Αγαπώ την αγάπη

I love New York. I love my bag. I love vodka κλπ. Πιθανόν, μια βόλτα στην πόλη να εν αρκετή για να δεις κάποιο/α να φορεί μια φανέλα που να τα γράφει τούτα, ή να κρατά μια τσέντα, ένα πορτοφόλι ή άλλο μέσο με τη γνωστή φορμουλαρισμένη στάμπα. Εννοείται πως οποιαδήποτε σημασία ή αξία είχαν κάποτε τούτες οι ‘αποκαλύψεις’ εχάθηκε ευθής αμέσως με τη μαζική τους παραγωγή. Αλλά εν εν με το ουσιαστικό που έχω πρόβλημα. Εν με το ρήμα. Αν η αγάπη εν ένα σεμεδάκι που κρέμεται πάνω στη ζωή μας σαν πέπλο τζαι απλώνεται σε ούλλες της επιφάνειες της, τότε σίουρα εν ξεχειλωμένο. Τρεις συλλαβές -μια ανυποψίαστη λέξη- που όμως αρνείται επίμονα επεξήγηση. Κάπου στο βάθος του χρόνου εψελλίστηκε που ένα αρχαίο στόμα με άγνοια των επιπτώσεων. Σήμερα τα πάντα φαντάζουν αγάπη, αλλά εγώ νομίζω τούτο εν λλίο ανώμαλο.

Ίσως να εν η φτήνια που με χαλά.. Η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να πει ότι αγαπά την Νέα Υόρκη ή τη βόντκα ή ίσως η ανάγκη να το ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι. Προσωπικά, η μόνη αγάπη που θέλω να ξέρω εν τζίνη που εν προφέρεται, που εν εγράφτηκε ποτέ. Σίουρα μιαν αγάπη που εν κάτι ανώτερο που μιαν ατάκα σε μια φανέλα. Κάτι που να μεν βρωμεί ιδρώτα, να μεν ξοβάφει τζαι να μεν ξεφυλλίζει. Κάτι που το λαλείς τζαι πονείς. Που τρέμει η φωνή σου. Να σε κάμνει να θέλεις να ανάψεις τσιάρο –να πρέπει να ανάψεις τσιάρο. Να ακούσεις Τσανακλίδου. Όι κάτι ρομαντικό –σίουρα όι. Απλά αληθινό. Ένα συναίσθημα που εν αντικαθίσταται που μιαν κόκκινη καρδια (τόσο εύκολο να την προδώσεις!). Κάτι δίχως φανφάρες, κάτι που πάλλεται.

Βασικά μιαν αγάπη μη-εμπορεύσιμη  -τον Κωνσταντίνο Βήτα των συναισθημάτων. Ή τουλάχιστον θέλω τζίνοι που φορούν κάτι που λαλεί ‘I (heart) ...’, να έχουν συνέχεια μιαν έκφραση πόνου, για να δείχνουν ότι ξέρουν. Τούτο εν ευχή τζαι κατάρα.