Τζιαμέ που περιμένεις το μάννα, έρκεται το κλάμα, τζιαι τζιαμέ που προετοιμάζεσαι για κλάμα, έρκεται το μάννα. Το μόνο που μεινίσκει τελικά εν να ζεις τζιαι να γελάς. Τζιαί το κλάμα του Θεού ένι.















































Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο θεός των μικρών πραγμάτων

Μερικές φορές γίνουνται πράματα που μας κάμνουν να παραμελούμε ότι αγαπούμε. Ότι έσσει σημασία. Λαλούμε στους εαυτούς μας ότι τζαί τούτο που κάμνουμε εν σημαντικό, ότι πρέπει να έχουμε προτεραιότητες, ότι, ότι, ότι. Η ουσία εν ότι στο τέλος της ημέρας εβουρούσαμε σαν τους πελλούς κοιτάζοντας χαμέ, επαρακαλούσαμε –με λλίες τύψεις, να μεν έβρεσσιε για να γίνει η μέρα μας λλίο πιο εύκολη, επροσπεράσαμε τον άθρωπο που μας αρέσκει κρυφά χωρίς ένα γειά ή ένα χαμόγελο, έστω τζαί αν τζίντην ώρα επονήσαμε που μέσα μας, εμιλήσαμε 2 λεπτά κλεφτά με τον παπά μας γιατί «Σόρι παπά, έχω μάθημα», ενευριάσαμε με τα πατημενα φύλλα χαμέ που γλιστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ.

Είμαστεν όμως αθρώποι, τζαί αρέσκει μας να νιώθουμε ότι βουρούμε, ότι έχουμε να φτάσουμε κάπου, να είμαστε στην ώρα μας, να κάμουμε τζίνο που πρέπει, τζαί να το κάμουμε καλά -για μας όι για τους άλλους, να προσπερνούμε με χάρη τζαί αδιαφορία άλλους αθρώπους που περπατούν νωχελικά γιατί εμείς έχουμε να πάμε κάπου. Τζαί τούτο έννεν κακό. Εν αθρώπινο. Αρέσκει μας το μπράβο. Όι το Καβαφικό, το αδιάφορο τζαί το ψεύτικο της σατραπείας. Τζίνο της περηφάνειας, τζίνο που εν να δώκεις εσύ του εαυτού σου στο τέλος της ημέρας που επήαν ούλλα καλά.

Πάλε όμως τελειώνει η μιά μέρα με το μπράβο της τζαί ξεκινά ή άλλη προς μια νέα αναζήτηση του μπράβο.

Έσσιει φορές όμως που τούτο αλλάσσει. Γλυκανίσκει τον δειν σου. Θωρείς πως ο άθρωπος εννεν μόνον για να προσπερνά δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη τον δίπλα του, αλλά για να εκπληρώνει τζίνον των ποιο ωραίων σκοπών του, του να ένι ο θεός των μικρών πραγμάτων. Τίτλος κλεμμένος βέβαια που βιβλίο, αλλά νομίζω η συγγραφέας πρέπει να τον εσσύλαβε σε μια στιγμή πανανθρώπινης έμπνευσης όι προσωπικής περισυλλογής, τζαί νιώθω ταιρκάζει απόλυτα για να τον χρησημοποιήσω.

Ο θεός των μικρών πραμάτων. Τζίνων που προσπερνουμε δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη, μαζί με τους αθρώπους, τζίνων που αγαπούμε αλλά παραμελούμε για ένα μπράβο, τζίνων που μας κάμνουν να λαλούμε ότι, ότι, ότι για να δικαιολογηθούμε. Το μπράβο, εστέρησε μου πολλές αγκαλιές. Εστέρησε μου την αγάπη, ή την απάτη της αγάπης. Το μπράβο που έδωκα του εαυτού μου ελησμόνησα να το δώκω τζιαμέ που πρέπει. Σε τζίνα τα μικρά, τα απλά, τα διακριτικά, που εν μιλούν αλλά εν τζιαμέ, όπως ένας καλός φίλος, τζίνα που χωρίς πομπώδη λόγια τζαί παρελάσεις εν πάντα μα πάντα τζιαμέ για σένα, είτε με πτυχίο είτε χωρίς, είτε με επιτυχία ή δίχως. Τζίνη η βροσσίη που καταριέσαι εν τζιαμέ για σένα. Εν τζιαμέ για Σενα. Τζαι εν θα σταματήσει ώσπου να την προσέξεις, τζαί ακόμα τζαί όταν κρυφτείς σπίτι σου, εν να διά πας το παράθυρο για να την προσέξεις. Τζαί όταν τζιλά πας το ζεστό σου παράθυρο εν να μοιάζει επίτηδες με δάκρυα, άμπας τζαί χτυπήσει καμιάν αρχέγονη χορδή τζαί καταλάβεις ότι εν για σένα που ππέφτει, για Σενα. Τζαί τζίντα φύλλα που πατάς, τί άλλο πρέπει να κάμουν για να δείς το χρυσοκαφέ χαλί που απλώσαν για σένα. Για Σένα. Γλυστρούν τζαί κάμνουν σκουίκ σκουίκ. Τα φύλλα, ρε, μιλούν σου τζαί φέφκεις που το πεζοδρόμιο για να μεν τα ακούεις. Τζαί το νερό μπαίνει μες τα παπούτσια σου τζαί σκέφτεσαι, την ώρα τζαί την στιγμή, α. Τζαί το νερό εν μαζί σου ως το τέλος της ημέρας. Για Σένα.

