Το πουλλί μου

Έσσιει κάτι στιγμές που σταματούν να με κόφτουν τα πράματα που ασχολούμαι καθημερινά. Που μπαίνω σε ένα άλλο mode. Που εν θέλω να μιλώ για ουδέτερα πράματα που στην ουσία εν με αγγίζουν αλλά για το πως νιώθω, για τη ζωή. Αυθόρμητα όμως. Χωρίς ηλίθιες εισηγήσεις του τύπου: 'Ατε αρκέψετε καμιά φιλοσοφικήν συζήτηση που στην ηλικία μου εν κάπως συνήθες.

Σαμπώς τζιαί έν έναν κουμπί που το πατάς. Σαμπώς τζιαί οι πιο βαθκιές ανησυχίες μας εν τόσο εύκολο να προσεγγιστούν όπως οποιοδήποτε θέμα. Εν έτσι στιγμές, τελοσπάντων, που σκέφτουμε πιο εν το δικό μου γαλάζιο πουλλί. Να εξηγηθώ. Ο Καζαντζάκης είπε πως κάθε λαός που ανέδειξε πολιτισμό έχει το γαλάζιο πουλί του. Η Ελλάδα την ομορφιά, η Ρώμη το Κράτος, οι Ινδοί τη Νιρβάνα, οι Εβραίοι το Θεό. Τωρά ενηξέρω γιατί πουλλί τζιαί γιατί γαλάζιο αλλά ο ποιητής σίουρα είσσιε τους λόγους του τζιαί εγώ αποδέχουμαι τους γιατί επιτρέπουν μου να γράψω έτσι τίτλο στο ποστ τούτο.

Κατ' επέκτασην σκέφτουμαι πως το γάλάζιο πουλλί μπορεί να εν πιο ατομικό. Πως κάθε άθρωπος έσσιει το δικόν του. Για παράδειγμα ένος φίλου μπορώ να πώ με σχετική σιουρκά πως εν η πολυμάθεια. Έσσιει μιαν αξιοζήλευτη πείνα για γνώσεις. Πραχτικές τζιαί θεωρητικές. Άλλου, το πουλλί του ένι να μοιράζεται αγάπη τζιαί να θωρεί πως τούτη η αγάπη εξαργυρώνεται με χαμόγελα, ευγνωμοσύνη κλπ. Καλά των άλλων.. Το δικό μου? Περηφανέφκουμε πως έχω αυτογνωσία τζιαί πως ζω ευσυνείδητα, αλλά ενιξέρω πιον εν το γαλάζιο πουλλί μου. Τόσο λλίο ξέρω τον εαυτό μου τελικά? Ή ίσως εν πιο εύκολο να πουν οι άλλοι για μένα? Μπορώ να φανταστώ ένα περίπου τι πουλλί έχω(ακόμα μιλώ για το ίδιο θέμα μεν συγχυζούμαστε), αλλά τελικά μπορεί να ξέρω τί έννεν το πουλλί μου παρά τι ένι. Νομίζω έτσι ένι. Ξέρω πως το γαλάζιο πουλλί μου έννεν το χρήμα. Έννεν η επιτυχία εις βάρος των άλλων. Έννεν η διεκδήκηση. Έννεν η περιπέτεια. Έννεν η δόξα αν τζιαί η αναγνώριση εν κάτι που συμπαθώ. Έννεν, έννεν, έννεν. Τί ένι? Μπορεί ποττέ να μεν μάθω. Μπορεί μια αναζήτηση σαν τούτη να εν ανώφελη (τούτο υποψιάζουμαι). Μπορεί το γνώθει σ' εαυτόν να μεν μπορεί να περιοριστεί τόσο πολλά, τόσο τέλεια τζιαί ιδανικά. Μπορεί όμως αν υπάρχει να βρείς το μυστικό του τί καθορίζει τες αποφάσεις σου στη ζωή, που οδηγεί ο δρόμος που αναπόφευκτα ακολουθείς. Ας πούμε αν το πουλλί μου εν ο αλτρουισμός, εν θα εν ανάγκη να σπαταλήσω ενέργεια, χρόνο κλπ σε κάτι που με απομακρύνει που το πουλλί μου. Έν να αφοσιωθώ σε τζίνο. Ίσως να βοηθά να προσπαθήσω να το βρώ. Ίσως να μεν εν ένα αλλά πολλά πράματα που αλληλοεπιδρούν. Έν θα ήταν καλά να ήξερα πιο εν το δυνατό μου χαρτί?

