Ολάν, ντε τζιαί σιόρ.

Το λοιπόν, ούλλα εξεκινήσαν μιαν ωραία βραδυά στες Φοικικούες. Ένας φίλος στρατιώτης μισός Εγγλέζος(που τη μερκά της μάνας του) τζιαί μισός Κυπραίος αλλά πιο Εγγλέζος, εμιλούσεν μας για τον στρατό. Τον τελευταίο τζιαιρό΄, ανέπτυξε σαν άμυνα 'εναντίων' των άλλων Κυπραίων που τον αποφεύγουν επειδή εγγλεζοδείχνει τζιαί μιλά σπασμένα μεν καλά δε ελληνικά/κυπριακά την υπερβολικά χωρκάτικη διάλεκτο του τύπου Πάφος τζιαί βάλε.

Μεν παρεξηγήσετε αν έσσιει κάποιον που του αρέσκουν τα κυπριακά είμαι εγώ (ρόδα της οργής οέο) τζιαί εν θα ελαλούσα όι στο να τη μαθαίνουμε τζιαί στα σχολεία. Ο λόγος που γράφω στο μπλόγκ μου τούτη την ιστορία που φαίνεται ότι εν πάει πούποτε εν επειδή τούτος ο φίλος όι μόνο εν σαν την ρώσικη ρουλέτα που τα μιλά (λαλεί της τύχης τζιαί αν του κάτσει τζιαί κολλά τζίνο που εν να πεί καλός, αν όι πέρνει μας τζιαί σηκώνει μας τζιαί γυρέφκουμε να δούμε ίνταν που μας εφάτσσισε), αλλά έχασε τζιαί το πόιντ.

Με τούτο εννοώ ότι το να σύρνεις ένα ολάν σε κάθε δεύτερη λέξη τζιαί να στρεσάρεις το 'ο' ενώ ταυτόχρονα η γλώσσα σου γυρίζει το 'λ' αγγλιστί, τζιαί να σύρνεις τζιαί ένα σιόρ τζιαί ένα ε πάμεντε τζιαχαμέ ρε κοπέλλια('λ' αγγλιστί), εν σε κάμνει πιο κυπραίο που πρίν τζιαί για μένα εν ο λάθος τρόπος να πλασαριστείς σε μια παρέα. Τούτος ο φίλος εν καταλάβει ότι με το να μιλά τα άσυλα κυπριακά εν τόσο κυπραίος όσον εγώ εγγλέζος αν μιλώ τα ππόσς τα εγγλέζικα τύπου βασίλισσα ελισάβετ.

Κυπραίος είσαι άμαν για σένα εν γνώριμη η γεύση του μαχαλλεπιού το καλοτζιαίρι. Κυπραίος είσαι άμαν έφαες πουρέκκια που μόλις τωρά εγίναν. Κυπραίος είσαι άμαν τα κυπριακά σου έν τα εξεσκόνισες λόγω αίγιας φούξιας αλλά επειδή εμιλούσεν σου τα η γιαγιά σου που το χωρκό. Κυπραίος είσαι άμαν έν να επάλεφκες για να υπερασπιστείς το συνδυασμό χαλλούμι-παττίχα. Κυπραίος είσαι άμαν ξέρεις ήνταν που εν ο μισσιαρός τζιαί ειδικά άμαν είδες τζιόλας ένα. Κυπραίος είσαι άμαν ξέρεις τι σημαίνει να τρώεις οφτόν με κρεμμύι. Κυπραίος είσαι άμαν μιλάς έξω που τα δόντια τζιαί είσαι έξω καρκιά ακόμα τζιαί αν παρεξηγήσαι. Κυπραίος είσαι να μπαίνεις σε έναν τόπο τζιαί να νιώθεις σαν το σπίτι σου δίχως καθωσπρεπισμούς αλλά να ξέρεις τζιαί ως που σε πέρνει. Κυπραίος είσαι άμαν έσσιεις τουλάχιστον ένα συγγενή με Αλτσχάιμερ. Κυπραίος είσαι άμαν επίες σε κυπριακό γάμο τζιαί κρυφά άρεσε σου. Κυπραίος είσαι άμαν πονείς τζιαι αγαπάς τούντον τόπο πον καμένος τζίαί εν θωρεί ποττέ δροσιά.

Τούτος ο φίλος ουδέποτε είδεν τη πσισσιή της Κύπρου τζιαί ουδέποτε εσεβάστηκε(πόσο μάλλον να αγαπήσει) την ιδιαιτερότηταν των Κυπραίων. Η αγάπη του για τη Κύπρο ξεκινά τζιαί τελειώνει στη σσιεφταλιά. Έκαμεν την επιλογή να αγαπά την Αγγλία τζιαί εν το εκατάλαβε. Εν καταλάβει την κουλτούρα μας τζιαί οτιδήποτε κυπριακό εν για τζίνον εξωγήινο τζιαί ακατανόητο. Ότι εμείς κρατούμε μέσα μας σαν φυλαχτό τζίνος ποττέ εν το εκαταδέχτηκε.

Πριν τελειώσω με το μπλόγκ να πώ ότι ένεν υπεχρεωμένος κάθε ένας που ο ένας του γονιός εν που αλλού να αγαπά την Κύπρο, αλλά ούτε ότι απαγορεύεται να την αγαπά ή ότι εν καταδικασμένος να μεν καταλάβει ποττέ τι εστί πραγματικά Κύπρος. Έχω φίλους άλλους που εν μισοί εγγλέζοι τζιαί έχουν ταττού την Κύπρο, έχω φίλη μισή Βιετναμέζα που όσα είπα πριν ότι σημαίνουν 'Κυπραιοσύνη' ξέρει τα, αγαπά τα τζιαί κουβαλά τα μέσα της όπως κανένας άλλος.

Τούτος όμως ο φίλος που προσπαθεί να χτίσει μιαν κίβδηλη Κυπριακή ταυτότητα ποττέ εν εκαταδέχτηκε τζίνο που τωρά τόσο απεγνωσμένα ζητά λόγω συμφερόντος.