Τζαί προσπερνάς τα, τζαί προσπερνάς τα, τζαί μαζεύκεις μπράβο τζαί το είναι σου γεμώνει μπράβο. Τζαί τα μπράβο πνίουν σε, τζαί εν ξέρεις τί να τα κάμεις. Πού να τα δώκεις, αφού ούλλους τζαί ούλλα προσπερνάς τα δήθεν αδιάφορα τζαί με χάρη. Τζαί θεός των μικρών πραμάτων γίνεσαι μόνο άμαν εν να φκάλεις καμιά φωτογραφία τζαί εν να δώκεις επιτέλους σημασία να έσσιει ωραία δέντρα που πίσω τζαί να πατάς τα φύλλα γιατί το καφέ που κάτω εν πιο ωραίο που το γκρίζο του δρόμου.

Μα η βροσσίη εν θα σταματά ώσπου να τη δείς. Ο ήλιος εν να σε βράζει ώσπου να γυρίσεις πάνω του, τα φύλλα εν να κάμνουν σκουίκ σκούικ ώσπου να αρκέψεις να χαμογελάς, τα δάκρυα στο παράθυρο εν θα στερέψουν άμαν έσσιεις την κουρτίνα σου κλειστή, τα περιστέρκα εν να παρετήσουν να πετούν μες τα μούτρα σου για να τα προσέξεις μόνο όταν τζίνα τα εγωιστικά μπράβο, φκάλεις τα προς τα έξω σε μιαν άλλην μορφή, τζίνη του ευχαριστώ. Γιατί το μπράβο, εν η μαύρη μεριά του ευχαριστώ. Ευχαριστώ που είσαι δαμέ για μένα, που ανθίζεις για μένα, που είσαι τα δάκρυα που τζιλούν στο παράθυρο μου τζαι πότε πότε αγγίζουν μιαν ευαίσθητη, αρχέγονη χορδή. Σκουίκ σκουίκ.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Λεμόνια

Ο χυμός του λεμονιού περιέχει περίπου 5% κιτρικό οξύ, το οποίο δίνει στα λεμόνια τη χαρακτηριστική ξινή τους γεύση και pH από 2 μέχρι 3, είπε μου η Βικιπαίδεια. Ανήκει στην ομάδα των εσπεριδοειδών, τζαί εν ο καρπός του υβριδικού δέντρου λεμονιά, είπε μου μετά.

Εγώ ξέρω το σαν όξινο, τζίτρινο, που οι ανθοί του μυρίζουν ωραία τζαί φυτρώνει στην αυλή του παππού μου. Βάλλουμεν το στο φαγητό μας, στην τασσήν, πας το κρέας το ψάρι τζαί αν δεν μας αρέσκει το ξύδι, στη σαλάτα. Ο Σάντρη Λυσάντρου έμαθε την κυπριακή οικογένεια να το χρησιμοποιά τζαί στα γλυκίσματα ειδικά το ξύσμα.

Πρόσφατα έμαθα στην κιθάρα ένα τραούδι, το Somewhere over the rainbow. Σε κάποια φάση λαλεί: when trouble melts like lemon drops. Για όσους εν λλίο σκουριασμένα τα αγγλικά τους, λαλεί όταν ο πόνος λιώνει σαν κουφέττες λεμονιού.Ενέπνευσε με τζαί όταν ήβρα σε έναν τόπο καραμέλλες λεμονιού, εγόρασα τζαί έβαλα τες σε ένα ποτήρι μπροστά που το παράθυρο μου δίπλα που την Calanchoe μου την άσπρη.

Σε μια σειρά που έβλεπα εχτές, ένας που τους χαραχτήρες ήταν να πεθάνει με θανατική ποινή (με ένεση) τζαί πριν είσσιεν πει ότι ο παππούς του που ήταν να πεθάνει ελαλούσε τους για μισή ώρα ότι εμύριζεν ο τόπος λεμόνια. Ο ίδιος αναρωθκιέτουν αν ήταν αλήθκεια του, αλλά που την άλλη ο παππούς του ήταν αρχιψεύτης. Όταν επεθάνισκε που την ένεση, εχαμογέλασε τζαί είπε ότι εμύριζε λεμόνια.

Σήμερα τα σσείλη μου επιάν να τραουδούν ένα τραούδι λλίο ανορθόδοξο για τους τζαιρούς μας. Της Βουγιουκλάκη, το κάντε υπομονή μια λεμονιά αρχίζει στη γειτονιά.