Αν βασιστούμε στον Καζαντζάκη που εν δημιουργός της ιδέας, τότε το γαλάζιο πουλλί εν σίουρα σημαντικό. Τόσο όσο το κράτος για τους Ρωμαίους ή η ομορφιά για τους αρχαίους μας. Το να περιορίσεις τον εαυτό σου όμως σε ένα γαλάζιο πουλλί, όσο ρομαντικό τζιαί εξαίρετον ακούετε, ίσως να μεν εν βοηθητικό. Η ιστορία απέδειξε ότι όσο τζιαί να έλαμψαν οι πολιτισμοί που ανέφερε ο Καζαντζάκης, σε κάποιο βαθμό επεριοριστήκαν που τούτο. Καλή η ομορφιά, αλλά αρκετή? Μπα. Καλό το κράτος η οργάνωση, αλλά αρκετή? Η Νιρβάνα σίουρα ιδανική. Αλλά εφικτή? Αν ναι, και μετά? Ο Θεός καλός αλλά σε έναν κόσμο που οι αθρώποι μαθαίνουν να αμφισβητούν, θέλουν εφικτές απαντήσεις στα ερωτήματα τους, βομβαρδίζουνται που την επιστήμη(καλώς ή κακώς), που προσπαθεί να σκοτώσει την τελευταία πιθαμή ελπίδας, πίστης σε κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο, κάτι αναίμακτο, κάτι χωρίς DNA τζιαί λογική εξήγηση, πόσο παναθρώπινο ένι?

Τελικά πιστέφκω πως πρέπει να το δώ διαφορετικά. Οι πολιτισμοί ακολουθούν ένα δρόμο που πιστέφκουν εν ο ιδανικός για τζίνους. Που εν να τους οδηγήσει στην επιτυχία, την ευτυχία, την ολοκλήρωση, την ασφάλεια, την ισχύ. Όταν είδη αναπτυχθεί ο πολιτισμός, μπορείς να πείς.. Α! Το γαλάζιο πουλλί του εν η ομορφιά. Αν το ξέρεις που πριν εν χρήσιμο? Αλλάσσει κάτι? Αλλάσσει ο δρόμος. Νομίζω όι. Γι' αυτό τζιαί εμείς πρέπει να ακολουθούμε το δρόμο που εχαράκτηκε ειδικά για μας. Εν αναπόφευκτο να ακολουθήσουμε τον μοιραίο μας δρόμο ότι τζιαί να γίνει. Γιατί το γαλάζιο πουλλί μας εν ελεύθερο. Μπορεί να εμφανιστεί στιγμιαία σαν σε όνειρο πριν εξαφανιστεί στην σκοτεινιασούρα. Το πουλλί μας εν ελεύθερο γιατί εν του έχουμε ινία. Γιατί εμείς το πλάθουμε όπως εμείς πλάθουμε τους εαυτούς μας λόγω της εύπλαστης φύσης μας. Το ότι εν δύσκολο έν σημαίνει εν ακατόρθωτο. Σημαίνει ότι το πουλλί μας έσσιει μπρίο, έσσιει κότσια, αξία, αρχ..ια τζιαί πως για να το κουμαντάρις απαιτείται να τα έσσιεις τούτα τζιαί εσύ

Greek Idol Vs. Greek Idol σημιώσατε ένα

Μετά την φαρσοκωμωδία του Γκρίκ Άιντολ, τζιαί μετά που τον ομολογουμένως κακό τελικό, 2 πράματα μου εμείναν.

1. Οι Καλαμαράες αρέσκουνται στες υπερβολές τύπου: Είσαι ότι πιο φρέσκο υπάρχει στο χώρο, Τολμώ να πώ το τραγούδησες καλύτερα απο το ορίτζιναλ, Ήταν η καλύτερη εμφάνιση σε λάιβ όλων των εποχών, Για να σε ξεπεράσει η τάδε πρέπει να ξεπεράσει το σύμπαν. Αν σε άκουε ο τάδε νεκρός καλλιτέχνης θα δάκρυζε, Είσαι η νέα τάδε(ενώ η τάδε εν ακόμα ζωντανή).

2. Η ειρωνεία, του πως φέτος ήβραν κάτι το υποτιθέμενα σπουδαιότατο που τραουδά καλλίτερα που τη Βίσση ή ξέρω γω, που όμως του χρόνου εν να αντικατασταθεί που κάποιον άλλον (πιθανώς Κυπραίο), που εν να έχει τραγουδήσει καλλύττερα που οποιονδήποτε σε λάιβ τάλεντ σσιόου οπουδήποτε στον κόσμο, που εν να εν ο νέος τάδε κουλλουππού.

