Λεμόνια

Ο χυμός του λεμονιού περιέχει περίπου 5% κιτρικό οξύ, το οποίο δίνει στα λεμόνια τη χαρακτηριστική ξινή τους γεύση και pH από 2 μέχρι 3, είπε μου η Βικιπαίδεια. Ανήκει στην ομάδα των εσπεριδοειδών, τζαί εν ο καρπός του υβριδικού δέντρου λεμονιά, είπε μου μετά.

Εγώ ξέρω το σαν όξινο, τζίτρινο, που οι ανθοί του μυρίζουν ωραία τζαί φυτρώνει στην αυλή του παππού μου. Βάλλουμεν το στο φαγητό μας, στην τασσήν, πας το κρέας το ψάρι τζαί αν δεν μας αρέσκει το ξύδι, στη σαλάτα. Ο Σάντρη Λυσάντρου έμαθε την κυπριακή οικογένεια να το χρησιμοποιά τζαί στα γλυκίσματα ειδικά το ξύσμα.

Πρόσφατα έμαθα στην κιθάρα ένα τραούδι, το Somewhere over the rainbow. Σε κάποια φάση λαλεί: when trouble melts like lemon drops. Για όσους εν λλίο σκουριασμένα τα αγγλικά τους, λαλεί όταν ο πόνος λιώνει σαν κουφέττες λεμονιού.Ενέπνευσε με τζαί όταν ήβρα σε έναν τόπο καραμέλλες λεμονιού, εγόρασα τζαί έβαλα τες σε ένα ποτήρι μπροστά που το παράθυρο μου δίπλα που την Calanchoe μου την άσπρη.

Σε μια σειρά που έβλεπα εχτές, ένας που τους χαραχτήρες ήταν να πεθάνει με θανατική ποινή (με ένεση) τζαί πριν είσσιεν πει ότι ο παππούς του που ήταν να πεθάνει ελαλούσε τους για μισή ώρα ότι εμύριζεν ο τόπος λεμόνια. Ο ίδιος αναρωθκιέτουν αν ήταν αλήθκεια του, αλλά που την άλλη ο παππούς του ήταν αρχιψεύτης. Όταν επεθάνισκε που την ένεση, εχαμογέλασε τζαί είπε ότι εμύριζε λεμόνια.

Σήμερα τα σσείλη μου επιάν να τραουδούν ένα τραούδι λλίο ανορθόδοξο για τους τζαιρούς μας. Της Βουγιουκλάκη, το κάντε υπομονή μια λεμονιά αρχίζει στη γειτονιά.

Ήταν μια σειρά που αναφορές στα λεμόνια, που με έβαλε σε σκέψεις. Τί έχουν τα λεμόνια τζαί κατέχουν τούτη τη σχέση με τον πόνο, με το τέλος, αλλά ταυτόχρονα με την ελπίδα? Αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο τί σημαίνουν τα λεμόνια για τζίνο, σίουρα εν θα σκεφτεί έτσι πράμα, όπως ούτε τζαί γω πριν που σήμερα. Άλλά όπως έδειξα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που προκύπτουν που την πνευματική αναζήτηση, πχ. Μουσική, τέχνη τζαί δημιουργία που διουν τη βάση για επιχειρήματα όπως τούτο. Άρα τί έχουν?

Καταρχήν η ξινή ιδιότητα τους μπορεί να τα ταυτίσει με μια δύσκολια, με τον πόνο, με κάτι που πάει κόντρα στη γλυκύτητα που θέλουμε που τη ζωή.

Ταυτόχρονα, τούτη η οξύτητα εν μας αποτρέπει που να τους διούμε μιαν αρκετά ψιλή θέση στο τραπέζι μας. Σκεφτείτε πόσα πράματα κάμνεις με το λεμόνι που εν μπορείς να κάμεις με άλλα εσπεριδοειδή. Φαντάζεστε σούπα αυγοπορτόκαλο? Ή grapefruit meringue pie? Ή να σφίγγουμε κλεμεντίνες πας το στέικ μας? Μανταρίνι στην τασσίη? Ούτε εγώ. Εν ξινό. Εν τόσο ξινό που μόνο του λλίοι αθρώποι μπορούν να το φάουν. Εν εν γλυτζίην. Αν θα το κάμεις λεμονάδα θέλει ζάχαρη ή μέλι. Αλλά πάλε εν τζιαμέ, πάνω που ούλλα. Χρειαζούμαστε το. Θυμίζει μας την απαραίτητη ισορροπία στη ζωή. Εν μπορούν να εν ούλλα γλιτζιά μέλι. Πρέπει να εν τζαί ξινά, πρέπει να εν τζαί αλμυρά τζαί πικρά (σκεφτείτε τη δάφνη ή τα πισκόττα που πικραμύγδαλο Αμαρέτο). Μπορεί να παρακαλούμε η ζωή μας να εν γλιτζιά, αλλά εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε το ξινό στη ζωή μας, για να ισορροπήσουμε.

Νομίζω ότι έννεν μόνο η γευστικές του ιδιότητες που το καθιστούν τόσο σημαντικό. Πάλε εν εξηγουν τούτη την ταυτοποίηση με την τέχνεη, με τη ζωή. Αλλά άμαν τα δείς, εν μπορεί να μεν αποκρυπτογραφήσεις την απάντηση. Για ούλλους σημαίνουν κάτι. Ούλλοι μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε κάποια σημαντική φάση της ζωής μας, συνήθως στην παιδική ηλικία, ή με κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Έννεν απλά ένα εσπεριδοειδές. Εν νιώθεις το ίδιο άμαν κοιτάζεις έναν αγγουράκι ή ένα χρυσόμηλο. Εν ποίηση στην πιο καλή της έννοια. Εν πηγή έμπνευσης , εν η αρχή του ξινού τζαί το τέλος του γλυκού. Εν μια στιγμή, ένα πρόσωπο κλεισμένο σε ένα κίτρινο μυρωδάτο φλοιό, σαν ένα μενταγιόν που κλείει μέσα μιαν ανάμνηση. Τζαί όταν το κόφκεις έννεν τζαί πολλά διαφορετικό συναίσθημα που τζίνο του να αννοίεις ένα μενταγιόν. Χτυπά σε αμέσως μια δύναμη που εν μπορείς να αγνοήσεις. Κάτι που σε κάμνει να σούσεις την κκελέ σου για να φέρεις τα συγκαλά σου.

Η λεμονιά του παππού μου έκαμε πολλές «τζοιλλιές» φέτος όπως λαλεί ο ίδιος. Δηλαδή έκαμε 3-4 δόσεις λεμόνια. Πολλήν όξινο για ένα χρόνο. Αλλά που την άλλη σημαίνει ότι σε 3 διαφορετικές στιγμές του χρόνου, τζίνη η μυρωθκιά του ανθού, του ανθού που μοιάζει με το γιασεμί αλλά που εν πιο σεμνό, εγέμωσε την αυλή, το σπίτι τη γειτονιά τζαί καμιά φορά νομίζω ότι έφτασε δαμέ, στο Κάρντιφ, με τον δυνατό αέρα που φαίνεται να μεν σταματά ποττέ.

Μια φίλη είπε μου να της πώ κάτι γλυτζίην για να γλυκάνει πριν λλίες μέρες. Εν απάντησα γιατί εν έξερα τί να πω, τί επερίμενε που μένα. Σήμερα προσφέρω της κάτι ξινό, αλλά εν φοούμε γιατί ξέρω ότι εν την γλυκάνει παραπάνω.