Ήταν μια σειρά που αναφορές στα λεμόνια, που με έβαλε σε σκέψεις. Τί έχουν τα λεμόνια τζαί κατέχουν τούτη τη σχέση με τον πόνο, με το τέλος, αλλά ταυτόχρονα με την ελπίδα? Αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο τί σημαίνουν τα λεμόνια για τζίνο, σίουρα εν θα σκεφτεί έτσι πράμα, όπως ούτε τζαί γω πριν που σήμερα. Άλλά όπως έδειξα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που προκύπτουν που την πνευματική αναζήτηση, πχ. Μουσική, τέχνη τζαί δημιουργία που διουν τη βάση για επιχειρήματα όπως τούτο. Άρα τί έχουν?

Καταρχήν η ξινή ιδιότητα τους μπορεί να τα ταυτίσει με μια δύσκολια, με τον πόνο, με κάτι που πάει κόντρα στη γλυκύτητα που θέλουμε που τη ζωή.

Ταυτόχρονα, τούτη η οξύτητα εν μας αποτρέπει που να τους διούμε μιαν αρκετά ψιλή θέση στο τραπέζι μας. Σκεφτείτε πόσα πράματα κάμνεις με το λεμόνι που εν μπορείς να κάμεις με άλλα εσπεριδοειδή. Φαντάζεστε σούπα αυγοπορτόκαλο? Ή grapefruit meringue pie? Ή να σφίγγουμε κλεμεντίνες πας το στέικ μας? Μανταρίνι στην τασσίη? Ούτε εγώ. Εν ξινό. Εν τόσο ξινό που μόνο του λλίοι αθρώποι μπορούν να το φάουν. Εν εν γλυτζίην. Αν θα το κάμεις λεμονάδα θέλει ζάχαρη ή μέλι. Αλλά πάλε εν τζιαμέ, πάνω που ούλλα. Χρειαζούμαστε το. Θυμίζει μας την απαραίτητη ισορροπία στη ζωή. Εν μπορούν να εν ούλλα γλιτζιά μέλι. Πρέπει να εν τζαί ξινά, πρέπει να εν τζαί αλμυρά τζαί πικρά (σκεφτείτε τη δάφνη ή τα πισκόττα που πικραμύγδαλο Αμαρέτο). Μπορεί να παρακαλούμε η ζωή μας να εν γλιτζιά, αλλά εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε το ξινό στη ζωή μας, για να ισορροπήσουμε.

Νομίζω ότι έννεν μόνο η γευστικές του ιδιότητες που το καθιστούν τόσο σημαντικό. Πάλε εν εξηγουν τούτη την ταυτοποίηση με την τέχνεη, με τη ζωή. Αλλά άμαν τα δείς, εν μπορεί να μεν αποκρυπτογραφήσεις την απάντηση. Για ούλλους σημαίνουν κάτι. Ούλλοι μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε κάποια σημαντική φάση της ζωής μας, συνήθως στην παιδική ηλικία, ή με κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Έννεν απλά ένα εσπεριδοειδές. Εν νιώθεις το ίδιο άμαν κοιτάζεις έναν αγγουράκι ή ένα χρυσόμηλο. Εν ποίηση στην πιο καλή της έννοια. Εν πηγή έμπνευσης , εν η αρχή του ξινού τζαί το τέλος του γλυκού. Εν μια στιγμή, ένα πρόσωπο κλεισμένο σε ένα κίτρινο μυρωδάτο φλοιό, σαν ένα μενταγιόν που κλείει μέσα μιαν ανάμνηση. Τζαί όταν το κόφκεις έννεν τζαί πολλά διαφορετικό συναίσθημα που τζίνο του να αννοίεις ένα μενταγιόν. Χτυπά σε αμέσως μια δύναμη που εν μπορείς να αγνοήσεις. Κάτι που σε κάμνει να σούσεις την κκελέ σου για να φέρεις τα συγκαλά σου.

Η λεμονιά του παππού μου έκαμε πολλές «τζοιλλιές» φέτος όπως λαλεί ο ίδιος. Δηλαδή έκαμε 3-4 δόσεις λεμόνια. Πολλήν όξινο για ένα χρόνο. Αλλά που την άλλη σημαίνει ότι σε 3 διαφορετικές στιγμές του χρόνου, τζίνη η μυρωθκιά του ανθού, του ανθού που μοιάζει με το γιασεμί αλλά που εν πιο σεμνό, εγέμωσε την αυλή, το σπίτι τη γειτονιά τζαί καμιά φορά νομίζω ότι έφτασε δαμέ, στο Κάρντιφ, με τον δυνατό αέρα που φαίνεται να μεν σταματά ποττέ.

Μια φίλη είπε μου να της πώ κάτι γλυτζίην για να γλυκάνει πριν λλίες μέρες. Εν απάντησα γιατί εν έξερα τί να πω, τί επερίμενε που μένα. Σήμερα προσφέρω της κάτι ξινό, αλλά εν φοούμε γιατί ξέρω ότι εν την γλυκάνει παραπάνω.