Τζιαί μετά διώ πας την Ελληνίδα Μόνικα, το νεξτ μπίγκ θίνγκ, που πολλοί αγαπούν να μισούν γιατί τολμά να κάμει κάτι καινούριο τζιαί άλλοι αγαπούν την επειδή το κάμνει ακριβώς τούτο. Που κανένας εν της είπε ότι εν η νέα τάδε, ούτε ότι ετραούδησε κάτι καλλίτερα που το ορίτζιναλ, ούτε ότι εν αξεπέραστη. Ακόμα τζιαί όταν μερικά δήθεν ολτέρνατιβ περιοδικά εβιαστήκαν να την χαρακτηρήσουν τον νέο Χατζηδάκη, ούτε αποκρίθηκε ούτε εζήτησε την βοήθεια του κοινού, ούτε έδειξε το βρατζίν της.Τζιαί χαμογελώ.

Καλέ μου άδοξε ήρωα

Καλέ μου άδοξε ήρωα Τίμη Παρίση-μη σώσω να τον δώ σε φασσιον σσιόου-. Τί έπαθες γιέ μου?

Καταρχάς μια προειδοποίηση. Για να κάψετε όσο πιο λλία εγκεφαλικά κύτταρα γίνεται δέτε το βίντεο που το 6'30" τζιαί μετά αφού τζιαμέ εν το ζουμί. Τούτο εγώ είχα την τιμή να το δώ απο τις ειδήσεις σε παρακαλώ του Σταρ (φυσικά).Με κάποιο δραματικό σίουρα χεντλάιν που μου διαφεύγει, κάτι του τύπου ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΖΑΜΑΝΦΟΥ, Ο ΠΑΡΙΣΗΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗ ΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ!!!!!!! ΤΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑ. Απ'ότι μπορώ να φανταστώ δηλαδή.

Ο λόγος τούτου του ποστ με το ανορθόδοξο βίντεο εν ο εξής. Θέλω να ρωτήσω και κατα συνέπεια να μάθω ως πότε καλέ μου άνθρωπε(α λα Βέγκος)πρέπει άδοξες τηλεπερσόνες, να εκμεταλλέφκουνται ένα τόσο ικανό τζιαί χρήσιμο, ιδανικά, μέσο για τα προσωπικά τους 5λεπτά δόξας που σφετερίζουνται με το ζόρι. Τζιαί ως πότε εν να τους δίνεται το βήμα που τα κανάλια τζιαί που συγκεκριμένες εκπομπές για να φκέννουν στο γυαλλί?

Μεν με παρεξηγήσετε. Όσο χρήσιμες θεωρώ εκπομπές τύπου Πρωταγωνιστές ή Το κουτί της Πανδώρας, άλλο τόσο χρήσιμες θεωρώ τες ψυχαγωγικές εκπομπές. Η διασκέδαση, το γέλιο, η χαρά, η λύπη, το δράμα εν μέσα στη ζωή μας τζιαί ο άθρωπος εζητούσε την δραματικοποίηση τζιαί τη διακωμωδία της ζωής του εξ ανέκαθεν. Με το θέατρο, τα τραούθκια, την ποίηση, ειδικά τη λυρική πιο παλιά, επροσπαθούσε να βάλει αλατοπίπερο στη δύσκολη, ρεαλιστική ζωή με τα συνηθισμένα βάσανα. Η σημερινή τηλεόραση κάμνει πολλά καλά τούτη τη δουλειά. Καλύτερα που κάθε άλλη εποχή. Προσωπικά ο συνδυασμός σοβαρού τζιαί σάτιρας, στυλ Λαζόπουλος, εν ιδανικός, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ανοίει το μμάτο του τζιαί ταυτόχρονα γελά, σσιέρετε τζιαί εν βαρκέται.

Το σημερινό infotainment εν μια προσπάθεια, πιστέφκω, να μεν χάσει το ενδιαφέρον του ο κόσμος ενω του λαλείς τα απαραίτητα σοβαρά θέματα. Πολλοί το επαρεξηγήσαν στην τηλεόραση, αλλά κανένας όσο το Σταρ, τζιαί με τόσες δραματικές συνέπειες. Εν θα μπώ πολλά βαθκειά στο θέμα όμως. Ο καθένας βάλλει τη λογική του τζιαί τραβά την προσωπική του γραμμή ως τζιαμέ που αντέχει η κράση του. Τζιαί για να αλαφρύνω τούτο το ποστ (στην΄απίθανη περίπτωση που εν το έκαμε το βίντεο στην αρχή), είπα να γράψω τη συνηθισμένη συνταγή που φαίνεται ν' ακολουθούν στην ζωή πολλοί για να αναδυθούν στην τηλεοπτική επιφάνεια που την αφάνεια που τόσο τους ενοχλεί. Για χάρην ευκολίας, χωρίζω τους μα'ι'τανούς σε πλατύφυλλους(αποδεχτά όμορφους) και σγουρούς (αποδεχτά συνηθισμένοι).

Πλατύφυλλοι/ες: Περσόνες τύπου Τζούλια Αλεξανδράτου. Όμορφοι, χαζοί, εν να εκμεταλλευτούν, κάποιαν ευκαιρία που εν να τους δωθεί για να φκούν εις τα κανάλια να σχολιάσουν, προτιμότερο καυστικά το τί έγινε. Τέθκοια ευκαιρία μπορεί να εν ξαφνική αποχώρηση που ριάλιτι, σκάνδαλο για ροζ υπηρεσίες, φήμες πέρι άδικης παραγκώνισης σε διαγωνισμό ομορφιάς κλπ. Που τζιαμέ τζιαί μετά ξεκινά το σήκωμα του σταυρού της διασημότητας. Πάντα στο ίδιο κανάλι, αλλά σε διαφορετικές εκπομπές. Αποκορύφωμα καριέρας, να πει ο Λιάτσος στες ειδήσεις του Στάρ: Σοκ προκάλεσε με τις δηλώσεις της η Πλατύφυλλη προκαλόντας αντιδράσεις.

Σγουροί/ές: Περσόνες τύπου Χρίστος απο Γκρικ Αιντολ, Ψωμιάδης, Τίμης Παρίσης, κακή ώρα. Όμορφους εν τους λαλείς όσο τζιαί να εν το beauty in the eye of the beholder. Γίνονται γνωστή με το ζόρι, μέσα που καυγάδες, μέσα που την εκπομπή της Αννίτας Πάνια, ή μέσω αυτοπροβολής, κηρύσσωντας τον εαυτό τους, Ελληνίδα σταρ, Εθνικό σταρ, Εθνική φωνή της Ελλάδας, αγνό λαικό παιδί, συγκενής κάποιου νεκρού σταρ εξωτερικού. Αποκορύφωμα καριέρας: Απόπειρα αυτοκτονίας, μαλλιοτράβηγμα σε ζωντανή εκπομπή, κλείσιμο σε φυλακή, πλαστική εγχείρηση, κλείσιμο σε ψυχιατρική κλινική, ροζ βίντεο. Οτιδήποτε φτάνει να σε πιάει στο στόμα του ο κόσμος τζιαί να σου κάμει αφιέρωμα το Φώτης και Μαρία Λάιβ.

Το πόιντ τού ποστ(ναι υπάρχει), εν ότι είμαστε αθρώποι που επεράσαμε σσίλια βάσανα για να έρτουμε να σταθούμε δαμέ που είμαστε. Οι πιο πολλοί ζούμεν τίμια, φτύνουμεν αίμα, ανεχούμαστε πράματα τζιαί καταπίνουμε ούλλα τα φαρμάτζια που μας ποτίζουν. Πονούμε, αλλά συνεχίζουμε να γελούμε τζιαί να αγαπούμε. Πειράζουν μας αλλά εν σσίφκουμε την κκελλέ. Γράφουμε μπλογκς, ή φωνάζουμε, αντιδρούμε, τζιαί παλέφκουμε. Θωρούμε ειδήσεις τζιαί πονούμε τον τόπο μας, αλλά γελούμε μετά με την Αίγια τζιαί ξέρουμε πως ούλλα εν να παν καλά. Πως εν να γεράσουμε ευτυχισμένοι, τίμιοι τζιαί αθρώποι δυνατοί, με την κκελλέ ψηλά, τζιαί το μέτωπο μας καθαρό. Αιματωμένο μπορεί αλλά καθαρό σίουρα. Αξίζουμεν εμείς να μας συμπεριφέρεται το Στάρ τζιαί το κάθε Σταρ με τούντην αναίδεια? Με τούντην έλλειψη σεβασμού. Αξίζουμεν να μας υποτιμούν? Να μας μαννέφκουν τζιαί να μας κλείουν τα μμάθκια? Να βασίζουν την επιτυχία τους στες ράσσιες μας? Να μπορούν να μας ανηψώσουν, να μας δώκουν δύναμη, θάρρος, γνώσεις, γέλιο αγνό τζιαί κλάμα αγνότερο, κλάμα εξ ουρανού, να μπορούν να μας κάμουν να δούμε δίπλα μας τον παππού τζιαί τη γιαγιά μας , τη μάνα μας, την αρφή μας τζιαί να πούμε δόξα σει που εν δίπλα μου, δόξα σει που ζώ τζιαί που αναπνέω, που πονώ τζιαί που αγαπώ, τζιαί αντί τούτου να μας δείχνουν μαλακίες τζίαί να μας ναρκώνουν με τα κόμπλεξ τζιαί τες ελαφρότητες τους? Καλέ μου άδοξε ήρωα, είσαι εσύ αναγνώστη μου, που στα σσιέρκα σου κρατάς τη ζωή τζιαί όι το τηλεκοντρόλ, που ξυπνάς τζιαί ζεις τίμια, που τα λεφτά που βαστάς έγίναν με τον ιδρώτα τζιαί τον κόπο σου, με την επιμονή τζιαί την γαιδουρίσια την υπομονή σου, που εν καρτεράς την τηλεόραση να σου πει ποιος είπε, ούτε το μπράβο των βαρβάρων για να συνεχίσεις στον δρόμο σου.

