Με ώθηση την εξαιρετική συζήτηση που έγινε/γίνετε στο πιο πρόσφατο πόστ της Μάνας που είναι μόνο μια και με περαιτέρω ώθηση που το άψογο τελευταίο ποστ του Κυπρολέων (ο Κοέλο -του οποίου εν είμαι φάν- είπε ένα σπουδαίο πράμα: Κάποιοι συγγραφείς μας κάμνουν να ονειρευούμαστε, άλλοι μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα, αλλά τζίνο που έσσιει την πιο πολλή σημασία εν η ειλικρίνεια με την οποία γράφει ο συγγραφέας. Τζιαί ο Κυπρολέων εχτύπησε τες ευαίσθητες μου χορδές με την ειλικρίνειαν του ), έθελα να καταθέσω όι την άποψη μου (επειδή στα κόμμεντς στο ποστ της Μάνας απο όλα έχει ο μπαξές τζιαί θκιαλέετε τζιαί πέρνετε. ), αλλά τούτο το απόσπασμα μιας επιστολής ερωτικής, που έστειλε ο αρχαίος Έλληνας συγγραφεύς Φιλόστρατος σε ένα παλικαράκι όπως λαλεί ο ίδιος (μεν το πείτε του Άδωνη Γεωργιάδη γιατί εν να στενοχωρηθεί. Ας ζει στη θαλπωρή της άγνοιας που εθκιάλεξε). Όπως εκαταλάβετε ο Φιλόστρατος εν γένους αρσενικού τζιαί το παλικαράκι σίουρα εν αναφέρεται σε μια κόρη με μακριά μαύρα μαλλιά και μπούστο. Έν φτωχός τζιαί απευθύνεται σε ένα πλουσιόπαιδο.Πάει έτσι:
"(…) Αλλά γιατί να λέμε πολλά; Ο πλούσιος σε λέει ερωμένο, εγώ αφέντη’ εκείνος υπηρέτη, εγώ θεό. Εκείνος σε θεωρεί μέρος από τα αγαθά του, εγώ τα πάντα. Γι’ αυτό, αν ερωτευθείς πάλι αυτόν, θα είναι όμοιός του, ενώ ο φτωχός μια φορά ερωτεύεται. Ποιος μπορεί να μείνει κοντά σου όταν είσαι άρρωστος; Ποιος μπορεί ν’ αγρυπνήσει μαζί σου; Ποιος μπορεί να εκστρατεύσει μαζί σου; Ποιος μπορεί να προτάξει το στήθος του για να σε προστατεύσει από τα ξένα βέλη; Ποιος μπορεί να σκοτωθεί για χάρη σου; Σ’ όλα αυτά εγώ είμαι πλούσιος."
Τζιαί σκέφτουμε... Τι τέλειο πράμα να σου πεί κάποιος/α στη ζωή σου. Τζιαί μετά ακούω μιαν απόκοσμη φωνή απο το πρόσφατο παρελθόν "Πονάει η μήτρα μου. Πιο μέσα ρε μαλάκα" ή ακόμα "Μου αρέσει ο πούτσος ο λα'ι'κός" τζιαί άλλα ρομαντικά τζιαί τρισχαριτωμένα που μπροστά τους ο Σσιεέκσπιαρ φαίνεται κοριτσούδι του δημοτικού που απαγγέλλει στιχάκια του στίλ ντίλι ντίλι το μαντήλιν. Φυσικά η παραπάνω ποιήση εν εκ στόματος τσούλιας και τούβλης (αροθυμώ με τη θύμηση).
Ντάξει η σύγκριση εν άδικη αφού συγκρίνω πορνό με τα πονήματα κάποιου ταλαντούχου σοφιστή, αλλά εν ακριβώς τούτη η υπερβολή που έρκεται στο νού μου όταν θορώ σχόλια στο ποστ της Μάνας -που ανώνυμους θεμιστοκλέους (εν ουσιαστικό πλέον. π.χ. Φύε ρε θεμιστοκλέους που μπροστά μου)- που λαλούν κάτι ευαίσθητα του τύπου "Γαμηθείτε ππούστιες, τραβεστι κλπ." (του τύπου λαλώ το τζιαί φτύννω). Σκέφτουμε πράματα όπως... εμίλησε ο ετεροσεξουάλας που του πασάρουν την Ντούβλη τζιαί καυλώνει επειδή έτσι κάμνουν οι αρσενιτζιοί τζιαί ερεθίζεται με το να ακούει κακοστημένους διαλόγους γεμάτο βρωμόλοα επειδή ο γνήσιος ο άντρας, με την τρίχα στη ράσσιη που ενώνεται με τες τρίχες του κώλου τούτα πρέπει να ακούει για να του σηκώνεται.
Τζιαί ξαναλαλώ το, η σύγκριση εν άδικη. Ούλλοι εκλάψαμε με ρομαντικές ταινίες σε κάποιο σημείο, 2 στρέιτ αθρώπων τζιαί σίουρα υπάρχουν πουτανάκια (εξκιούς μάι φρέντσς) γκέι. Απλούστατα το πόιντ μου εν πως η γενίκευση των στρέιτ για τους γκέι τζιαί η γενίκευση όπως τζίνη που έκαμα πιο πάνω με τα πορνό, εν προορισμένη να σε οδηγήσει στες πιο άκυρες σκέψεις. Το θέμα εν η αποδοχή. Όπως αποδεχούμαστε τόσα τζιαί τόσα, όπως λόγω χάρη τα αυτοκίνητα πας τα πάρκινγκ, τους ξενερωτικούς διαλόγους πορνό που περιπαίζουν τη νοημοσύνη μας με το να εν σοβαροφανής αντί με το να εν ξεκάθαρα αισθησιακοί όπως θα έπρεπε), το ότι μας κλέφκουν οι πολιτικοί που ψηφίζουμε, το ότι εν πιάνουμε όσα λεφτά αξίζουμε, το ότι πιερώνουμε το ένα αλλόνα, γιατί να μεν αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα κάποιου αθρώπου.
Όποιοσδήποτε εν ικανός να νιώσει τί είπε ο Φιλόστρατος στον τόι-μπόι του, εν ικανός να αποδεχτεί τούτον τον έρωτα στην κοινωνία που ζεί. Λογικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου