Ο θεός των μικρών πραγμάτων

Μερικές φορές γίνουνται πράματα που μας κάμνουν να παραμελούμε ότι αγαπούμε. Ότι έσσει σημασία. Λαλούμε στους εαυτούς μας ότι τζαί τούτο που κάμνουμε εν σημαντικό, ότι πρέπει να έχουμε προτεραιότητες, ότι, ότι, ότι. Η ουσία εν ότι στο τέλος της ημέρας εβουρούσαμε σαν τους πελλούς κοιτάζοντας χαμέ, επαρακαλούσαμε –με λλίες τύψεις, να μεν έβρεσσιε για να γίνει η μέρα μας λλίο πιο εύκολη, επροσπεράσαμε τον άθρωπο που μας αρέσκει κρυφά χωρίς ένα γειά ή ένα χαμόγελο, έστω τζαί αν τζίντην ώρα επονήσαμε που μέσα μας, εμιλήσαμε 2 λεπτά κλεφτά με τον παπά μας γιατί «Σόρι παπά, έχω μάθημα», ενευριάσαμε με τα πατημενα φύλλα χαμέ που γλιστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ.

Είμαστεν όμως αθρώποι, τζαί αρέσκει μας να νιώθουμε ότι βουρούμε, ότι έχουμε να φτάσουμε κάπου, να είμαστε στην ώρα μας, να κάμουμε τζίνο που πρέπει, τζαί να το κάμουμε καλά -για μας όι για τους άλλους, να προσπερνούμε με χάρη τζαί αδιαφορία άλλους αθρώπους που περπατούν νωχελικά γιατί εμείς έχουμε να πάμε κάπου. Τζαί τούτο έννεν κακό. Εν αθρώπινο. Αρέσκει μας το μπράβο. Όι το Καβαφικό, το αδιάφορο τζαί το ψεύτικο της σατραπείας. Τζίνο της περηφάνειας, τζίνο που εν να δώκεις εσύ του εαυτού σου στο τέλος της ημέρας που επήαν ούλλα καλά.

Πάλε όμως τελειώνει η μιά μέρα με το μπράβο της τζαί ξεκινά ή άλλη προς μια νέα αναζήτηση του μπράβο.

Έσσιει φορές όμως που τούτο αλλάσσει. Γλυκανίσκει τον δειν σου. Θωρείς πως ο άθρωπος εννεν μόνον για να προσπερνά δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη τον δίπλα του, αλλά για να εκπληρώνει τζίνον των ποιο ωραίων σκοπών του, του να ένι ο θεός των μικρών πραγμάτων. Τίτλος κλεμμένος βέβαια που βιβλίο, αλλά νομίζω η συγγραφέας πρέπει να τον εσσύλαβε σε μια στιγμή πανανθρώπινης έμπνευσης όι προσωπικής περισυλλογής, τζαί νιώθω ταιρκάζει απόλυτα για να τον χρησημοποιήσω.

Ο θεός των μικρών πραμάτων. Τζίνων που προσπερνουμε δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη, μαζί με τους αθρώπους, τζίνων που αγαπούμε αλλά παραμελούμε για ένα μπράβο, τζίνων που μας κάμνουν να λαλούμε ότι, ότι, ότι για να δικαιολογηθούμε. Το μπράβο, εστέρησε μου πολλές αγκαλιές. Εστέρησε μου την αγάπη, ή την απάτη της αγάπης. Το μπράβο που έδωκα του εαυτού μου ελησμόνησα να το δώκω τζιαμέ που πρέπει. Σε τζίνα τα μικρά, τα απλά, τα διακριτικά, που εν μιλούν αλλά εν τζιαμέ, όπως ένας καλός φίλος, τζίνα που χωρίς πομπώδη λόγια τζαί παρελάσεις εν πάντα μα πάντα τζιαμέ για σένα, είτε με πτυχίο είτε χωρίς, είτε με επιτυχία ή δίχως. Τζίνη η βροσσίη που καταριέσαι εν τζιαμέ για σένα. Εν τζιαμέ για Σενα. Τζαι εν θα σταματήσει ώσπου να την προσέξεις, τζαί ακόμα τζαί όταν κρυφτείς σπίτι σου, εν να διά πας το παράθυρο για να την προσέξεις. Τζαί όταν τζιλά πας το ζεστό σου παράθυρο εν να μοιάζει επίτηδες με δάκρυα, άμπας τζαί χτυπήσει καμιάν αρχέγονη χορδή τζαί καταλάβεις ότι εν για σένα που ππέφτει, για Σενα. Τζαί τζίντα φύλλα που πατάς, τί άλλο πρέπει να κάμουν για να δείς το χρυσοκαφέ χαλί που απλώσαν για σένα. Για Σένα. Γλυστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ. Τα φύλλα, ρε, μιλούν σου τζαί φέφκεις που το πεζοδρόμιο για να μεν τα ακούεις. Τζαί το νερό μπαίνει μες τα παπούτσια σου τζαί σκέφτεσαι, την ώρα τζαί την στιγμή, α. Τζαί το νερό εν μαζί σου ως το τέλος της ημέρας. Για Σένα.

Τζαί προσπερνάς τα, τζαί προσπερνάς τα, τζαί μαζεύκεις μπράβο τζαί το είναι σου γεμώνει μπράβο. Τζαί τα μπράβο πνίουν σε, τζαί εν ξέρεις τί να τα κάμεις. Πού να τα δώκεις, αφού ούλλους τζαί ούλλα προσπερνάς τα δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη. Τζαί θεός των μικρών πραμάτων γίνεσαι μόνο άμαν εν να φκάλεις καμιά φωτογραφία τζαί εν να δώκεις επιτέλους σημασία να έσσιει ωραία δέντρα που πίσω τζαί να πατάς τα φύλλα γιατί το καφέ που κάτω εν πιο ωραίο που το γκρίζο του δρόμου.

Μα η βροσσίη εν θα σταματά ώσπου να τη δείς. Ο ήλιος εν να σε βράζει ώσπου να γυρίσεις πάνω του, τα φύλλα εν να κάμνουν σκουίκ σκούικ ώσπου να αρκέψεις να χαμογελάς, τα δάκρυα στο παράθυρο εν θα στερέψουν άμαν έσσιεις την κουρτίνα σου κλειστή, τα περιστέρκα εν να παρετήσουν να πετούν μες τα μούτρα σου για να τα προσέξεις μόνο όταν τζίνα τα εγωιστικά μπράβο, φκάλεις τα προς τα έξω σε μιαν άλλην μορφή, τζίνη του ευχαριστώ. Γιατί το μπράβο, εν η μαύρη μεριά του ευχαριστώ. Ευχαριστώ που είσαι δαμέ για μένα, που ανθίζεις για μένα, που είσαι τα δάκρυα που τζιλούν στο παράθυρο μου τζαι πότε πότε αγγίζουν μιαν ευαίσθητη, αρχέγονη χορδή. Σκουίκ σκουίκ.