Ο Καζατζάκης στα δημοτικά σχολεία

Να ξεκαθαρίσω. Όι ο πραγματικός Καζαντζάκης, γιατί όπως ξέρετε εν νεκρός άρα εν να ήταν απλά φοητσιάρικο. Εννοώ το έργον του. Για κάποιο λόγο έκαμε μου τεράστια θετική εντύπωση. Ίσως επειδή θκεβάζοντας για πρώτη φορά την εισαγωγή του 'Ταξιδεύοντας' στην Αγγλία επήρα ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου του αθρώπου τούτου. Μια εισαγωγή που σε αιχμαλωτίζει που τες πρώτες λέξεις:

"Θες δε θες, αντικρύζοντας χοχλακιστά, ακαταστάλαχτα ακόμα πάθη, θα φανερώσεις τη γνώμη σου, και η γνώμη σου αυτή, όποια και να' ναι, θα εξαγριώσει τους αντιθέτους. Κι αν προσπαθήσεις, δημιουργώντας με αφιλοκέρδεια και μόχτο, μεγάλη απόσταση καιρού και τόπου να δεις και να κρίνεις, τότε πια θα σου ριχτούν μανιασμένα και τα δύο αντίμαχα στρατόπεδα.........

.........Η Δυσκολία στάθηκε πάντα στη ζωή ο μέγας ερεθισμός που ξυπνάει και κεντρίζει όλες μας τις ορμές, καλές και κακές, για να πηδήξουμε το εμπόδιο που υψώθηκε ξαφνικά μπροστά μας κι έτσι, επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμες, που αλλιώς θα ύπνωναν ή θα ενεργούσαν σκόρπια κι ανόρεχτα, φτάνουμε κάποτε πολύ μακρύτερα απ΄ότι ελπίζαμε. Γιατί οι επιστρατευόμενες δυνάμες δεν είναι μοναχα δικές μας, ατομικές, μήτε μονάχα ανθρώπινες. Στη φόρα τούτη που παίρνουμε για να πηδήξουμε, ξαμολύνουνται μέσα μας τρισυπόστατες δυνάμες: ατομικές, πανανθρώπινες, προανθρώπινες. Στη στιγμή που συσπειρώνεται ο άνθρωπος σαν ελατήριο για να επιχειρήση το πήδημα, ολάκερη, μέσα μας, η ζωή του πλανήτη παίρνει φόρα...."

Το μεγαλείο το οποίο προανέφερε εν έντονο σε ούλλο του το έργο τζιαι στη ζωήν του ολόκληρη. Ένας άθρωπος που περιγράφει με ειλικρίνεια , τραγικότητα, ρεαλισμό, χωρίς φανφάρες τζιαί με μια διαχρονικότητα ανατρισσιαστική τες σκέψεις του τζιαί που διά την εντύπωση ενός γενναίου αντι-ήρωα που προτιμά να γυρίσει το μάγουλο παρά να γεμώσει με αίμα τα χέρια που το εδωθήκαν για να αγκαλιάζει τζιαί όι για να σκοτώνει.

