Σαν τις αγελάδες

Τα γεγονότα, είπε κάποιος, εν σαν τις αγελάδες. Όταν τα κοιτάζεις πολλήν ώρα φεύφκουν.

Ο κόσμος λειτουργεί υπερβολικά πολλά βασισμένος σε γεγονότα. Πως έγινε κάτι, γιατί, με ποιές επιρροές,ποιούς παράγοντες. Ούλλα περιστρέφουνται γυρό που το να σηκώσουμε την κάθε πέτρα τζαί να δούμε τί έσσιει που κάτω.

Πόσο βαρετοί εγίναμε!

Σκέφτουμε τον τζαιρό που ήμουν μωρό, που εζούσα τζαί έκρουζα που τη γέννα τόσον ιδεών τζαί ειλικρινά εν ξέρω αν τωρά ξέρω παραπάνω που τότε. Μπορεί να εφτώσσινα που τότε νομίζω. Αν μου πεις τωρά: γράψε μιαν ιστορία με ένα λύκο τζαί 3 γουρούνια, μάλλον εν να φκεί θρίλερ με κάμποσο μυστήριο. Αν μου πεις γράψε μιαν ιστορία με μια όμορφη γυναίκα τζαί 7 νάνους, μάλλον εν να σκεφτώ σενάριο κακοστημένου πορνό.

Είσσιεν ένα τζαιρό που η Ινδία ήταν μια τεράστια αγορά με στοίβες μπαχαρικά, σκοτεινή, καπνισμένη, σχεδόν απόκοσμη, με κόσμο μυστηριώδη τζαί θεούς που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Κάποτε η θάλασσα ήταν γεμάτη Βίκινγκς, που διψούν για αίμα τζαί σφυρούν μέσα που κέρατα τον πόλεμο. Κάποτε οι θάλασσσα ήταν γεμάτο γοργόνες με καρύδες για σουτιέν. Κάποτε ο θεός ήταν πίσω που το πιο μεγάλο σύννεφο. Κάποτε εφκέναν νεράιδες τζαί επιάναν τα δόντια μας που κάτω που το μαξιλάρι. Είσσιεν μιαν εποχή που ένα μπιζέλι εξεχώριζε τες πριγκίπισσες που τες χωριατοπούλες. Μια φορά θυμούμαι ο κόσμος ήταν γεμάτο κάστρα με ψηλούς πύργους που εγεμώναν τον ουρανό πυροτεχνήματα κάθε νύχτα χωρίς λόγο. Κάποτε ήμασταν αθώοι τζαι είχα πει της γιαγιάς μου να μεν γεράσει για να την παντρευτώ που εν να εμεγάλωνα. Κάποτε τα ζώα εμιλούσαν αθρώπινα. Κάποτε το πιο λαμπρό αστέρι ήταν ο Μουφάσα. Κάποτε η Αφρική ήταν έναν τεράστιο δάσος γεμάτο δεινόσαυρους. Κάποτε ήσσιεν μιαν κορούα που την ελέαν Μακκουπέ.Κάποτε είχα έτοιμες τρεις ευχές γιατί ποτέ εν ξέρεις πότε εν να έρτει το τζίνι.Κάποτε έθελα να ήμουν ο μπλέ πάουερ ρέιτζερ. Κάποτε άμαν έππεφτες χαμέ τζαί εχτυπούσες, η μόνη έννοια ήταν να δείς το λυμπουράκι που σύμφωνα με τον παππού σου εσκότωσες. Κάποτε οι πόνοι εφέφκαν με ένα μμάκια που τη μάμμα τζαί αν όι : “ώσπου να παντρευτείς εν να γιάνει».Κάποτε εκάμναμε μουστάκι με το γάλα. Είσσιεν μιαν εποχή που ο πόνος εγίνετουν παραμύθι.

Τούτα ήταν η ζωή κάποτε. Σιγά σιγά ούλλα απλά εσβηστήκαν που τη μνήμη. Χωρίς να το καταλαβαίνω εδιάψευδα τα ένα ένα όσο εμεγάλωνα. Τωρά αννοίω κάτι απρόσωπα βιβλία τζαι μαθαίνω γεγονότα. Τζαί τα γεγονότα λαλούν μου να κοιτάζω την αγελάδα. Αλλά όσο μαθαίνω ξεχνώ.

Μια φορά τζαί ένα τζαιρό είσσιεν ένα αγόρι που εν έξερε τί σημαίνει να μεγαλώνεις τζαί να ξεχνάς, αλλά εμεγάλωσε τζαί εξέχασε, τζαί περιμένει ακόμα να εξαργυρώσει τες τρεις ευχές του.