύθερος, αιώνιος, πάνδεκτος, τζαι κάμνει σε να νιώθεις τζαί σύ έτσι. Όταν με 5 άγνωστα άτομα, κάμνεται μιαν ομάδα ανίκητη, με πυρήνα την αγάπη για τη μουσική. Όταν φκάλεις τα παπούτσια τζαί συνηδητοποιείς πως εν ένιωσες τον παλμό της γής για μήνες. Όταν νιώθεις ελαφρύς σαν τον αέρα τζαί σταθερός σαν τη γη. Όταν το πάθος σου να ζήσεις πιάνει φωθκιά, τζαί δέχεσαι τα ούλλα τα πράματα της ζωής σαν το νερό, ομαλά, χαλαρά, με τη σίουρη γνώση πως ούλλα θα περάσουν τζαί εν να γίνουν ούλλα λάδι πάλε.

Τζαί τζιαμέ που κάμνεις τούτες τες σκέψεις, σκέφτεσαι πόσο ωραία ένι που ήβρες μια αυτοσχέδια χίππικη όαση στη μέση της Λευκωσίας τζαί πως το μόνο που θα εμπορούσε να γίνει για να καλυτερέψει η φάση εν να βρέξει. Να βρέξει τζαί να φύει ούλλη η πυρά που προκαλούν τζίνοι που μπροστά στο θέαμα ευτυχισμένων αθρώπων γυρίζουν που την άλλη, μπροστά στο θέαμα κάποιου που απλά αποφάσισε να φκάλει τα παπούτσια ή να πίει μπύρα ή να κάτσει χαμέ ή να παίξει κιθάρα μες το δρόμο ή να αφιερώσει 5 λεπτά απλά να κάμει ένα διάλειμμα με το να ακούσει μουσική που έναν άθρωπο απλό, ξινίζουν τα μούτρα τους("Σκέφτου να μας δει κανένας γνωστός", "Εν έχουν πιο σημαντικά πράματα να κάμνουν", "Εν έχουν ζωή σαν εμάς που φορούμε μάρκες/μάσκες τζαί κάποιοι είμαστε γιατί κουβαλούμε παχουλές πιστωτικές τζαί έχουμε ψεύτικο μαύρισμα").

Έτσι ενώ παρακαλώ για βροχή, μια Βιετναμέζα στέκεται μπροστά στον μουσικό, τον Καλλιτέχνη(με κ κεφαλαίο επειδή ξέρει πως η ζωή εν η καλύτερη τέχνη), τζαι χορέφκει (εχτός ρυθμού) το Obladi Oblada των Beatles. Τζαί η μια Βιετναμέζα σε δευτερόλεπτα γίνεται 10 Βιετναμέζες. Τζαί ξαφνικά δέκα σταγόνες ασιατικής βροχής, δέκα πανέμορφα λουλούδια με χαμόγελα που θα σβηστούν μετά που χυδαίους γέρους για λλία ευρώ, θκιώχνουν που πάνω τους τζαι που πάνω μας την πυρά, τη ζέστη της αμαρτίας, τζαί δροσίζουν μας με τες εξωτικές τους σταγόνες. Τα πρόσωπα ούλλον μας γεμώνουν χαμόγελα τζαί λλίο συγκινούμαι. Η εικόνα που εν μπροστά μου εν ασύλληπτης ομορφιάς. Σπάνια. Η σκέψη ότι μπορεί να την έχανα αν έκαμνα κάτι διαφορετικό αντί να αποφασίσω να πάω Λήδρας, φοητσιάζει με. Τζαί ανακουφίζουμε που είμαι τζιαμέ. Θωρώ την πιο ωραία ταινία που είδα τον τελευταίο χρόνο. Που αξίζει όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας, καλύτερης πραγματικής σκηνοθεσίας, καλύτερης αυθόρμητης ερμηνείας, καλύτερης χρήσης φυσικών εφέ, καλύτερης μουσικής, καλύτερων αθρώπων.

Πριν φύουν βάλλουν λεφτά σκληρά κερδισμένα στον άθρωπο που παίζει κιθάρα τζαί η μια λέει ένα γενικό ευχαριστώ σε όσους εν τζιαμέ. "Ευχαριστώ" για το ρεσιτάλ που έδωκε. Το υπέροχο, το ατίμητο, το τόσο λυπηρά υποτιμημένο. Γελά με τες φίλες της ξαφνιασμένη που την ελευθερία που ένιωσε. Τζαί χωρίς να το καταλάβει, εμοίρασε μαθήματα ζωης σε όσους επερνούσαν αδιάφοροι, υπερόπτες, απορροφημένοι με τες σκέψεις τους. Αν εκοιτάζαν λλίο γύρω τους, αν εδιούσαν σημασία στον συνάθρωπο τους, έστω μια φορά, είσσιε να σώσουν λλίον που τον εαυτό που χάνουν κάθε μέρα.
Δέκα δροσοσταλίδες να χορέφκουν ανέμελα τζαί μια κιθάρα που πίσω, εν αρκετά να μου θυμίζουν την θεία κοινωνία της σημερινής μέρας.