Τούτος ο σπουδαίος άνθρωπος θα γίνει κομμάτι νέων παιθκιών σε 4 σχολεία στην Ελλάδα που τόσο Δημοτικό ακόμα. Ανάμεσα στη λογοτεχνία που θα μαθαίνουν, επιλέγηκε ο Ν.Καζαντζάκης τζιαί εν μπορώ παρά να ανακουφιστώ που μερικοί αθρώποι εν να σμιλεφτούν που τα λόγια σπάνιου πλούτου τζιαί ειλικρίνειας του Καζαντζάκη. Ήταν ένας ποιητής, γλύπτης της πσισσίης όπως πλέον εν υπάρχουν. Αγγίζει σε με μια αμεσότητα που όσοι εθκεβάσαν Κοέλο καταλαβένουν, αλλά με μιαν ειλικρίνεια τζιαί ένα ρεαλισμό που διαφεύγει του Κοέλο. Με μιαν απλότητα που εν βρίσκεις πουθενά τζιαί με ένα μήνυμα τρανταχτό σαν τες βουβουζέλες στη Νότια Αφρική.

Εν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο δώρο για τα μωρά που εν να έχουν την τύχη να γνωρίσουν το έργο του Καζαντζάκη που τόσο νεαρή ηλικία. Τζιαί ιδιαίτερα σε μιαν εποχή που πασχίζουμε να μαγαρίσουμε τες πσισσιές που εμείναν αθώες με το δηλητήριο που μας εκατέστρεψε τζιαί εμάς.

"Ανθολόγιο με αποσπάσματα από το έργο του μεγάλου Κρητικού δημιουργού, Νίκου Καζαντζάκη, παρουσίασε χθες η Νομάρχης Ηρακλείου, κ. Βαγγελιώ Σχοιναράκη – Ηλιακή στο 6ο Γυμνάσιο Ηρακλείου.Το ανθολόγιο εξέδωσε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου σε συνεργασία με την Ένωση Φιλολόγων Νομού Ηρακλείου, απευθύνεται σε μαθητές Γυμνασίου και των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου και πρόκειται να διανεμηθεί στους μαθητές όλων των σχολείων του Νομού. Η Νομαρχιακή Αρχή Ηρακλείου από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε έχει πραγματοποιήσει πολλαπλές δράσεις για τη διάδοση του έργου του μεγάλου Κρητικού δημιουργού.

Το βιβλίο αυτό έχει παρουσιαστεί σε τέσσερα σχολεία: στα Καλύβια Αττικής, στα Μουδανιά Χαλκιδικής, στο Κολέγιο Αθηνών και στα Εκπαιδευτήρια Γείτονα.Αξιοποιείται σαν παιδαγωγική πρόταση ανάγνωσης και πρώτης προσέγγισης στη ζωή και στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Συνοδεύεται από αποσπάσματα έργων του μεγάλου Κρητικού."

http://www.amis-kazantzaki.gr./

Ούλλα τούτα χαροποιούν με γιατί ελπίζω πως με τούτην την κίνηση εν να δωθεί το μήνυμα πως οι δασκάλοι έχουν ένα αγνότατο μεν, ακατέργαστο δε υλικό στα σσιέρκα τους. Αν δεν τον πλάσουν με τα σωστά υλικά, το αποτέλεσμα εν αποτρόπαιο τζιαί μοιραία άχρηστο τζιαί καταδικασμένο. Με τα σωστά υλικά εν να δημιουργήσουν αθρώπους που εν να ξέρουν να ζουν "όχι μόνο με σεβασμό, παρά και με μια παράνομη, αλλόκοτη αγάπη.". Που εν να ξέρουν "το απλούστατο τούτο: πως όλοι είναι κρυφοί συνεργάτες και μάχονται γιατον ίδιο μεγάλο σκοπό"

Τζιαί ίσως μια μέρα, μετα που πολλά χρόνια, ένα που τζίνα τα μωρά που μαθαίνουν τωρά Καζαντζάκη να κλείσει τα μμάθκια του σε έναν άδολο κρεβάτι τζιαί να σκεφτεί...ΕΙΜΑΙ ΛΕΦΤΕΡΟΣ.

Ολάν, ντε τζιαί σιόρ.

Το λοιπόν, ούλλα εξεκινήσαν μιαν ωραία βραδυά στες Φοικικούες. Ένας φίλος στρατιώτης μισός Εγγλέζος(που τη μερκά της μάνας του) τζιαί μισός Κυπραίος αλλά πιο Εγγλέζος, εμιλούσεν μας για τον στρατό. Τον τελευταίο τζιαιρό΄, ανέπτυξε σαν άμυνα 'εναντίων' των άλλων Κυπραίων που τον αποφεύγουν επειδή εγγλεζοδείχνει τζιαί μιλά σπασμένα μεν καλά δε ελληνικά/κυπριακά την υπερβολικά χωρκάτικη διάλεκτο του τύπου Πάφος τζιαί βάλε.

Μεν παρεξηγήσετε αν έσσιει κάποιον που του αρέσκουν τα κυπριακά είμαι εγώ (ρόδα της οργής οέο) τζιαί εν θα ελαλούσα όι στο να τη μαθαίνουμε τζιαί στα σχολεία. Ο λόγος που γράφω στο μπλόγκ μου τούτη την ιστορία που φαίνεται ότι εν πάει πούποτε εν επειδή τούτος ο φίλος όι μόνο εν σαν την ρώσικη ρουλέτα που τα μιλά (λαλεί της τύχης τζιαί αν του κάτσει τζιαί κολλά τζίνο που εν να πεί καλός, αν όι πέρνει μας τζιαί σηκώνει μας τζιαί γυρέφκουμε να δούμε ίνταν που μας εφάτσσισε), αλλά έχασε τζιαί το πόιντ.

Με τούτο εννοώ ότι το να σύρνεις ένα ολάν σε κάθε δεύτερη λέξη τζιαί να στρεσάρεις το 'ο' ενώ ταυτόχρονα η γλώσσα σου γυρίζει το 'λ' αγγλιστί, τζιαί να σύρνεις τζιαί ένα σιόρ τζιαί ένα ε πάμεντε τζιαχαμέ ρε κοπέλλια('λ' αγγλιστί), εν σε κάμνει πιο κυπραίο που πρίν τζιαί για μένα εν ο λάθος τρόπος να πλασαριστείς σε μια παρέα. Τούτος ο φίλος εν καταλάβει ότι με το να μιλά τα άσυλα κυπριακά εν τόσο κυπραίος όσον εγώ εγγλέζος αν μιλώ τα ππόσς τα εγγλέζικα τύπου βασίλισσα ελισάβετ.

Κυπραίος είσαι άμαν για σένα εν γνώριμη η γεύση του μαχαλλεπιού το καλοτζιαίρι. Κυπραίος είσαι άμαν έφαες πουρέκκια που μόλις τωρά εγίναν. Κυπραίος είσαι άμαν τα κυπριακά σου έν τα εξεσκόνισες λόγω αίγιας φούξιας αλλά επειδή εμιλούσεν σου τα η γιαγιά σου που το χωρκό. Κυπραίος είσαι άμαν έν να επάλεφκες για να υπερασπιστείς το συνδυασμό χαλλούμι-παττίχα. Κυπραίος είσαι άμαν ξέρεις ήνταν που εν ο μισσιαρός τζιαί ειδικά άμαν είδες τζιόλας ένα. Κυπραίος είσαι άμαν ξέρεις τι σημαίνει να τρώεις οφτόν με κρεμμύι. Κυπραίος είσαι άμαν μιλάς έξω που τα δόντια τζιαί είσαι έξω καρκιά ακόμα τζιαί αν παρεξηγήσαι. Κυπραίος είσαι να μπαίνεις σε έναν τόπο τζιαί να νιώθεις σαν το σπίτι σου δίχως καθωσπρεπισμούς αλλά να ξέρεις τζιαί ως που σε πέρνει. Κυπραίος είσαι άμαν έσσιεις τουλάχιστον ένα συγγενή με Αλτσχάιμερ. Κυπραίος είσαι άμαν επίες σε κυπριακό γάμο τζιαί κρυφά άρεσε σου. Κυπραίος είσαι άμαν πονείς τζιαι αγαπάς τούντον τόπο πον καμένος τζίαί εν θωρεί ποττέ δροσιά.

Τούτος ο φίλος ουδέποτε είδεν τη πσισσιή της Κύπρου τζιαί ουδέποτε εσεβάστηκε(πόσο μάλλον να αγαπήσει) την ιδιαιτερότηταν των Κυπραίων. Η αγάπη του για τη Κύπρο ξεκινά τζιαί τελειώνει στη σσιεφταλιά. Έκαμεν την επιλογή να αγαπά την Αγγλία τζιαί εν το εκατάλαβε. Εν καταλάβει την κουλτούρα μας τζιαί οτιδήποτε κυπριακό εν για τζίνον εξωγήινο τζιαί ακατανόητο. Ότι εμείς κρατούμε μέσα μας σαν φυλαχτό τζίνος ποττέ εν το εκαταδέχτηκε.

Πριν τελειώσω με το μπλόγκ να πώ ότι ένεν υπεχρεωμένος κάθε ένας που ο ένας του γονιός εν που αλλού να αγαπά την Κύπρο, αλλά ούτε ότι απαγορεύεται να την αγαπά ή ότι εν καταδικασμένος να μεν καταλάβει ποττέ τι εστί πραγματικά Κύπρος. Έχω φίλους άλλους που εν μισοί εγγλέζοι τζιαί έχουν ταττού την Κύπρο, έχω φίλη μισή Βιετναμέζα που όσα είπα πριν ότι σημαίνουν 'Κυπραιοσύνη' ξέρει τα, αγαπά τα τζιαί κουβαλά τα μέσα της όπως κανένας άλλος.

Τούτος όμως ο φίλος που προσπαθεί να χτίσει μιαν κίβδηλη Κυπριακή ταυτότητα ποττέ εν εκαταδέχτηκε τζίνο που τωρά τόσο απεγνωσμένα ζητά λόγω συμφερόντος.

Αντι-Ποίηση

Τζίινο που μ' αρέσκει με την ποίση εν το πλέιφουλνες της. Μόνο στην ποίηση μπορείς δικαιολογημένα να παίξεις με την γλώσσα. Λέξεις που εν εύηχες μαζί αλλά εν φκάλλουν κάποιο νόημα μπορούν να μπούν μαζί στην ποίηση. Η ομοιοκαταληξία εν μόνο ένα "παιχνίδι". Ο αριθμός των συλλαβών άλλο. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου η ποίηση εν πρέπει να παίρνει ιδιαίτερα σοβαρά τον ευατό της. Η γλώσσα, με τους σσίλιους κανόνες τζιαί τες οδηγίες, ή γλώσσα που μαθαίνουμε για χρόνια στο σχολείο πριν την μάθουμε τέλεια, η γλώσσα που εν τόσο σημαντική η χρήση της τζιαί γι' αυτό τεράστιας σημασίας να την χρησιμοποιούμε σωστά, στα σσιέρκα της ποίησης γίνεται παιχνίδι. Κάποτε κάθεται στο στομάσσι μου η ποιήση, ειδικά άμαν εν που τζίνους που όπως είπα παίρνουν την πιο σοβαρά απ' ότι πρέπει, αλλά εχτώς που τζίντες περιπτώσεις που φκάλλω τσούννες, βρίσκω την υπέροχη για τζίντην ελευθερία που προσφέρει. Κάτι σαν το μπλόγκ μου. Αν θα το παρομοιάσω με την ποίηση, τότε ο λόγος που μου αρέσκει εν επειδή ούλλα τα άλλα μέσα επικοινωνίας (τίβα, ράδιο, εφημερίδες, περιοδικά) έν επιχειρήσεις. Κάποιος έσσιει κάτι να κερδίσει στο τέλος της μέρας τζιαί τούτο υπονοεί ότι το τι λαλούν, κάμνουν τζιαί σκέφτουνται εν τζίνο που ορίζει ο μάστρος με τα ριάλια μες την πούγκα.΄Άρα όπως τζιαί η γλώσσα, τα Μ.Μ.Ε. εχτώς του ίντερνετ, εν σοβαρή υπόθεση, έσσιει κανόνες, πρέπει τζιαί μή, ντους και ντόντς(dos, dont's) που ούλλο τζιαι αποχτούν πιο πολλή βαρύτητα, όταν εμείς είμαστε στη φάση που θέλουμε πιο πολλή ελευθερία. Λόγου, σκέψεις, αντίληψης τζιαί ερμηνείας. Εν θέλουμε κρυφά μηνύματα τζιαί οδηγίες, μια γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουμε, εν θέλουμε ετικέτες τζιαί κώδικες καλής συμπεριφοράς(τούτος εν τζιαί ο λόγος που μου αρέσκει να έσσιει βρισιές η ποίηση-με μέτρον τζιαί όι προσποιητικά).
Θέλουμε την αλήθκεια γυμνή, θέλουμε να την ακούσουμε τζιαί να τη σχολιάσουμε, τζιαί να λαλούμε τα πράματα με το όνομα τους χωρίς μάσκες. Χωρίς προσποιήσεις, τρίπλες τζιαί ψεφκιές. Με άλλα λόγια με μιαν ποίηση ωμή, που πέρνει κκελλέες, χωρίς ρητορική, με την φιλοσοφία του απλού αθρώπου που εσκαλίστηκε που τα χρόνια, τες εμπειρίες τζιαί τα λάθη, με μια ποίηση, καθόλου μα καθόλου ποιητική.